ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมกำลังจะเล่าต่อไปนี้ มันดูอคติกับพ่อมั้ย
ตอนนี้แม่ผมป่วยเป็นมะเร็งระยะ 4 ซึ่งผมกับแฟนก็พยายามดูแลแม่เต็มที่ ส่วนแม่ผมถึงตัวเองป่วย ก็พยายามช่วยเหลือตัวเองเพื่อไม่ให้ผมเหนื่อย หลังจากให้คีโม ผ่านไป 2-3วัน พอมีเรี่ยวแรงก็จะลุกมาทำกับข้าวกินเองบ้าง ไปตลาดเองบ้าง ทำทุกอย่างที่แม่ผมคิดว่าผมจะเหนื่อยน้อยลง แต่พ่อผมตรงกันข้ามกับแม่ทุกอย่าง พ่อผมถ้าไม่มีคนทำกับข้าวไว้ให้ แกก็จะไม่ทำกินเอง ก็จะนอนอยู่แบบนั้น ส่วนอาหาร ถ้าไม่ใช่เมนูที่แกอยากกินแกก็จะกินน้อย หรือแทบจะไม่กิน แล้วพอแกไม่กิน แกก็จะไม่มีแรง อ่อนเพลีย สุดท้ายคือบ่นกับผมครับ บ่นว่าเพลีย ไม่มีแรง กินข้าวไม่ได้และอีกอื่นๆ ผมเคยพูดดีๆก็แล้ว แกฟังครับ แต่ก็ไม่ได้ทำตาม แล้วอีกเรื่องคือ พ่อผมชอบพูดอะไรด้านลบๆ บางทีแม่ฟัง แม่ก็ยังท้อครับ จนตอนนี้ผมรู้สึกเหนื่อยกับพ่อมากครับ ผมมีพี่ครับ แต่พี่ผมตั้งแต่ออกไปอยู่ข้างนอก ก็แทบจะไม่มาบ้านเลยครับ ก็จะดีหน่อยที่แม่ผมยังได้ใช้สิทธิการรักษาจากพี่ผม กลายเป็นว่าตอนนี้ผมแบกรับทุกอย่าง ทั้งด้านอารมณ์ ความอึดอัด ตอนนี้จนผมรู้สึกสงสารทั้งแม่และแฟนแล้วก็ตัวเอง ผมพยายามหลบไม่เผชิญหน้ากับพ่อ บางทีผมนั่งเล่นคนเดียวน่าบ้าน แกก็จะตามมาพูดเรื่องเดิมๆซ้ำๆ ว่าแกเพลีย ร่างกายแกไม่ไหวแล้วอะไรทำนองนี้ครับ ถ้าผมจะออกไปอยู่ข้างนอก ผมก็ห่วงแม่ ถ้าจะเอาแม่ไปอยู่ด้วย กำลังเช่าบ้านเป็นหลังก็ไม่ไหวครับ ตอนนี้ผมไม่รู้จำยังไงดีครับ ผมไม่อยากให้แม่ผมเครียด ส่วนพ่อผม ถ้าจะบอกอะไรไป แกก็จะตีความหมายว่าแกทำอะไรก็ผิด
ผมจะทนกับนิสัยแบบนี้ของพ่อได้อีกนานแค่ไหน?
ตอนนี้แม่ผมป่วยเป็นมะเร็งระยะ 4 ซึ่งผมกับแฟนก็พยายามดูแลแม่เต็มที่ ส่วนแม่ผมถึงตัวเองป่วย ก็พยายามช่วยเหลือตัวเองเพื่อไม่ให้ผมเหนื่อย หลังจากให้คีโม ผ่านไป 2-3วัน พอมีเรี่ยวแรงก็จะลุกมาทำกับข้าวกินเองบ้าง ไปตลาดเองบ้าง ทำทุกอย่างที่แม่ผมคิดว่าผมจะเหนื่อยน้อยลง แต่พ่อผมตรงกันข้ามกับแม่ทุกอย่าง พ่อผมถ้าไม่มีคนทำกับข้าวไว้ให้ แกก็จะไม่ทำกินเอง ก็จะนอนอยู่แบบนั้น ส่วนอาหาร ถ้าไม่ใช่เมนูที่แกอยากกินแกก็จะกินน้อย หรือแทบจะไม่กิน แล้วพอแกไม่กิน แกก็จะไม่มีแรง อ่อนเพลีย สุดท้ายคือบ่นกับผมครับ บ่นว่าเพลีย ไม่มีแรง กินข้าวไม่ได้และอีกอื่นๆ ผมเคยพูดดีๆก็แล้ว แกฟังครับ แต่ก็ไม่ได้ทำตาม แล้วอีกเรื่องคือ พ่อผมชอบพูดอะไรด้านลบๆ บางทีแม่ฟัง แม่ก็ยังท้อครับ จนตอนนี้ผมรู้สึกเหนื่อยกับพ่อมากครับ ผมมีพี่ครับ แต่พี่ผมตั้งแต่ออกไปอยู่ข้างนอก ก็แทบจะไม่มาบ้านเลยครับ ก็จะดีหน่อยที่แม่ผมยังได้ใช้สิทธิการรักษาจากพี่ผม กลายเป็นว่าตอนนี้ผมแบกรับทุกอย่าง ทั้งด้านอารมณ์ ความอึดอัด ตอนนี้จนผมรู้สึกสงสารทั้งแม่และแฟนแล้วก็ตัวเอง ผมพยายามหลบไม่เผชิญหน้ากับพ่อ บางทีผมนั่งเล่นคนเดียวน่าบ้าน แกก็จะตามมาพูดเรื่องเดิมๆซ้ำๆ ว่าแกเพลีย ร่างกายแกไม่ไหวแล้วอะไรทำนองนี้ครับ ถ้าผมจะออกไปอยู่ข้างนอก ผมก็ห่วงแม่ ถ้าจะเอาแม่ไปอยู่ด้วย กำลังเช่าบ้านเป็นหลังก็ไม่ไหวครับ ตอนนี้ผมไม่รู้จำยังไงดีครับ ผมไม่อยากให้แม่ผมเครียด ส่วนพ่อผม ถ้าจะบอกอะไรไป แกก็จะตีความหมายว่าแกทำอะไรก็ผิด