อยู่คนเดียว ไม่ได้เหงาเสมอไป — เรื่องเล็กๆ ที่ทำให้ผมมีความสุขมากกว่าที่คิดครับ

สวัสดีครับทุกคน ผมเป็นผู้ชายคนนึงอายุสามสิบต้นๆ ทำงานประจำอยู่กรุงเทพฯ ชีวิตก็เรื่อยๆ ไม่ได้มีอะไรหวือหวาเท่าไหร่ แต่ช่วงหลังๆ ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ เหมือนตัวเองกำลัง “โตขึ้น” ในอีกแบบนึง คือไม่ได้หมายถึงเรื่องงานหรือเงินนะครับ แต่หมายถึงเรื่อง “ใจ” ของตัวเองมากกว่า 🙂
ก่อนหน้านี้ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบอยู่คนเดียวเลยครับ ถ้ามีวันหยุดก็มักจะนัดเพื่อนไปเที่ยว ไปกินข้าว ไปไหนก็ได้ ขอแค่ไม่ต้องอยู่บ้านเฉยๆ เพราะกลัวความเงียบ กลัวคิดมาก พออยู่คนเดียวแล้วใจมันจะฟุ้งไปหมด คิดถึงอดีต คิดถึงคนที่จากไป คิดถึงสิ่งที่ยังทำไม่สำเร็จ เหมือนหัวมันไม่เคยหยุดเลย

แต่พอเวลาผ่านไป ชีวิตคนเรามันก็เปลี่ยนครับ เพื่อนบางคนแต่งงาน บางคนย้ายไปต่างจังหวัด บางคนหายไปเฉยๆ เหลือเวลาเงียบๆ เยอะขึ้นโดยไม่รู้ตัว ตอนแรกก็อึดอัดนะ แต่พอผ่านไป ผมกลับเริ่ม “ชอบ” มันเฉยเลย 😅

ทุกวันนี้ผมชอบตื่นเช้ากว่าปกติ ชงกาแฟดำสักแก้ว เปิดเพลงเบาๆ แล้วนั่งมองแดดยามเช้าที่ลอดม่านเข้ามา
เสียงเมืองมันยังไม่ดังมาก มีเสียงนกร้องเบาๆ รู้สึกเหมือนโลกกำลังเริ่มต้นใหม่ทุกวัน มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ทำให้ใจสงบมากจริงๆ
วันหยุดผมจะชอบขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปต่างจังหวัดใกล้ๆ คนเดียวครับ ไม่ได้มีจุดหมายตายตัว แค่ขี่ไปเรื่อยๆ แวะร้านกาแฟข้างทาง สูดอากาศ มองภูเขา หรือบางทีแวะดูพระอาทิตย์ตกริมแม่น้ำ ตอนนั้นจะรู้สึกเลยว่า “เออ เราอยู่ได้ด้วยตัวเองจริงๆ ว่ะ” มันอิสระแบบที่ไม่ต้องพยายามเป็นใครเลย

ผมยังเริ่มกลับมาทำสิ่งที่เคยชอบแต่เลิกไปนาน อย่างวาดรูป เล่นกีตาร์ หรืออ่านหนังสือ บางวันก็ทำอาหารง่ายๆ กินเอง
เปิดเพลงเก่าๆ ที่เคยฟังตอนวัยรุ่น แล้วหัวเราะกับตัวเองเบาๆ ความสุขมันไม่ได้ดังเหมือนแต่ก่อน แต่มันนิ่งและอบอุ่นมาก
ผมว่าพอเราโตขึ้น ความสุขมันเปลี่ยนรูปไปครับ จากตอนเด็กที่อยากได้อะไรเยอะๆ
อยากให้คนอื่นเข้าใจ อยากให้ใครมารัก ตอนนี้ผมแค่รู้สึกดีที่ได้ “เข้าใจตัวเอง” มากขึ้น และไม่ต้องรอให้ใครมาทำให้รู้สึกมีคุณค่าอีกแล้ว
อยู่คนเดียว…มันไม่ได้หมายความว่าเราจะเหงาเสมอไปหรอกครับ

บางทีมันอาจเป็นช่วงเวลาที่เราได้กลับมาเจอ “ตัวเอง” ที่แท้จริงมากที่สุดก็ได้
ใครมีโมเมนต์แบบนี้บ้างครับ?
อยากฟังเรื่อง “ความสุขเล็กๆ” ของแต่ละคนเหมือนกัน เผื่อจะได้แรงบันดาลใจดีๆ เพิ่มอีกหน่อย