กลอนสิบ : ลมหายใจแห่งความไม่เที่ยง

โลกหมุนวนพ้นผ่านกาลและสมัย
ทุกสิ่งในสายตาเคยงามหรู
วันหนึ่งคล้อยร่วงรินดั่งฝนพรำดู
ความโศกหรูจึงกลายเป็นบทเรียน

แดดเคยอุ่นกลายเย็นเมื่อเดือนเปลี่ยน
น้ำค้างเขียนคำสัจน์ไว้บนหญ้า
ดอกไม้บานแล้วร่วงในเวลา
เหมือนชีวาเกิดดับไม่จีรัง

ผู้ใดเห็นความจริงในสิ่งสั้น
ย่อมรู้ทันทุกข์สุขที่ประดั่ง
ยามทุกข์มาเพียงชั่วคืนและวันพลั้ง
ยามสุขยังพริ้งพราว—ก็ชั่วครา

ใจมนุษย์หลงไหลในมายา
เฝ้าค้นหาความสุขที่ไม่เห็น
แท้แล้วสุขอยู่ตรงใจที่เย็น
ยอมวางเป็น ปล่อยผ่านอย่างเข้าใจ