ตอนนี้เราอาศัยอยู่กับแม่ เรารับพฤติกรรมของแม่ไม่ได้ แม่เราใช้ความรุนแรงกับเรามาตั้งแต่เด็ก ความผิดเราบ้าง อารมณ์ของแม่บ้าง พูดกูกับลูกบ้าง ใช้สิ่งของตีบ้าง เอาของแข็ง ของหนักปาบ้าง ฟกช้ำทั้งตัวนี่เป็นเรื่องปกติเลย ถึงขนาดตอนประถมใช้เท้าถีบหลังเรา ก็เคยมาแล้ว ที่มันตลกคือ ถีบหลังเรา แต่เท้าแม่เราเคล็ดแทน ตลกกว่านี้ คือโทษเราว่าบาปหนัก ทำให้เท้าแม่ เท้าบุพการีเคล็ด แถมตอนผมใกล้จบมัธยม ยังชอบพูดซ้ำๆ หลายรอบ ว่าจบแล้วทำงานต้องเลี้ยงพ่อแม่ ต้องตอบแทนบุญคุณ บอกอีกด้วย ว่าขอเดือนละเท่าไหร่
แม่เราละเมิดพื้นที่ส่วนบุคคลของเราหลายรอบมาก เปิดกระเป๋าสตางค์ เอาเสื้อเราไปใส่เป็นของตัวเอง เอาของเราไปใช้โดยไม่ขออนุญาต หนักที่สุดเลยคือมีครั้งหนึ่ง เราทะเลาะกับแม่แรงมาก เรื่องที่แม่เอาวัตถุดิบทำอาหารของเราไปใช้โดยไม่ขออนุญาต ทั้งๆที่เราก็แยกเอาไว้ในพื้นที่ของเราแล้ว เราเลยบ่นนิดหน่อยว่าเอาไปกินก็ได้แต่ควรจะขอก่อน ต้องมีมารยาท ทั้งๆที่ตอนนั้นเราก็อยู่บ้าน แต่แม่ก็โวยวาย บอกว่าทำไมต้องขอ เป็นแม่ต้องขอด้วยเหรอ พูดแบบนี้กับแม่เป็นบาปกรรม เอาไปเทียบกับพี่ ทั้งๆที่มันไม่เกี่ยว ครั้งนี้เราอาจจะผิดจริงที่บ่นไป เพราะวัตถุดิบเรากะเอาไว้ทานให้มันพออิ่มอยู่แล้ว พอเราเห็นมันลดลง เลยบ่นออกไป โดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา
ยังมีอีกครั้งหนึ่ง ที่แม่เปิดตู้เสื้อผ้าเราโดยพลการ เห็นชุดกระโปรง เดรสของเราที่เราชอบ (เราเป็นผู้ชาย) แต่คำตอบที่ได้กลับมา คือผิดมนุษย์ แม่ไม่อยากได้ลูกผิดเพศแบบนี้ ทำไมชอบอะไรแบบนี้ ไม่อายคนอื่น ข้างบ้าน ญาติๆบ้างเหรอ ซึ่งตอนนั้นเราเสียใจจริง แต่เราก็เข้าใจ เราอาจจะหวังสูงไปหน่อยว่าต้องให้แม่เข้าใจ หวังให้แม่เป็นคนที่ยอมรับตัวตนเรามากที่สุด ทั้งๆที่ไม่มีใครอยากให้ลูกชายตัวเองเป็นแบบนี้ เราลืมมองในเลนส์ของพ่อแม่ ว่าการมีลูกที่ความชอบไม่ตรงเพศ เป็นสิ่งที่พ่อแม่ทุกคนไม่ต้องการ
ยังมีอีกหลายเรื่อง เช่น แม่มักจะชอบโวยวายกับปัญหาของตัวเอง เอาปัญหาของตัวเองมาพูดกับลูก ซึ่งเรากับพี่ก็เคยบอกวิธีแก้แล้ว 1วิธี 2วิธี 3วิธี ช่วยแก้ปัญหา แต่ก็ไม่ใช้ สุดท้ายมันก็กลับมาที่เดิม ซึ่งเราก็ไม่อยากฟัง บางทีเรากลับบ้านมาเหนื่อยมาก บางทีโดนด่าตอนทำงานพาร์ทไทม์ กลับบ้านมาก็ต้องมารับรู้เรื่องที่เราก็ไม่อยากฟัง อีกทั้งแม่เราชอบมีนิสัยแปลกๆ กับเรา คือชอบพูดด่าเราตรงหน้า แต่ไม่พูดกับเราตรงๆ เช่น พูดกับพี่เรา ตอนที่ญาติกำลังมาที่บ้าน ว่า “ดูหน้าตาสิหน้ามันยังสกปรก พร้อมรับแขกที่ไหน” หรือตอนที่เราเอาโน๊ตบุ๊คไปให้พี่ซ่อม ”มันก็คงเอาไปใช้ทั้งวันแหละ มันเคยรักษาของเองที่ไหน” เราจำได้ดีเลย ทั้งๆเราก็อยู่ข้างๆ แบบข้างๆเลย ถ้าพูดกับเราตรงๆมันก็ได้ เราเลยไม่รู้ว่าแม่ต้องการอะไรจากพฤติกรรมนี้
ทุกวันนี้เราพูดกับแม่น้อยมาก ขนาดทานข้าว ยังทานคนละโต๊ะเลย เอาจริงๆ เราพยายามอยากเป็นลูกที่ดีนะ แต่ยิ่งอยู่ใกล้ เรายิ่งสุขภาพจิตแย่ จนเราทนไม่ไหว เราพิจารณาอยากย้ายออกจากบ้าน ไม่อยากอยู่กับแม่แล้ว เราอาจจะระบายยาวไปหน่อย อยากทราบว่าเราอกตัญญูเกินไปไหม ผิดไหม ที่มองแม่แบบนี้ มีใครที่มีปัญหาเหมือนเราบ้างไหม ขอบคุณมากๆครับ
ไม่รู้สึกโอเคกับแม่ จนไม่อยากอยู่ด้วย อยากเห็นหน้าให้น้อยลง ผิดไหม
แม่เราละเมิดพื้นที่ส่วนบุคคลของเราหลายรอบมาก เปิดกระเป๋าสตางค์ เอาเสื้อเราไปใส่เป็นของตัวเอง เอาของเราไปใช้โดยไม่ขออนุญาต หนักที่สุดเลยคือมีครั้งหนึ่ง เราทะเลาะกับแม่แรงมาก เรื่องที่แม่เอาวัตถุดิบทำอาหารของเราไปใช้โดยไม่ขออนุญาต ทั้งๆที่เราก็แยกเอาไว้ในพื้นที่ของเราแล้ว เราเลยบ่นนิดหน่อยว่าเอาไปกินก็ได้แต่ควรจะขอก่อน ต้องมีมารยาท ทั้งๆที่ตอนนั้นเราก็อยู่บ้าน แต่แม่ก็โวยวาย บอกว่าทำไมต้องขอ เป็นแม่ต้องขอด้วยเหรอ พูดแบบนี้กับแม่เป็นบาปกรรม เอาไปเทียบกับพี่ ทั้งๆที่มันไม่เกี่ยว ครั้งนี้เราอาจจะผิดจริงที่บ่นไป เพราะวัตถุดิบเรากะเอาไว้ทานให้มันพออิ่มอยู่แล้ว พอเราเห็นมันลดลง เลยบ่นออกไป โดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา
ยังมีอีกครั้งหนึ่ง ที่แม่เปิดตู้เสื้อผ้าเราโดยพลการ เห็นชุดกระโปรง เดรสของเราที่เราชอบ (เราเป็นผู้ชาย) แต่คำตอบที่ได้กลับมา คือผิดมนุษย์ แม่ไม่อยากได้ลูกผิดเพศแบบนี้ ทำไมชอบอะไรแบบนี้ ไม่อายคนอื่น ข้างบ้าน ญาติๆบ้างเหรอ ซึ่งตอนนั้นเราเสียใจจริง แต่เราก็เข้าใจ เราอาจจะหวังสูงไปหน่อยว่าต้องให้แม่เข้าใจ หวังให้แม่เป็นคนที่ยอมรับตัวตนเรามากที่สุด ทั้งๆที่ไม่มีใครอยากให้ลูกชายตัวเองเป็นแบบนี้ เราลืมมองในเลนส์ของพ่อแม่ ว่าการมีลูกที่ความชอบไม่ตรงเพศ เป็นสิ่งที่พ่อแม่ทุกคนไม่ต้องการ
ยังมีอีกหลายเรื่อง เช่น แม่มักจะชอบโวยวายกับปัญหาของตัวเอง เอาปัญหาของตัวเองมาพูดกับลูก ซึ่งเรากับพี่ก็เคยบอกวิธีแก้แล้ว 1วิธี 2วิธี 3วิธี ช่วยแก้ปัญหา แต่ก็ไม่ใช้ สุดท้ายมันก็กลับมาที่เดิม ซึ่งเราก็ไม่อยากฟัง บางทีเรากลับบ้านมาเหนื่อยมาก บางทีโดนด่าตอนทำงานพาร์ทไทม์ กลับบ้านมาก็ต้องมารับรู้เรื่องที่เราก็ไม่อยากฟัง อีกทั้งแม่เราชอบมีนิสัยแปลกๆ กับเรา คือชอบพูดด่าเราตรงหน้า แต่ไม่พูดกับเราตรงๆ เช่น พูดกับพี่เรา ตอนที่ญาติกำลังมาที่บ้าน ว่า “ดูหน้าตาสิหน้ามันยังสกปรก พร้อมรับแขกที่ไหน” หรือตอนที่เราเอาโน๊ตบุ๊คไปให้พี่ซ่อม ”มันก็คงเอาไปใช้ทั้งวันแหละ มันเคยรักษาของเองที่ไหน” เราจำได้ดีเลย ทั้งๆเราก็อยู่ข้างๆ แบบข้างๆเลย ถ้าพูดกับเราตรงๆมันก็ได้ เราเลยไม่รู้ว่าแม่ต้องการอะไรจากพฤติกรรมนี้
ทุกวันนี้เราพูดกับแม่น้อยมาก ขนาดทานข้าว ยังทานคนละโต๊ะเลย เอาจริงๆ เราพยายามอยากเป็นลูกที่ดีนะ แต่ยิ่งอยู่ใกล้ เรายิ่งสุขภาพจิตแย่ จนเราทนไม่ไหว เราพิจารณาอยากย้ายออกจากบ้าน ไม่อยากอยู่กับแม่แล้ว เราอาจจะระบายยาวไปหน่อย อยากทราบว่าเราอกตัญญูเกินไปไหม ผิดไหม ที่มองแม่แบบนี้ มีใครที่มีปัญหาเหมือนเราบ้างไหม ขอบคุณมากๆครับ