สวัสดีครับ Silver Gaze ครับ
เพื่อนๆ เคยมีนิสัยแปลกๆ ที่ติดตัวเพื่อนๆ มาตั้งแต่เด็กไหมครับ ?
สำหรับผม ผมมีหนึ่งนิสัยที่พอมานั่งคิดดูดีๆ ผมก็รู้สึกได้ว่านิสัยนี้มันติดตัวผมมาตั้งแต่ตอนเด็กๆ โดยถ้าจะให้นึกย้อนกลับไปที่ต้นกำเนิดของมัน ผมว่าเจ้านิสัยนี้มันเกิดขึ้นมาจากพฤติกรรมการเล่นเกมของผมตอนเด็กๆ
คือถ้าเราย้อนกลับไปสัก 10 - 20 ปีก่อนเนี่ย เกมซึ่งเป็นสื่อน้องใหม่มักจะถูกสาดสีสาดโคลยใส่อยู่บ่อยๆ เรื่องความรุนแรง และพฤติกรรมเลียนแบบ ผู้ปกครองหลายๆ คนในยุคนั้นจึงมักจะตั้งข้อกำหนดขึ้นมาเพื่อจำกัดพฤติกรรมการเล่นเกมของลูกๆ ขึ้นมา ซึ่งแน่นอนว่าบ้านผมก็เช่นเดียวกันครับ โดยวิธีการที่บ้านผมใช้ก็คือ วิธีการที่เรียกว่า 4 : 2 หรือก็คือการทำอย่างอื่น 4 เล่นเกม 2 สลับกันไปเรื่อยๆ
ซึ่งแน่นอนว่าในมุมของผม ผมมองว่ามันมีทั้งข้อดีข้อเสีย เพราะบอกตรงๆ ตอนนั้นผมก็อยากให้เวลาการเล่นเกมอันแสนมีความสุขของผมมันยาวนานขึ้นสักหน่อย แต่ในขณะเดียวกัน วิธีการนี้ก็ทำให้ผมเล่นอะไรก็ได้ภายในกรอบเวลา 2 ชั่วโมง โดยไม่มีข้อกำจัดเรื่องเนื้อหาและความรุนแรงแต่อย่างใด ผมเลยรู้สึกว่า บางทีเกมก็อาจจะเป็นต้นกำเนิดของความรุนแรงจริงๆ ก็ได้ แต่เราโชคดีที่เราไม่โดนมันดูดเข้าไป เราอยู่กับมันแค่ 2 ชั่วโมงแล้วจบ หรือถ้ามีโอกาสได้ไปเล่นเกมกับเพื่อน เราก็ต้องแบ่งๆ กันเล่นอะไรประมาณนั้น
แต่ในข้อดีก็มีข้อเสียครับ
เพราะไอวิธีการ 4 : 2 เนี่ย มันทำให้ผมเกิดนิสัยแปลกๆ ขึ้นมาเช่นเดียวกัน
คือพอมาคิดย้อนดูแล้ว ภายในเวลาที่ต้องรอก่อนเล่นเกม 4 ชั่วโมงเนี่ย 3 ชั่วโมง 50 นาทีแรก ผมจะเป็นเด็กที่ดีมากเลยนะครับ อ่านหนังสือ ล้างจาน ช่วยงานบ้าน ติวสอบ ออกไปเล่นกีฬากับเพื่อน ไปเที่ยวห้างกับพ่อแม่ หรือไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม ผมจะทำได้ทั้งหมดแบบปกติ แต่พอเข็มนาฬิกามันเคลื่อนมาถึง 10 นาทีก่อนที่ผมจะได้เล่นเกมเนี่ย ผมจะครั้นเนื้อครั้นตัวเป็นพิเศษ ผมจะคิดถึงเกมที่จะเล่น หรือไม่ก็จ้องไปที่เครื่องเล่นเกมต่างๆ หันกลับมาที่ภารกิจตรงหน้า จากนั้นก็หันไปที่เครื่องเกมอีกครั้งซ้ำๆ จากนั้นผมก็จะกระดึ้บๆ เข้าไปใกล้ๆ เครื่องเกมเพื่อกดเปิดมัน
แต่ก็ไม่รอดครับ เพราะที่บ้านญาติเยอะ การลอบเข้าไปเปิดเกมในสมัยเด็กของผมเลยไม่เคยสำเร็จเลยสักครั้ง
พฤติกรรมจากนิสัยแปลกๆ ของผมจึงหยุดอยู่แค่นั้นมาจนปัจจุบัน ซึ่งพอมาคิดๆ ดูแล้ว เจ้าพฤติกรรมนี้ก็ถือเป็นปัญหาพอสมควรเลยครับ เพราะคอมพิวเตอร์หรือเครื่องเกมต่างๆ ในสมัยเด็กของผมวิ่งมันหนีผมไม่ได้ แต่เรื่องต่างๆ ในอนาคตมันสามารถวิ่งหนีเราได้ ถ้าเราไม่มีความอดทนมากพอ เหมือนสัตว์นักล่าที่แม้จะมีความสามารถในการติดตามศัตรูแบบดีเยี่ยม ขึ้นเขา ลงห้วย ข้ามทะเล หรืออะไรก็ได้ แต่ดันติดนิสัยที่จะต้องพุ่งไปตะปบๆ เหยื่อสักหน่อย ให้เหยื่อได้เห็นว่าเราตามมันมานานสักหน่อย แทนที่จะอดทนแล้วพุ่งไปกัดคอเหยื่อให้ตายไปในทีเดียวนั่นแหละครับ
น่าเสียดายที่นิสัยนี้คงจะเป็นนิสัยที่แก้ได้ยากมากๆ แล้วล่ะครับสำหรับผม แล้วเพื่อนๆ ล่ะครับ มีนิสัยอะไรบ้างที่เพื่อนๆ มองว่าถ้าเราแก้ไขมันได้ บางทีเราอาจจะเป็นคนที่สมบูรณ์มากขึ้นก็ได้นะ
หวังว่าจะได้พบกันใหม่
Silver Gaze
นิสัยแปลกๆ ที่ติดตัวมาตั้งแต่เด็ก
เพื่อนๆ เคยมีนิสัยแปลกๆ ที่ติดตัวเพื่อนๆ มาตั้งแต่เด็กไหมครับ ?
สำหรับผม ผมมีหนึ่งนิสัยที่พอมานั่งคิดดูดีๆ ผมก็รู้สึกได้ว่านิสัยนี้มันติดตัวผมมาตั้งแต่ตอนเด็กๆ โดยถ้าจะให้นึกย้อนกลับไปที่ต้นกำเนิดของมัน ผมว่าเจ้านิสัยนี้มันเกิดขึ้นมาจากพฤติกรรมการเล่นเกมของผมตอนเด็กๆ
คือถ้าเราย้อนกลับไปสัก 10 - 20 ปีก่อนเนี่ย เกมซึ่งเป็นสื่อน้องใหม่มักจะถูกสาดสีสาดโคลยใส่อยู่บ่อยๆ เรื่องความรุนแรง และพฤติกรรมเลียนแบบ ผู้ปกครองหลายๆ คนในยุคนั้นจึงมักจะตั้งข้อกำหนดขึ้นมาเพื่อจำกัดพฤติกรรมการเล่นเกมของลูกๆ ขึ้นมา ซึ่งแน่นอนว่าบ้านผมก็เช่นเดียวกันครับ โดยวิธีการที่บ้านผมใช้ก็คือ วิธีการที่เรียกว่า 4 : 2 หรือก็คือการทำอย่างอื่น 4 เล่นเกม 2 สลับกันไปเรื่อยๆ
ซึ่งแน่นอนว่าในมุมของผม ผมมองว่ามันมีทั้งข้อดีข้อเสีย เพราะบอกตรงๆ ตอนนั้นผมก็อยากให้เวลาการเล่นเกมอันแสนมีความสุขของผมมันยาวนานขึ้นสักหน่อย แต่ในขณะเดียวกัน วิธีการนี้ก็ทำให้ผมเล่นอะไรก็ได้ภายในกรอบเวลา 2 ชั่วโมง โดยไม่มีข้อกำจัดเรื่องเนื้อหาและความรุนแรงแต่อย่างใด ผมเลยรู้สึกว่า บางทีเกมก็อาจจะเป็นต้นกำเนิดของความรุนแรงจริงๆ ก็ได้ แต่เราโชคดีที่เราไม่โดนมันดูดเข้าไป เราอยู่กับมันแค่ 2 ชั่วโมงแล้วจบ หรือถ้ามีโอกาสได้ไปเล่นเกมกับเพื่อน เราก็ต้องแบ่งๆ กันเล่นอะไรประมาณนั้น
แต่ในข้อดีก็มีข้อเสียครับ
เพราะไอวิธีการ 4 : 2 เนี่ย มันทำให้ผมเกิดนิสัยแปลกๆ ขึ้นมาเช่นเดียวกัน
คือพอมาคิดย้อนดูแล้ว ภายในเวลาที่ต้องรอก่อนเล่นเกม 4 ชั่วโมงเนี่ย 3 ชั่วโมง 50 นาทีแรก ผมจะเป็นเด็กที่ดีมากเลยนะครับ อ่านหนังสือ ล้างจาน ช่วยงานบ้าน ติวสอบ ออกไปเล่นกีฬากับเพื่อน ไปเที่ยวห้างกับพ่อแม่ หรือไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม ผมจะทำได้ทั้งหมดแบบปกติ แต่พอเข็มนาฬิกามันเคลื่อนมาถึง 10 นาทีก่อนที่ผมจะได้เล่นเกมเนี่ย ผมจะครั้นเนื้อครั้นตัวเป็นพิเศษ ผมจะคิดถึงเกมที่จะเล่น หรือไม่ก็จ้องไปที่เครื่องเล่นเกมต่างๆ หันกลับมาที่ภารกิจตรงหน้า จากนั้นก็หันไปที่เครื่องเกมอีกครั้งซ้ำๆ จากนั้นผมก็จะกระดึ้บๆ เข้าไปใกล้ๆ เครื่องเกมเพื่อกดเปิดมัน
แต่ก็ไม่รอดครับ เพราะที่บ้านญาติเยอะ การลอบเข้าไปเปิดเกมในสมัยเด็กของผมเลยไม่เคยสำเร็จเลยสักครั้ง
พฤติกรรมจากนิสัยแปลกๆ ของผมจึงหยุดอยู่แค่นั้นมาจนปัจจุบัน ซึ่งพอมาคิดๆ ดูแล้ว เจ้าพฤติกรรมนี้ก็ถือเป็นปัญหาพอสมควรเลยครับ เพราะคอมพิวเตอร์หรือเครื่องเกมต่างๆ ในสมัยเด็กของผมวิ่งมันหนีผมไม่ได้ แต่เรื่องต่างๆ ในอนาคตมันสามารถวิ่งหนีเราได้ ถ้าเราไม่มีความอดทนมากพอ เหมือนสัตว์นักล่าที่แม้จะมีความสามารถในการติดตามศัตรูแบบดีเยี่ยม ขึ้นเขา ลงห้วย ข้ามทะเล หรืออะไรก็ได้ แต่ดันติดนิสัยที่จะต้องพุ่งไปตะปบๆ เหยื่อสักหน่อย ให้เหยื่อได้เห็นว่าเราตามมันมานานสักหน่อย แทนที่จะอดทนแล้วพุ่งไปกัดคอเหยื่อให้ตายไปในทีเดียวนั่นแหละครับ
น่าเสียดายที่นิสัยนี้คงจะเป็นนิสัยที่แก้ได้ยากมากๆ แล้วล่ะครับสำหรับผม แล้วเพื่อนๆ ล่ะครับ มีนิสัยอะไรบ้างที่เพื่อนๆ มองว่าถ้าเราแก้ไขมันได้ บางทีเราอาจจะเป็นคนที่สมบูรณ์มากขึ้นก็ได้นะ
หวังว่าจะได้พบกันใหม่
Silver Gaze