โชโจ สึบากิ (少女椿, แปลว่า "สาวคามิเลีย") เป็นภาพยนตร์อนิเมะญี่ปุ่นออกฉายในปี 1992
ต่อยอดจากมังงะที่วาดขึ้นในปี 1983 ผลงานของซูเอะฮิโระ มารุโอะ
เคยพิมพ์เป็นตอนๆ ในนิตยสารเซเน็น กาโร ระหว่างปี 1983-84
ซึ่งเวอร์ชั่นที่ผมรีวิวใช้ชื่อภาษาอังกฤษว่า Midori: The Girl in the Freak Show ความยาวทั้งสิ้นราว 50 นาที
เคยทำเป็นเวอร์ชั่น Live-Action ด้วยนะครับในปี 2016 ใช้ชื่อว่า Midori: The Camellia Girl (映画 少女椿)
เขียนบทและกำกับโดยโทริโกะ ภาพยนตร์เรื่องนี้ผสมผสานการแสดงคนแสดงและแอนิเมชั่นเข้าด้วยกัน
ผมดูแล้ว แต่ติดตรงนางเอกที่ Risa Nakamura น้องคื้วขมวดเหมือนสงสัยอะไรตลอดเวลา
ซึ่งมันดูขัดๆกับมิโดริ เวอร์ชั่นดั้งเดิมที่ใสซื่อมากกว่าเยอะ
สุเอฮิโระ มารุโอะ เป็นนักเขียน นักวาดภาพประกอบแนว Ero guro (エログロ) มาจากคำว่า Erotic และ Grotesque
มารุโอะมีความสนใจในความแปลกประหลาดในความบกพร่องของร่างกายมนุษย์
ความวิปริตในเรื่องเพศ จิตใจในด้านมืดของคนทุกๆคน นำเสนอผ่านสังคมญี่ปุ่นในยุคหลังจากจบสงคราม
เมืองกำลังพัฒนา แต่ใจคนนั้นกลับตกต่ำ...
เรื่องราวที่เกิดขึ้นมักเกิดขึ้นในช่วงปีแรกๆของยุคโชวะ เราจะได้เห็นสภาพสังคมความเป็นอยู่ของผู้คนมากมาย
ผ่านเหตุการณ์ที่ตัวเอกของพบเจอ ในเรื่องนี้ตัวเดินเรื่องคือเด็กสาววัยเพียงแค่ 12 ปี ที่ชื่อว่ามิโดริ
เธอสูญเสียพ่อและแม่ ชีวิตเคว้งคว้างจนกระทั่งไปพบกับชายคนหนึ่งซึ่งพาเธอไปทำงานในสถานที่รวมคนแปลกประหลาด
ทุกคนโชว์ตัว เหมือนอยู่ในคณะละครสัตว์เร่เพื่อหาเงินจากผู้คน
เด็กสาวไม่ประสีประสาอะไรเลยกับโลกใบใหญ่ แน่นอนว่าเธอมองโลกในแง่ดี
ทว่าแต่ละอย่างที่มิโดริต้องพบนั้น บอกเลยว่าโคตรดิ่ง
ผมอธิบายอะไรไม่ได้เลยนอกจากทุกคนต้องไปดูเอาเองล่ะครับ
ว่าความโหดวิปริตจิตวิปลาสขนาดที่อุปมาได้ว่านี่คือนรกบนดินก็ว่าได้นั้นมันเป็นยังไงกัน
คนเรามักตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก มันก็เรื่องธรรมดาล่ะครับ
ความประทับใจแรก (First impressions) มักมาจากสิ่งที่ตาเราเห็นชัดเจนก่อนอื่นใด นั่นล่ะความจริงของสังคม
แต่เราไม่รู้เลยว่าเบื้องหลังรอยยิ้มหรือการแต่งกายที่ดูดีนั้นซ่อนอะไรไว้อยู่
ขณะที่คนดูไม่ดี หรือไม่สมประกอบ หลายคนก็มักไปตัดสินเขาในทางลบ
โชคดีที่ปัจจุบันการบูลลี่ ล้อเลียนกายภาพของผู้อื่นเริ่มลดน้อยลง อย่างไรก็ตามเชื่อสิ มันก็ยังมีอยู่ดี
Midori จัดเรตอยู่ขั้นเรต R คือภาพยนตร์ที่มีเนื้อหาไม่เหมาะสมสำหรับผู้ที่มีอายุต่ำกว่า 17 ปี
ควรมีผู้ปกครองหรือผู้ใหญ่คอยแนะนำ ด้วยเนื้อหาของภาพยนตร์เต็มไปด้วยความรุนแรงอย่างมาก
ภาพสยองขวัญ ภาษาและการกระทำต่างๆ แน่นอนรวมไปถึงกิจกรรมทางเพศ...
มารุโอะเปิดเรื่องมาด้วยภาพภูตผีปีศาจ ก่อนจะตัดมายังความใสซื่อบริสุทธิ์ของเด็กสาวมิโดริ
ดึงเอาใจของผู้ชมให้เอ็นดูเด็กน้อย เอาใจช่วยว่าชีวิตของเธออย่าได้รันทดมากไปกว่านี้
แต่แล้วทุกอย่างก็ไม่เป็นไปตามนั้น จุดนั้นล่ะอยู่ที่สภาพจิตใจของแต่ละท่านแล้วว่า
จะสามารถรับมือกับความดำมืด โหดร้ายทารุณต่อจากนี้จนจบเรื่องได้มากน้อยแค่ไหน
แล้วหนังแบบนี้จะดูไปทำไมกันล่ะ ถ้ามันจะดาร์คขนาดนั้น..
คือนี่เป็นหนังตีแผ่สังคมน่ะครับ ลองหยิบหนังสือพิมพ์ อุ๊ย ดูแก่ไป อ่ะ เอาใหม่ หยิบมือถือไถๆๆดู
แต่ละข่าวถ้ามันเด้งขึ้นมาในหน้าเพจ มันชวนให้สดใสกันมั้ยล่ะครับ ฆ่า.. ข่มขืน..
พ่อแม่พาลูกไปขาย เด็ก 6-7 ขวบหัดขโมยข้าวของ บ้างก็ไปซื้อยาเสพติด ที่หากันง่ายซะเหลือเกินในยุคนี้..
ความจริงมันหดหู่กว่าในหนังเยอะเลยล่ะ
เราดูเพื่อที่จะได้ตระหนักได้ว่าเวลานี้ยังมีคนบางส่วนในสังคมเขากำลังต้องพบเจอกับอะไร
ไม่ใช่ว่าอยู่แต่ในโลกที่แสนสดใส ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งๆที่จริงๆทุกอย่างมันอยู่ต่อหน้า..
ที่พูดไปไม่ใช่ว่าเราจะต้องไปช่วยเหลือทุกคนที่เรารับรู้ บริบททางสังคมการแก้ไขปัญหาต่างๆมันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย อันนี้เข้าใจ
แต่คงไม่ถึงขั้นเพิกเฉย.. หากเรารู้ว่ามีบางสิ่งไม่ถูกต้องหรือมีใครสักคนโดยกระทำ หรือไม่ได้รับความยุติธรรม
สมัยนี้มีช่องทางมากมายที่เราจะไปร้องเรียนเพื่อช่วยเหลือพวกเขาเหล่านั้น นี่ล่ะครับคือสิ่งที่เราพอจะทำได้
มาจนถึงบรรทัดนี้แล้ว ถ้าท่านคิดว่าตนเองชอบทุ่งลาเวนเดอร์ ก็ข้ามเรื่องนี้ไปได้เลยครับ
เพราะผมมั่นใจว่าท่านดูไม่จบแน่ๆ แค่ 15 นาทีแรกก็เก่งแล้ว
แต่ถ้าสนใจในงานศิลป์ อยากลองเปิดโลกทัศน์ใหม่ๆกับการชมภาพยนตร์สักเรื่องล่ะก็ เปิดใจนิดไม่เสียหายครับ
อย่างที่บอกไว้ก่อนหน้านี้ว่าโลกความเป็นจริงมันเลวร้ายกว่ามาก
และที่สำคัญ เราก็รับรู้มันแทบจะตลอดเวลา เพียงแค่ทำเป็นเพิกเฉย
หรือแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเด็กหญิงมิโดริในชีวิตจริง..ก็เท่านั้น
เพราะหนังมันฝังใจ
=== ทิ้งท้ายครับ หนังที่ดีสำหรับตัวเรา แน่นอนว่าอาจจะไม่ได้ดีและไม่ได้ถูกใจสำหรับใคร
ซึ่งอยู่ที่ความชอบของแต่ละบุคคล ภาพยนตร์ก็เหมือนอาหารล่ะครับ อยู่ที่เราเลือกที่จะอยากชิมรสชาติแบบไหนเท่านั้นเอง ===
== Midori (1992) นรกบนดิน.. ของเด็กหญิงวัย 12 ปี... ==
โชโจ สึบากิ (少女椿, แปลว่า "สาวคามิเลีย") เป็นภาพยนตร์อนิเมะญี่ปุ่นออกฉายในปี 1992
ต่อยอดจากมังงะที่วาดขึ้นในปี 1983 ผลงานของซูเอะฮิโระ มารุโอะ
เคยพิมพ์เป็นตอนๆ ในนิตยสารเซเน็น กาโร ระหว่างปี 1983-84
ซึ่งเวอร์ชั่นที่ผมรีวิวใช้ชื่อภาษาอังกฤษว่า Midori: The Girl in the Freak Show ความยาวทั้งสิ้นราว 50 นาที
เคยทำเป็นเวอร์ชั่น Live-Action ด้วยนะครับในปี 2016 ใช้ชื่อว่า Midori: The Camellia Girl (映画 少女椿)
เขียนบทและกำกับโดยโทริโกะ ภาพยนตร์เรื่องนี้ผสมผสานการแสดงคนแสดงและแอนิเมชั่นเข้าด้วยกัน
ผมดูแล้ว แต่ติดตรงนางเอกที่ Risa Nakamura น้องคื้วขมวดเหมือนสงสัยอะไรตลอดเวลา
ซึ่งมันดูขัดๆกับมิโดริ เวอร์ชั่นดั้งเดิมที่ใสซื่อมากกว่าเยอะ
สุเอฮิโระ มารุโอะ เป็นนักเขียน นักวาดภาพประกอบแนว Ero guro (エログロ) มาจากคำว่า Erotic และ Grotesque
มารุโอะมีความสนใจในความแปลกประหลาดในความบกพร่องของร่างกายมนุษย์
ความวิปริตในเรื่องเพศ จิตใจในด้านมืดของคนทุกๆคน นำเสนอผ่านสังคมญี่ปุ่นในยุคหลังจากจบสงคราม
เมืองกำลังพัฒนา แต่ใจคนนั้นกลับตกต่ำ...
เรื่องราวที่เกิดขึ้นมักเกิดขึ้นในช่วงปีแรกๆของยุคโชวะ เราจะได้เห็นสภาพสังคมความเป็นอยู่ของผู้คนมากมาย
ผ่านเหตุการณ์ที่ตัวเอกของพบเจอ ในเรื่องนี้ตัวเดินเรื่องคือเด็กสาววัยเพียงแค่ 12 ปี ที่ชื่อว่ามิโดริ
เธอสูญเสียพ่อและแม่ ชีวิตเคว้งคว้างจนกระทั่งไปพบกับชายคนหนึ่งซึ่งพาเธอไปทำงานในสถานที่รวมคนแปลกประหลาด
ทุกคนโชว์ตัว เหมือนอยู่ในคณะละครสัตว์เร่เพื่อหาเงินจากผู้คน
เด็กสาวไม่ประสีประสาอะไรเลยกับโลกใบใหญ่ แน่นอนว่าเธอมองโลกในแง่ดี
ทว่าแต่ละอย่างที่มิโดริต้องพบนั้น บอกเลยว่าโคตรดิ่ง
ผมอธิบายอะไรไม่ได้เลยนอกจากทุกคนต้องไปดูเอาเองล่ะครับ
ว่าความโหดวิปริตจิตวิปลาสขนาดที่อุปมาได้ว่านี่คือนรกบนดินก็ว่าได้นั้นมันเป็นยังไงกัน
คนเรามักตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก มันก็เรื่องธรรมดาล่ะครับ
ความประทับใจแรก (First impressions) มักมาจากสิ่งที่ตาเราเห็นชัดเจนก่อนอื่นใด นั่นล่ะความจริงของสังคม
แต่เราไม่รู้เลยว่าเบื้องหลังรอยยิ้มหรือการแต่งกายที่ดูดีนั้นซ่อนอะไรไว้อยู่
ขณะที่คนดูไม่ดี หรือไม่สมประกอบ หลายคนก็มักไปตัดสินเขาในทางลบ
โชคดีที่ปัจจุบันการบูลลี่ ล้อเลียนกายภาพของผู้อื่นเริ่มลดน้อยลง อย่างไรก็ตามเชื่อสิ มันก็ยังมีอยู่ดี
Midori จัดเรตอยู่ขั้นเรต R คือภาพยนตร์ที่มีเนื้อหาไม่เหมาะสมสำหรับผู้ที่มีอายุต่ำกว่า 17 ปี
ควรมีผู้ปกครองหรือผู้ใหญ่คอยแนะนำ ด้วยเนื้อหาของภาพยนตร์เต็มไปด้วยความรุนแรงอย่างมาก
ภาพสยองขวัญ ภาษาและการกระทำต่างๆ แน่นอนรวมไปถึงกิจกรรมทางเพศ...
มารุโอะเปิดเรื่องมาด้วยภาพภูตผีปีศาจ ก่อนจะตัดมายังความใสซื่อบริสุทธิ์ของเด็กสาวมิโดริ
ดึงเอาใจของผู้ชมให้เอ็นดูเด็กน้อย เอาใจช่วยว่าชีวิตของเธออย่าได้รันทดมากไปกว่านี้
แต่แล้วทุกอย่างก็ไม่เป็นไปตามนั้น จุดนั้นล่ะอยู่ที่สภาพจิตใจของแต่ละท่านแล้วว่า
จะสามารถรับมือกับความดำมืด โหดร้ายทารุณต่อจากนี้จนจบเรื่องได้มากน้อยแค่ไหน
แล้วหนังแบบนี้จะดูไปทำไมกันล่ะ ถ้ามันจะดาร์คขนาดนั้น..
คือนี่เป็นหนังตีแผ่สังคมน่ะครับ ลองหยิบหนังสือพิมพ์ อุ๊ย ดูแก่ไป อ่ะ เอาใหม่ หยิบมือถือไถๆๆดู
แต่ละข่าวถ้ามันเด้งขึ้นมาในหน้าเพจ มันชวนให้สดใสกันมั้ยล่ะครับ ฆ่า.. ข่มขืน..
พ่อแม่พาลูกไปขาย เด็ก 6-7 ขวบหัดขโมยข้าวของ บ้างก็ไปซื้อยาเสพติด ที่หากันง่ายซะเหลือเกินในยุคนี้..
ความจริงมันหดหู่กว่าในหนังเยอะเลยล่ะ
เราดูเพื่อที่จะได้ตระหนักได้ว่าเวลานี้ยังมีคนบางส่วนในสังคมเขากำลังต้องพบเจอกับอะไร
ไม่ใช่ว่าอยู่แต่ในโลกที่แสนสดใส ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งๆที่จริงๆทุกอย่างมันอยู่ต่อหน้า..
ที่พูดไปไม่ใช่ว่าเราจะต้องไปช่วยเหลือทุกคนที่เรารับรู้ บริบททางสังคมการแก้ไขปัญหาต่างๆมันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย อันนี้เข้าใจ
แต่คงไม่ถึงขั้นเพิกเฉย.. หากเรารู้ว่ามีบางสิ่งไม่ถูกต้องหรือมีใครสักคนโดยกระทำ หรือไม่ได้รับความยุติธรรม
สมัยนี้มีช่องทางมากมายที่เราจะไปร้องเรียนเพื่อช่วยเหลือพวกเขาเหล่านั้น นี่ล่ะครับคือสิ่งที่เราพอจะทำได้
มาจนถึงบรรทัดนี้แล้ว ถ้าท่านคิดว่าตนเองชอบทุ่งลาเวนเดอร์ ก็ข้ามเรื่องนี้ไปได้เลยครับ
เพราะผมมั่นใจว่าท่านดูไม่จบแน่ๆ แค่ 15 นาทีแรกก็เก่งแล้ว
แต่ถ้าสนใจในงานศิลป์ อยากลองเปิดโลกทัศน์ใหม่ๆกับการชมภาพยนตร์สักเรื่องล่ะก็ เปิดใจนิดไม่เสียหายครับ
อย่างที่บอกไว้ก่อนหน้านี้ว่าโลกความเป็นจริงมันเลวร้ายกว่ามาก
และที่สำคัญ เราก็รับรู้มันแทบจะตลอดเวลา เพียงแค่ทำเป็นเพิกเฉย
หรือแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเด็กหญิงมิโดริในชีวิตจริง..ก็เท่านั้น
เพราะหนังมันฝังใจ
=== ทิ้งท้ายครับ หนังที่ดีสำหรับตัวเรา แน่นอนว่าอาจจะไม่ได้ดีและไม่ได้ถูกใจสำหรับใคร
ซึ่งอยู่ที่ความชอบของแต่ละบุคคล ภาพยนตร์ก็เหมือนอาหารล่ะครับ อยู่ที่เราเลือกที่จะอยากชิมรสชาติแบบไหนเท่านั้นเอง ===