สวัสดีค่ะตอนนี้อายุ 24 ตอนนี้รู้สึกล่องลอย ไม่รู้จะเอายังกับชีวิต มองดูคนรอบข้างที่เขาเติบโต มีเพื่อนดีๆ สังคมดีๆ น้อยใจกับชีวิต แต่ก็รู้สึกว่าชีวิตตัวเองไม่ได้แย่ขนาดนั้น
เหมือนมันเป็นความรู้สึกที่ทำให้เราคิดแบบนี้ ก็อดเปรียบเทียบกับตัวเองที่ยังเหมือนเดิมไม่ได้ เหมือนก้าวข้ามจุดนี้ไม่ได้ ส่วนตัวเป็นคนคิดมากไม่รู้ตัวเองจะเดินไปทางไหน ไม่มีความกล้าที่จะทำ แต่ต่างจากความคิดที่มีในหัวเยอะมาก เหมือนเป็นช่วงคิดมากกับอนาคตสุดๆ
รู้สึกตัวเองไม่มีคนที่สนิทใจจริงๆเป็นคนไม่กล้าเล่าอะไรให้ใครฟังตั้งแต่เด็กจนโตด้วย รู้สึกว่าปัญของเราไม่มีใครมาช่วยเราได้ เราต้องช่วยตัวเอง ถ้าคนอื่นๆไม่เสนอช่วย เราก็ไม่กล้าขอความช่วยเหลือ
ตอนนี้ว่างงานแล้วด้วยเพราะลาออกจากงานที่ทำได้ ประมาณ 1 ปี นิดๆ เพราะอยากออกไปเจออะไรใหม่ๆทั้งที่ไม่มีงานรองรับ แต่ถ้าไม่ลาออกก็จะไม่เริ่มหางานใหม่สักที เลยตัดสินใจลาออก แล้วพักสมอง ออกไปใช้ชีวิต แรกๆก็ดี แต่พอสักพักก็เริ่มเครียดกลัวไม่มีงาน พอไม่ต้องตื่นไปทำงานยิ่งทำให้ความคิดฟุ้งซ่าน กดดันตัวเองมาก ว่าต้องได้งานที่ดี
งานนี้คืองานแรกที่ทำหลังเรียนจบ ดีใจมากที่ไปสมัครแล้วเขารับ จริงๆก็ชอบงานนี้นะถึงจะรู้ว่าตัวเองเป็นอินโทรเวิร์ด เพราะงานนี้เหมือนฝึกสกิลการพูดตัวเองมากขึ้น การพบเจอแขกใหม่ๆ ที่น่ารักกถึงจะทีแขกบางท่านที่ไม่น่ารัก ฝึกการประสานงานกับแผนกต่างๆ แต่ก็หลายๆอย่างที่ไม่ชอบ เช่น การเม้ามอยพูดให้คนอื่นดูแย่ การเอาใจเจ้าของ ผู้บริหาร พนักบางคนที่ทำงานพลาดตลอดแต่ก็ไม่พัฒนาเช็คงาน เงินเดือนที่น้อยนิด ทำงาน 6 วันต่อวีค การสวิงของเวลา การลาแต่ละครั้งเป็นที่ยาก เหมือนทำงานกับอารมณ์คน ทำงานเกินเวลา รู้สึกโดนกดเงินเดือน ไม่ขึ้นสักทีใและก็รู้สึกว่าเริ่มไม่มีอะไรให้เรียนรู้แล้ว ทำงานแบบเดิมวนๆ แต่ในการไปทำงานหลังๆมีแต่เรื่องลาออก คิดวนๆจนเครียดว่าตัวไม่ออกไปเจออะไรใหม่บ้าง ไม่อยากมีชีวิตแบบนี้แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆเลยลาออกซะเลย ซึ่งแพลนว่าหลังเสร็จธุระในเดือนนี้จะลาออกหางานที่ใหม่ อยากไปลองใช้ชีวิตที่กรุงเทพ พอวันที่ไปเขียนใบลาออกก็แอบใจหายแต่ก็ตัดสินใจแล้ว
ตอนนี้เรายังไม่มีอะไรให้รับผิดชอบเลยอยู่ได้แต่พอว่างงานแล้วก็อย่างที่บอกว่าแรกๆก็ดี แต่พอช่วงเวลานึงเหมือนความคิดในหัวมันเยอะเกินจนไม่รู้ต้องเริ่มยังไง พอตื่นมาแล้วไม่ต้องทำงานก็สึกไม่มีประโยชน์ยังไงไม่ เห็นคนอื่นๆเขากล้าเปลี่ยนงานบ่อยนี่เสายงาตอนนี้เลยย้ำคิดแต่กับชีวิตตัวเอง ไม่รู้ต้องเดินไปทางไหน รู้สึกตัวคนเดียว เพราะเพื่อนเขาก็มีหน้าที่ของตัวเอง ไม่กล้าเล่าให้ใครฟังด้อยากมีคนให้คำปรึกษาแต่ก็ไม่รู้จะปรึกษาใคร ไม่จะอธิบายเป็นคำพูดยังไง
จะจัดการความรู้สึกเครียดนี้ยังไง
เหมือนมันเป็นความรู้สึกที่ทำให้เราคิดแบบนี้ ก็อดเปรียบเทียบกับตัวเองที่ยังเหมือนเดิมไม่ได้ เหมือนก้าวข้ามจุดนี้ไม่ได้ ส่วนตัวเป็นคนคิดมากไม่รู้ตัวเองจะเดินไปทางไหน ไม่มีความกล้าที่จะทำ แต่ต่างจากความคิดที่มีในหัวเยอะมาก เหมือนเป็นช่วงคิดมากกับอนาคตสุดๆ
รู้สึกตัวเองไม่มีคนที่สนิทใจจริงๆเป็นคนไม่กล้าเล่าอะไรให้ใครฟังตั้งแต่เด็กจนโตด้วย รู้สึกว่าปัญของเราไม่มีใครมาช่วยเราได้ เราต้องช่วยตัวเอง ถ้าคนอื่นๆไม่เสนอช่วย เราก็ไม่กล้าขอความช่วยเหลือ
ตอนนี้ว่างงานแล้วด้วยเพราะลาออกจากงานที่ทำได้ ประมาณ 1 ปี นิดๆ เพราะอยากออกไปเจออะไรใหม่ๆทั้งที่ไม่มีงานรองรับ แต่ถ้าไม่ลาออกก็จะไม่เริ่มหางานใหม่สักที เลยตัดสินใจลาออก แล้วพักสมอง ออกไปใช้ชีวิต แรกๆก็ดี แต่พอสักพักก็เริ่มเครียดกลัวไม่มีงาน พอไม่ต้องตื่นไปทำงานยิ่งทำให้ความคิดฟุ้งซ่าน กดดันตัวเองมาก ว่าต้องได้งานที่ดี
งานนี้คืองานแรกที่ทำหลังเรียนจบ ดีใจมากที่ไปสมัครแล้วเขารับ จริงๆก็ชอบงานนี้นะถึงจะรู้ว่าตัวเองเป็นอินโทรเวิร์ด เพราะงานนี้เหมือนฝึกสกิลการพูดตัวเองมากขึ้น การพบเจอแขกใหม่ๆ ที่น่ารักกถึงจะทีแขกบางท่านที่ไม่น่ารัก ฝึกการประสานงานกับแผนกต่างๆ แต่ก็หลายๆอย่างที่ไม่ชอบ เช่น การเม้ามอยพูดให้คนอื่นดูแย่ การเอาใจเจ้าของ ผู้บริหาร พนักบางคนที่ทำงานพลาดตลอดแต่ก็ไม่พัฒนาเช็คงาน เงินเดือนที่น้อยนิด ทำงาน 6 วันต่อวีค การสวิงของเวลา การลาแต่ละครั้งเป็นที่ยาก เหมือนทำงานกับอารมณ์คน ทำงานเกินเวลา รู้สึกโดนกดเงินเดือน ไม่ขึ้นสักทีใและก็รู้สึกว่าเริ่มไม่มีอะไรให้เรียนรู้แล้ว ทำงานแบบเดิมวนๆ แต่ในการไปทำงานหลังๆมีแต่เรื่องลาออก คิดวนๆจนเครียดว่าตัวไม่ออกไปเจออะไรใหม่บ้าง ไม่อยากมีชีวิตแบบนี้แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆเลยลาออกซะเลย ซึ่งแพลนว่าหลังเสร็จธุระในเดือนนี้จะลาออกหางานที่ใหม่ อยากไปลองใช้ชีวิตที่กรุงเทพ พอวันที่ไปเขียนใบลาออกก็แอบใจหายแต่ก็ตัดสินใจแล้ว
ตอนนี้เรายังไม่มีอะไรให้รับผิดชอบเลยอยู่ได้แต่พอว่างงานแล้วก็อย่างที่บอกว่าแรกๆก็ดี แต่พอช่วงเวลานึงเหมือนความคิดในหัวมันเยอะเกินจนไม่รู้ต้องเริ่มยังไง พอตื่นมาแล้วไม่ต้องทำงานก็สึกไม่มีประโยชน์ยังไงไม่ เห็นคนอื่นๆเขากล้าเปลี่ยนงานบ่อยนี่เสายงาตอนนี้เลยย้ำคิดแต่กับชีวิตตัวเอง ไม่รู้ต้องเดินไปทางไหน รู้สึกตัวคนเดียว เพราะเพื่อนเขาก็มีหน้าที่ของตัวเอง ไม่กล้าเล่าให้ใครฟังด้อยากมีคนให้คำปรึกษาแต่ก็ไม่รู้จะปรึกษาใคร ไม่จะอธิบายเป็นคำพูดยังไง