ในรอยรักนิรันดร์

ฉันเคยเห็นแสงดาวพราวกลางฟ้า
แต่ไม่งามเท่าตาเมื่อสบเธอ
เสียงลมแผ่วพาใจให้พร่ำเพ้อ
เหมือนโลกเก่าละเมอให้คืนกลับ

เพียงรอยยิ้มเจ้าแตะกลางหัวใจ
เหมือนฤทัยถูกร่ายมนต์แห่งสลับ
ทุกถ้อยคำทุกลมหายใจนับ
ล้วนขานขับด้วยชื่อเธอเสมอมา

ยามห่างไกลใจยังคงเฝ้าฝัน
คืนและวันวนเวียนอยู่ตรงหน้า
แม้กาลเก่าพัดผ่านด้วยเวลา
แต่รักข้ายังมั่นไม่แปรไป

เธอคือเพลงแห่งฟ้าและสายลม
คือความขมที่งดงามในหัวใจ
หากวันหนึ่งฟ้าดับและสิ้นใด
ยังเหลือ “ใจ” นี้ไว้เพื่อเธอ