ทำไมคนเราถึงเห็นค่าของเงินมากกว่าคนที่คอยดูแลรักเรา?

ตามหัวข้อเลยครับ
ทำไมคนเราถึงเห็นค่าของเงินมากกว่าคนที่คอยดูแลรักเรา?
ผมขอย่ำก่อนนะครับ               [ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นแบบนั้น]
และนี้คือสิ่งที่ผมเจอมา กลับตัว และเกิดข้อสงใส เลยมีคำถาม
    บางที่ผมอาจจะไม่ได้คำตอบ จากเรื่องนี้เลยก็ตาม
ผมจะเริ่มเล่าสิ่งที่ผมคิดและเจอมาและคำถามในเรื่องที่ผมจะเล่าให้ฟัง

ไม่นานมานี้ ผมได้จบความสัมพันธ์ กลับผู้หญิงคนหนึ่ง ด้วยเรื่องเงิน
               และนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเรื่องนี้ในชีวิตผม
จริงจริงเงินจำเป็นในทุกวันนี้ผมไม่เถียงเลย มันมีค่ามากจริงจริงแหละ
หลายคนทำงานอย่างหนักเพื่อไขว่คว้า มันมาและใช่ เงินซื่อความสุขได้
จนเป็นเรื่องปกติที่คนมากมายพยามหาเงิน เพื่อซื่อความสุขของตัวเองและครอบครัว
ผมเองก็เคยเป็นหนึ่งในนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมทำงานเพื่อซื้อรถสักคัน รถคันนั้น
เป็นความสุขของผมอย่างแน่นอนนะตอนนั้น หลังจากที่ผมได้รถมาใช้ในชีวิตประจำวัน
ผมได้สมัคเป็นหน่วย กู้ภัย-กู้ชีพ มันเป็นจุดเปลี่ยนในความคิดผมอย่างมาก
ผมได้เห็นรอยยิ้มของคนที่ผมช่วยเหลือและเห็นหลายคลอบครัวเสียคนที่รักไป
ต่อหน้าต่อตาหลายครั้ง ผมเห็นครอบครัวที่ต้องเสียพ่อ เสียแม่ หรือบางที่ก็เสียลูก
จากอุบัติเหตุหรือโรคร้าย ผู้ป่วยที่หัวใจหยุดเต้นและทุกวินาที CPR-ปั้มหัวใจ
ผมเห็นความหวังและความเสียใจ ที่เกิดขึ้นด้วยตาของผมครั้งแล้วครั้งเล่า


จนผมถามตัวเองว่าอาไรสามารถ ซื่อชีวิตได้ หรือทดแทนกันได้
สำหลับผมแล้วไม่มี เวลาและความสุขทุกวินาที ที่มีชีวิต มีค่ามาก
กว่าสิ่งใหนที่ผมคิดออก ใช่เงินอาจจะยื้อชีวิดซื้อเวลาซื้อความสุข
ถ้ามีมันมากพอ ทุกวันผมใช้เวลามากมายเพื่อทำโอทีและใช้เวลา
เพื่อช่วยเหลือคน ทุกคนอาจจะไม่รู้กู้ภัยบางหน่วยอาจจะส่วนใหญ่
ไม่ได้เงินจากการทำแบบนั้น ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น ผมใช้เวลาของผม
ปกป้องความสุข ของคนอื่น แบบฟรีฟรี นั่นคือสิ่งที่ผมเลือก จะทำ


ทำให้ผมได้รู้ว่าสิ่งที่ผมต้องการ ก่อนจะตาย ไปคืออาไร
ทุกคนครับการอยู่คนเดียว แล้วกลับบ้านมาหลังจากทำงานอย่างหนัก
เปิดประตูห้องแล้ว มองเข้าไป ผมเห็นแค่ห้องมืดมืด ไม่มีความสดใสเลย
ไม่มีคนที่คอยถามว่าเหนื่อยไหม ไม่มีไครที่รออยู่ หรือ รอให้ผมกลับไป
ไม่มีสิ่งที่ผมชอบ อยู่ในห้องนั้น ไม่มีอาไรเลย
สิ่งที่ผมตามหาก็คงไม่ใช่เรื่องแบบนี้ ที่วนไปไม่รู้จบแน่นอน

จนผมตัดสินใจทำงานน้อยลงและหาความสุขที่ผมต้องการ และ
แน่นอนเงินที่มีก็จะน้อยลง ผมใช้ชีวิตแบบพอมีพอกินไม่เดือดร้อน
แต่ก็จะไม่มีอาไรใหม่แน่นอน บ้าน รถ โทรศัพเครื่องใหม่ ผมมองข้ามสิ่งที่
ทุกคนพยามมี คิดว่ามันผิดไหมละครับ....

จนมาวันหนึ่งผมได้พบกลับผู้หญิงคนหนึ่ง มันเป็นช่วงเวลาที่เติมเต็มสิ่งที่ผมขาดไป
อย่างสมบูรณ์แบบ ผมต้องการแค่กลับมาแล้วเห็นห้องที่สำผัสได้ถึงความทรงจำความสุข
ผมไม่ได้ต้องการอาไรมากกว่านั้น ผมพอใจกลับชีวิตที่เป็นแบบนี้และรู้สึกได้เลย
ว่า..... ผมจะไม่เสียใจถ้าผมจะตายในอีกไม่กี่วัน
ทุกคนคิดว่ามันผิดไหมละ.....


จนเวลาผ่านนานไป ผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนไปเธอบอกผมไม่มีอาไรที่เธอต้องการอีกต่อไป
สิ่งที่ผมต้องการ กลับ ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ
เธออยาก กินอาหารแพงแพง อยากใช้เครื่องสำอางมีราคา
อยากมี บ้าน รถ และก็ความสุขมากกว่านี้.....
เธอบอกแค่การเอาใจใส่และการดูแลและรัก มันไม่พอสำหลับเธออีกต่อไป
เธอไม่ได้ต้องการชีวิตแบบนี้ตลอดไป เธออยากไปข้างหน้า
ผม ก็ เข้า ใจ เธอ นะ  อาจจะจริงด้วยซ่ำการที่ผมกลับมาทำงานหนักเหมือนเดิม
อาจจะ ทำให้ความสุขของผมยังอยู๋ตรงนี้ก็ได้ แต่ผมกลัว ว่าจะสายเกินกว่า จะได้รับ
ความสุขที่ผม พยามอย่างหนัก เพื่อมันและยังไม่ได้ใช้ความสุขนั้นเลย
ก่อนตายผมคงถามตัวเองว่าทำไมผมถึงทิ้งความสุขไป
ทุกคนคิดว่า ผมผิดไหมที่คิดแบบนั้น...


ผมไม่ได้ขอไห้เธออยู่แต่ใจผมก็ไม่อยากให้เธอไป ผมต้องทิ้งความสุขอย่างไดอย่างหนึงไป
จริงจริงแล้ว ผมเลือกเธอนะ แต่เหมือนจะมีคนที่ทำทุกอย่างที่เธอต้องการได้มากกว่าการรอผม
และการพอใจกลับสิ่งที่มีหรือสิ่งที่เป็น ทุกคนคิดว่าผมผิดไหม  

และส่วนใหญ่ทุกคนที่ผ่านมาเป็นแบบเธอหมดเลย ความสุขของทุกคนไม่เหมือนกันใช่
ผมก็คิดไม่ต่างจากคนอื่น
แต่ตอนนี้ คนที่จะมีความสุขคือคนที่มีทุกอย่าง
คือคนที่มีเงิน  จะได้ครอบครองทั้ง เวลา ชีวิต ความรัก และความสุข
แต่ มีคนกี่%บนโลกที่ไปถึงจุดนั้นและ ได้ใช้ทั้งหมดที่พยามมาอย่างเต็มที่กัน
ผมคิดว่าตัวเองคงไม่ใช่ผู้โชคดีคนนั้น และไม่ได้เก่งอาไรเลย แค่คนธรรมดา
ที่พอใจกลับความธรรมดา คิดว่ามันผิดไหม


ความสุขไม่จีรังยั้งยืน ไม่มีความสุขไหนตลอดไป ความสุขนั้นจบลงเสมอ
ขึ้นอยู่กลับว่าเราใช้เวลาอยู่กลับความสุขนั้น มากที่สุดได้แค่ไหน
และจะรักษาความสุขนั้นได้นานเท่าไหร่
ผมหนะไม่รู้คำตอบที่อยู่ในใจตัวเองมากกว่า ผมแค่ต้องการ
ให้ความสุขทั้งสองอย่างของผมอยู่ด้วยกันตลอดไป
แต่ตอนนี้ผม พึ่งรู้สึกตัวว่า ผมแค่โชคดี ที่ดันมีความสุขที่ต้องการ
สองอย่างเกิดขึ้นพร้อมกัน และผมก็รู้ปัญหา ของเรื่องนี้ ก็คือเงิน

ถ้าผมมีเงินเยอะมากพอ ผมจะได้ทั้งสองอย่างนั้นมาครองใช่ไหม?
หรือผมจะได้ รักแท้ จากการมีเงินงั้นหรอพูดเหมือนติดตลก
แต่ใช่ ก็อาจจะจริง

ผมอาจจะใช้ประสบการ์ ของผมในการเป็นกู้ชีพ ทำให้คนที่เป็นความสุข
ของทุกคนในครอบครัวกลับมาได้ แต่ตัวผมละ ความสุขที่ผมควรได้รับ
ความสุข ของตัวผม ต้องมาจากเงินในกระเป๋าของผม หรือ มาจาก ผู้คน ดีละ

ผู้คนที่ทำเพื่อคนอื่น มีน้อยลงมากแล้วแหละ มีแต่คนที่ทำเพื่อตัวเอง ตัวผมก็ด้วย
คงไม่ต่างที่พยามตามหาสิ่งที่ตัวเองต้องการ แล้วคิดว่าผมคิดผิดหรือป่าวละที่เลือกทางที่
ที่ไม่พยามจะ สร้าง หรือ ทำ ขึ้นมา บางทีผมอาจจะขี้เกียจ ใช่ผมอาจจะเป็นงั้น
ในสายตาคนรอบตัว ผมคือคนที่ไม่เอาไหน ไม่มีอาไรดี ไม่มีอนาคด ไม่มีความมั่นคง
ใช่ผมโดนว่าแบบนั้น จนเก็บมาคิด หรือว่าเป็นผมที่ผิด ที่ไม่คิดจะพยามอีกต่อไป
เป็นคนที่ล้มเหลว ไม่มีไครต้องการ แล้วจะมีไครเห็นค่ากลับสิ่งที่ผมทำไหม
คำถามมากมายในใจผม ผมถูกมองว่าเป็นคนแบบนั้น แค่คนที่เข้าใจในตัวผม
ทุกคนคิดว่า ผมผิดไหม




ขอบคุณที่อ่านหรือตอบคำถามของผม
ผมอาจจะยังไม่ถึง 30 ผมอาจมีชีวิตบนโลกนี้ไม่นานพอที่จะรู้คำตอบ
ผมแค่ไม่เข้าใจ ทำไม่ถึงไม่มีไครต้องการคนแบบผมเลย......
หรือผมต้อง มี เงิน เพื่อจะตอบคำถามพวกนี้ได้หมด



หลังจากได้รับความคิดเห็นของหลายคน ผมได้อ่านความเห็นของทุกคน
ผมได้รู้ว่ามีคนมากกว่าครึ่ง มองว่าผิด และคนส่วนใหญ่ บอกว่าเงินสำคัญ
ผมทำงาน 15 วันต่อเดือน เงิน19,000 หักค่าใช้จ่ายเหลือหมื่นกว่าแน่นอน
เพราะอาจจะยังไม่รู้เลยคิดว่ามันไม่พอ ผมไม่ได้ลำบาก และผมก็ใช้เงินเต็มที่
แต่ก็ยังเหลือเก็บ สำหลับผมมันเพียงพอ เกินพอด้วยซ้ำ
บางคน ยังมองจากมุม มองตัวเอง และผมจะเล่าเรื่องให้คุณเข้าใจไปทำไม
ผมตัวคนเดียวไม่มีความสุขกลับชีวิต ผมหาเงินและก็หาเงินได้เงินเดือนละ4หมื่น ทำงานอย่างหนักในทุกวัน
ผมกลับมาที่ห้อง แล้วไม่พบความสุขจากอะไรเลย ผมมีเงินครับทุกคนตอนนั้นผมมีเงิน
แต่ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนั้น เงินไม่ได้เติมเต็มความสุขของผมเลยผมไม่รู้จะใช้มันกลับอาไร
ความรู้สึกผมมันตายทั้งเป็นครับ คนที่มีคนรอบตัวคอยเป็นห่วงไม่เคยได้รับ รู้ความรู้สึกนี้
พูดได้อย่างเต็มปากไหมว่าเข้าใจผม คุณพูดได้เพราะคุณมีคนคอยเป็นกำลังใจ แต่ผมไม่มี

ผมรู้ว่าแค่รักและดูแลเอาใจใส่คนรัก มันเป็นเรื่องปกติ และมันอาจจะไม่มากพอ
ผมเลยสงใสว่าทำไม่ผมแทบไม่ ต้องการอาไรจากเธอเลยเป็นฝ่ายให้มากกว่าด้วยซ้ำ
แต่มันก็ยังไม่พอ มันเติมเต็มให้กลับคนคนหนึง ไม่ได้เลยหรอครับ
แค่รักและดูแลเอาใจใส่ ยังมีคนบอกว่าไม่พอ คุณมองสังคมทุกวันนี้ไหม
แค่ซื่อสัตย์กลับความรักยังทำไม่ได้เลย นอกใจนอกกายเป็นเรื่องปกติบางคน
ไม่ต้องแคร์ไครเลยด้วยซ้ำกลับมีรักที่ดีและมีคนยอมรับและทำตาม
ผมไม่มีสิทธ์เลยหรอครับ มันไม่มากพอหรอ

แต่ทุกคนพูดออกมาคลายกันมันทำให้ผมคิดดูว่าผมอาจจะผิดจริงจริงหรือป่าว
สิ่งที่ผมทำ ความเชื่อที่ถูกสั่งสอนมามันจะผิดกันแน่ ผมไม่มั่นใจ
บางที่ผมอาจจะทำในสิ่งที่ผิดแต่ผมคิดว่ามันถูก ผมอาจจะแค่ไม่เข้าใจ

ขอบคุณคนที่เข้าใจและให้กำลังใจ
ข้อความก่อนหน้าผมแค่อยากจะถามกลับ
และขอโทษที่อาจจะพิมร์ผิดหรือพิมร์ไม่ถูก
รูปแบบการพิมร์หรือเว้นบรรทัดอาจจะขัดตาไครหลายคน
ขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่ได้เขียนภาษาไทยเท่าไหร่ อาจจะมีผิดบ้างนะครับ

ข้อสรุปของทั้งหมดคือ ผมเริ่มเข้าใจขึ้นมาแล้วครับ
ต่อจากนี้ผมจะลองเริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่ ทิ้งทุกอย่างที่ทำอยู่
แล้วจะลองใช้ชีวิตใหม่ตามแบบที่ทุกคนคิดว่าควรหรือแนะนำมา
แน่นอนผมอาจจะไม่ได้อยากทำเท่าไหร่ ผมคงไม่เปรี่ยนทั้งหมด
ผมก็จะพยามทำตามคำแนะนำ ผมก็อยากเป็นส่วนหนึ่ง
ของสังคมที่คนอื่นคิดว่าดี ผมอาจจะเข้าใจความหมายผิดไป
เลยทำให้ผมเป็นแบบนี้ ใช้ชีวิตตามสังคมในปัจจุบัน
ผมพยามเข้าใจทุกคนครับ และถ้าผมไม่ดีโปรดเข้าใจ
และสอนผมไปไหนทางที่ควรที ผมยึดติดกลับตัวเอง
และพยามบอกคนอื่นให้เข้าใจในตัวผม  แน่นอน
ผมบังคับ ทุกคนให้เข้าใจและชอบผมไม่ได้
ถ้ามีตรงไหนที่ทำให้ทุกคนรู้สึกไม่ชอบหรือไม่พอใจ ขออภัยด้วย
ข้อความทั้งหมดจะไม่มีการลบหรือเปรี่ยนแปลงอีกรวมถึงข้อความจากทุกคน
ผมจะเข้ามาอ่านซ่ำบ่อยบ่อยและจะคอยย่ำตัวเองต่อจากนี้เสมอ
ขอบคุณอีกครั้งครับ

https://www.youtube.com/shorts/u4gHgnCa60Q?feature=share