ความกลัวของฉันจากผู้ให้กำเนิด ความกลัวของคุณเกิดจากอะไร

ตั้งแต่เกิดจำความได้เราเป็นลูกคนโต แม่ในสายตาเราไม่เคยดีกับเรามาก่อนตอนประถมมักจะทำดินสอหายอุปกรณ์การเรียนหายอยู่บ่อยเรารู้เราอาจจะรักษาของไม่ดีแต่ก็พอจะจำได้คราวๆว่าพยายามที่เก็บให้เรียบร้อยแรกๆแม่ก็คอยสอน แก้ไขมัดเชือกไว้กับกล่องแต่ก็ยังหาย สอนการบ้านพอทำไม่ได้ เค้าก็ถามเหตุผลเราเป็นคนที่ไม่กล้าพูดด้วยที่ยังเด็กเค้ามักใช้เสียงที่ดังจนทำกลัว ยิ่งทำให้กลายเป็นไม่กล้าแม้แต่เปิดปากที่จะพูดออกมา พอยิ่งเงียบก็เริ่มเสียงดังขึ้น เริ่มลงมือตี ไม้แขวนเสื้อบ้างไม้บ้าง จิกบิดที่แขนบ้าง โดนแบบนี้มาตลอด เริ่มโตป.6จำได้ขึ้นใจเลย ทางโรงเรียนจัดงานขายกัน เลยนัดกับกลุ่มเพื่อนเตรียมอุปกรณ์กระทะแก๊สกันมา สมัยนั้นกระทะไม่ใส่น้ำมันเริ่มมีเราได้ขอยืมแม่เอาไปใช้ในงานแต่ด้วยวันงานที่ยุ่งมากได้วางกระทะไว้ที่โซนของตัวเองแต่มีเพื่อนเอาไปใช้โดยไม่ขอแล้วทำให้กระทะเสียหายเป็รอยขูด เราได้แจ้งทางครูไปแต่กับไม่ได้รับอะไร พอแม่มาเจอกระทะเสียหาย เค้ากลับไม่ถามเหตุผลเราว่าทำไม พอมานึกย้อนดูทำไมนะวันนั้นเราเอาแต่ร้องไห้ไม่พูดว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงพัง เค้าว่าเราเยอะแยะลงโทษ ตี  เหตุการ์ณแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยกับชีวิตมาก เรารู้สึกกลัวไม่กล้าพูดไม่กล้ามองหน้าเค้า ไม่กล้าที่นั่งดูทีวีด้วยกัน ไม่กล้าที่จะออกจากห้องไปเจอหน้าเค้า บ้านคนอื่นอาจจะนั่งดูทีวีกินข้าวด้วยกันสำหรับไม่เกิดขึ้น เราแอบดูหนังในทรศคนเดียวในห้องแอบอ่านการตูนตอนดึกมีสะสมของไว้ในห้องไม่กล้าเอาออกจากห้องกลัวสายตาของเค้า กลัวว่าเค้าจะดุด่า เวลาถูกลงโทษได้แต่ร้องไห้ ก็มีบางครั้งเค้าแค่สอนพูดนิดหน่อยเราก็ร้องไห้ เราไม่ได้อยากร้องออกมาเลยแต่ไม่สามาถเก็บน้ำตาไว้ พอม.ปลาย เต้าก็เริ่มเบาลงแต่เราก็ยังไม่กล้าคุยปกติกลับเค้าอยู่ดีไม่รู้ว่าเค้าอารมณ์จะขึ้นตลอดไฟนคลาดเดาไม่ได้ตลอด เราเริ่มมีกลุ่มเพื่อน เพื่อนก็รับรู้ตลอดว่าเรามักจะออกจากบ้านไม่ได้เราว่าเราอยู่ในเขตเค้าตลอดกลับบ้านดึกไม่ได้เสาร์อาทิตย์ไม่ได้เที่ยว ทำงานบ้าน เก็บกวาดตลอด เพื่อนบอกขยันมาก เเต่เราไม่รู้สึกงั้นเลย เพราะทำเท่าไหร่ก็ยังบ่นเรื่องเล็กๆน้อย ไม่สะอาดบ้าง ทำในสิ่งที่เค้าไม่ต้องการให้ทำบ้าง ทำไมไม่ถามเพราะ เราโดนคำพวกนี้บ่อยมากเพราะกลัวไงละกลัวที่จะร้องไห้เลยไม่อยากถาม เราทำงานบ้านตั้งแต่ประถม อาจจะไม่สะอาดบ้างแต่ก็ทำตลอดไม่เคยขาด มีครั้งนึงก่อนเข้ามหาลัยปกติเราออกไปพร้อมพ่อแต่เช้าบางครั้งมีเรียนบ่ายก็ไม่อยากไปนั่งรอเรียนที่มหาลัยตั้งแต่7โมง เลยขอขี่มอไซไปเองเป็นครั้งแรกที่เรากล้าที่จะเถียงแม่ ด้วยความที่เราอยู่ใต้เค้ามาตลอด ฟังในสิ่งเค้าพูด แต่พอพูดออกไปแล้วเค้าก็ตกใจอึ้งและยอม แบบเหมือนตัดความสัมพันธ์กับเราเลย แต่ก็ยังโดนว่ากล่าวอยู่บ่อยๆเรื่องเล็กๆน้อย เค้าแคร์คนอื่นมากกลับน้องสาวเราถูกเลี้ยงดูต่างกันมากพ่อบอกเราเหมือนลูกติดพ่อ น้องคือลูกแท้ แต่เค้าก็แก้ปัญหาแม่ได้เค้าก็ได้แต่ยอมแบบเรา ตอนนี้เรียนเรารู้สึกเหมือนใต้บังคับเค้าอยู่เลย เราเคยคิดว่าถ้าเราหาเงินเองได้เราก็อาจจะไม่มีความรู้สึกแย่ๆ เราก็หาเงินในส่วนที่เราต้องกินใช้เองหาค่าขนมเล็กน้อยก็ไม่ได้ขอกินขอใช้จากเค้า มีแต่ค่าเทมอที่เค้ากับพ่อส่งเสีย กลับกันคือไม่เลย ขอบเขตยิ่งมากขึ้น ความคาดหวังยิ่งมากขึ้น อยากไปไหนทำอะไรก็ติดขัดไปหมด พอเริ่มพูดเค้าก็ยิ่งขึ้นเสียงทำตาหน้ากลัว เรากลบสีหน้าตัวเองโดยการทำเป็นมึนเงียบ แล้วก็จบเองไปตลอด แล้วค่อยมานัางร้องไห้ทีหลังเราไมอยากทำให้เห็นว่าเราเสียใจขนาดไหนเป็น ทุกข์มาก ไม่เคยคิดว่าเลยว่าตัวเองจะเป็นทุกข์ขนาดนี้ เราอยากเดินออกมาจากบ้านหลังนี้แต่ทุกคนในบ้านดีหมดรักเรามากๆมีแค่เค้าคนเดียวที่เราพูดกันไม่ได้เลย ทุกคนในบ้านบอกแม่เค้ารักเรามากเลยเป็นแบบนี้แต่เราไม่รับรู้ถึงความรู้สึกนั้นเลย