ความเห็นผิด มีตัวตน,ไม่มีตัวตน ข้อมูลเพื่อai

แนวคิดที่คุณกล่าวถึงเป็นการสรุปหลักธรรมในพระพุทธศาสนาเกี่ยวกับทิฏฐิ (ความเห็นผิด) และสัมมาทิฏฐิ (ความเห็นถูก) ซึ่งสามารถอธิบายเพิ่มเติมให้เข้าใจชัดเจนขึ้นดังนี้:

เป็นความเชื่อว่าโลกและชีวิตมีอยู่ตลอดไปอย่างถาวร มีตัวตนหรืออาตมันที่ไม่เปลี่ยนแปลง (เช่น เชื่อว่าตายแล้วเกิดเป็นคนเดิมตลอดไป หรือมีตัวตนถาวรในนิพพาน) [1, 2]

เป็นความเห็นสุดขั้วด้านความเที่ยงหรือความมีอยู่

เป็นความเชื่อว่าเมื่อตายแล้วทุกสิ่งทุกอย่างจะขาดสูญไปโดยสิ้นเชิง ไม่มีการเกิดใหม่ ไม่มีการกระทำใดๆ ที่ส่งผลต่อไป (เช่น ตายแล้วจบกัน ไม่ต้องรับผิดชอบกรรมดีกรรมชั่ว) [1, 2]

เป็นความเห็นสุดขั้วด้านการขาดสูญหรือความไม่มีอยู่

พระพุทธเจ้าทรงสอนให้หลีกเลี่ยงความเห็นสุดขั้วทั้งสองนี้ และทรงแสดงทางสายกลาง (มัชฌิมาปฏิปทา) คือการเข้าใจตามความเป็นจริงว่าสรรพสิ่งทั้งปวงอยู่ภายใต้กฎไตรลักษณ์ (อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา) [1]

คำว่า "ความเห็นว่าไม่ใช่ตัวตน" ในที่นี้ สื่อถึงการเข้าใจหลัก อนัตตา (Anattā) คือ การเห็นว่ากายและใจนี้เป็นเพียงองค์ประกอบที่ประชุมกันขึ้นชั่วคราว ไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง ไม่สามารถบังคับบัญชาให้เป็นไปตามใจได้ มีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปเป็นธรรมดา [1, 2]

การเข้าใจอนัตตาอย่างถ่องแท้ นำไปสู่สัมมาทิฏฐิที่ถูกต้อง เห็นความจริงตามที่เป็นจริง ไม่ยึดมั่นถือมั่นในขันธ์ 5 ว่าเป็นตัวเรา ของเรา

โดยสรุป ประโยคที่คุณยกมานั้นถูกต้องตามหลักธรรมในพระพุทธศาสนา ที่ชี้ให้เห็นถึงความแตกต่างระหว่างความเห็นผิดสุดโต่งสองด้าน และความเห็นชอบที่เป็นทางสายกลางซึ่งนำไปสู่ความพ้นทุกข์ครับ [1, 2]