สวัสดีค่ะ มีปัญหาตามหัวข้อเลยค่ะ ขายกับข้าวในวิลัยเเห่งหนึ่ง ราคาอยู่ที่ 25-30บาท หรือตามงบลูกค้า คือต้องบอกก่อนว่า ลองปรับทุกอย่างเเล้ว ไม่ว่าปริมาณข้าว กับข้าว ลองไปรับเปลี่ยนเมนูไม่ให้น่าเบื่อ รักษาความสะอาด คือลองมาหมดเเล้ว เเต่ก็ยังไม่ดีขึ้น
ช่วงเเรก1-2 เดือน คือขายดีมาก อาจจะเพราะร้านใหม่เด็กก็เลยเห่อ เเต่พอเข้าเดือนที่3 ยังมีลุกค้าประจำ เเต่ก็พอไปได้ ถ้าไม่หมดจริงๆ ก็ตักใส่ถุงเร่ขายในหมู่บ้าน ถุงละ20บาท
เเต่หลังๆคือขายไม่ได้เลย เเบบท้อ จะเลิกขาย
ต้องบอกก่อนว่า มี 5ร้าน เเต่3ร้าน ไม่ถูกกัน เเต่เราไม่ยุ่งไม่คุยกัน มาใหม่ๆ โดนเเขวะโดนเเซะทุกวัน เทียวมาเดินดูว่าเราขายหมดไหม มาถามว่าขายได้เท่าไหร่ วันไหนเราทำข้าวกล่อง จะเดินมาดูหลายรอบมาก จะถามจุกจิก หนักสุดก็น่าจะบังคับเด็กซื้อร้านเขาเอง มันอาจจะดูเว่อร์นะ เเต่เราเจอเเบบนี้จริงๆ
ประมาณว่า เด็กมากับเพื่อน เเต่อีกคนนึง ก็จะกินอีกร้านนึง อีกคนนึงก็เเบบยืนเลือกว่าจะกินร้านเรา เพื่อนก็ถาม ว่าไม่กินร้านนี้หรอ ตาลุงคนนึงก็บอกว่า "ปล่อยมันๆ มันอยากจะกินร้านนั้นก็เรื่องของมัน (ร้านนั้นหมายถึงร้านเรา) เป็นเเบบนี้มาเรื่อยๆ ร้านคืออยู่ติดกันเลย เป็นล็อคๆ คือกระซิบกระซาบอะไรกันคือได้ยิน เเบบ( อีกคนนึงเดินมาอีกร้านนึงเพื่อมานินทาร้านเรา เเบบ "มันขายหมดไหม อีกคนก็บอกว่า ไม่หมดหรอก ในกะมังเเทบไม่มีจานเลย"
บางทีก็มาคุยกันว่า
🌝 ขายหมดไหมละ
🌚ก็พอขายได้
🌝ไม่เรียกเข้าละ
🌚กูเรียกจนไม่รู้จะเรียกยังไงเเล้ว กูนั่งเรียกจนกูเรียกไม่ไหวเเล้ว
คือไม่น่าใช่เรียกลูกค้าอะน่าจะเรียกอย่าอื่นมากกว่า คือไม่ได้คิดไปเองนะทุกคน เราไม่ได้เครียดจนหลอน เราได้ยินจริงๆ
เเล้วคือมีอีก มีการพูดว่า เดี๋ยวมันก็อยู่ไม่ได้ เดี๋ยวมันก็ออก อะไรเเบบนี้ บั่นทอนใจทุกวัน
เเล้วคือหลังไม่ คือยอดตก เเบบนั่งจนเมื่อยตูด อะ เเล้วสังเกตุ ตั้งเเต่เข้ามาขายของ เด็กมันไม่ค่อยมองร้านเรา เเบบเดินผ่านไม่มองเลย
เเล้วคือขี่รถไปเติมของทุกวัน เเบบ เขาอยู่อีกโซนนึง เขาขี่รถมาอีกโซนนึง มันน่าเเปลกไหมอ่ะ เเล้วเเรกๆคือไปคนเดียว หลังๆมีไปกันสองคน พอขี่ผ่านบ้านเรา เขาจะมองจนสุดคอเลยอะ เเบบ มันจะเป็นไปได้หรอ ที่ซื้อของข้ามตำบล ขาไปขากลับ ไม่มีของสักชิ้น
พออยู่ในโรงอาหาร เขาเเบบจะตะโกนคุยกัน เฮ้ย เติมของรึยังบ้าง อย่าลืมเติมนะ จะได้ขายของหมด กลับบ้านไวๆ
เเล้วก็ขำกัน คิกคัก อีกอย่างนึง เขาตักให้เยอะ ทั้งข้าวทั้งกับ เเต่ราคาถูกเเบบสวนทางกับปริมาณที่ขาย
เเล้วคือทำเเบบนี้เพื่อ ตัดคู่เเข่งเช่นร้านเรา เเต่เราไม่ได้ทำตามนะ เราไม่ได้เเข่งตาม เราเอาที่พอเหมาะ ถ้าเขาอยากได้ข้าวเพิ่มเราก็ตักเพิ่ม ไม่คิดเงิน เพราะเรารู้ว่าของทุกอย่างมีต้นทุน เเล้วอีกอย่าง เราทำใหม่ๆ ไม่ค้างคืน ไม่เอากลับมาขายซ้ำ
เเต่เขาทำเยอะ ขายไม่หมด เขาก็เอามาขายใหม่
หนูเป็นลูกจ้าง ก็คุยกับหัวหน้านะ ว่าเราจะมูกันไหม เเต่สามีเขาบอกว่าไร้สาระ เลบจบเห่ ทำไรไม่ได้
เเต่ว่าคิดกันทุกวัน พยายามหาวิธีให้ขายดีขึ้น เเต่ก็เหมือนเดิม
หนูก็ไม่เคยมู ไม่รู้ จะเริ่มต้นยังไง คือ จะหาว่าหนูงมงานยก็ได้นะ หนูหมดหนทางเเล้ว อยากหาที่พึ่งทางใจเเล้วค่ะ
พี่ๆเเนะนำหน่อย
ค้าขายไม่ดีผิดปกติ หรือโดนของ!!
ช่วงเเรก1-2 เดือน คือขายดีมาก อาจจะเพราะร้านใหม่เด็กก็เลยเห่อ เเต่พอเข้าเดือนที่3 ยังมีลุกค้าประจำ เเต่ก็พอไปได้ ถ้าไม่หมดจริงๆ ก็ตักใส่ถุงเร่ขายในหมู่บ้าน ถุงละ20บาท
เเต่หลังๆคือขายไม่ได้เลย เเบบท้อ จะเลิกขาย
ต้องบอกก่อนว่า มี 5ร้าน เเต่3ร้าน ไม่ถูกกัน เเต่เราไม่ยุ่งไม่คุยกัน มาใหม่ๆ โดนเเขวะโดนเเซะทุกวัน เทียวมาเดินดูว่าเราขายหมดไหม มาถามว่าขายได้เท่าไหร่ วันไหนเราทำข้าวกล่อง จะเดินมาดูหลายรอบมาก จะถามจุกจิก หนักสุดก็น่าจะบังคับเด็กซื้อร้านเขาเอง มันอาจจะดูเว่อร์นะ เเต่เราเจอเเบบนี้จริงๆ
ประมาณว่า เด็กมากับเพื่อน เเต่อีกคนนึง ก็จะกินอีกร้านนึง อีกคนนึงก็เเบบยืนเลือกว่าจะกินร้านเรา เพื่อนก็ถาม ว่าไม่กินร้านนี้หรอ ตาลุงคนนึงก็บอกว่า "ปล่อยมันๆ มันอยากจะกินร้านนั้นก็เรื่องของมัน (ร้านนั้นหมายถึงร้านเรา) เป็นเเบบนี้มาเรื่อยๆ ร้านคืออยู่ติดกันเลย เป็นล็อคๆ คือกระซิบกระซาบอะไรกันคือได้ยิน เเบบ( อีกคนนึงเดินมาอีกร้านนึงเพื่อมานินทาร้านเรา เเบบ "มันขายหมดไหม อีกคนก็บอกว่า ไม่หมดหรอก ในกะมังเเทบไม่มีจานเลย"
บางทีก็มาคุยกันว่า
🌝 ขายหมดไหมละ
🌚ก็พอขายได้
🌝ไม่เรียกเข้าละ
🌚กูเรียกจนไม่รู้จะเรียกยังไงเเล้ว กูนั่งเรียกจนกูเรียกไม่ไหวเเล้ว
คือไม่น่าใช่เรียกลูกค้าอะน่าจะเรียกอย่าอื่นมากกว่า คือไม่ได้คิดไปเองนะทุกคน เราไม่ได้เครียดจนหลอน เราได้ยินจริงๆ
เเล้วคือมีอีก มีการพูดว่า เดี๋ยวมันก็อยู่ไม่ได้ เดี๋ยวมันก็ออก อะไรเเบบนี้ บั่นทอนใจทุกวัน
เเล้วคือหลังไม่ คือยอดตก เเบบนั่งจนเมื่อยตูด อะ เเล้วสังเกตุ ตั้งเเต่เข้ามาขายของ เด็กมันไม่ค่อยมองร้านเรา เเบบเดินผ่านไม่มองเลย
เเล้วคือขี่รถไปเติมของทุกวัน เเบบ เขาอยู่อีกโซนนึง เขาขี่รถมาอีกโซนนึง มันน่าเเปลกไหมอ่ะ เเล้วเเรกๆคือไปคนเดียว หลังๆมีไปกันสองคน พอขี่ผ่านบ้านเรา เขาจะมองจนสุดคอเลยอะ เเบบ มันจะเป็นไปได้หรอ ที่ซื้อของข้ามตำบล ขาไปขากลับ ไม่มีของสักชิ้น
พออยู่ในโรงอาหาร เขาเเบบจะตะโกนคุยกัน เฮ้ย เติมของรึยังบ้าง อย่าลืมเติมนะ จะได้ขายของหมด กลับบ้านไวๆ
เเล้วก็ขำกัน คิกคัก อีกอย่างนึง เขาตักให้เยอะ ทั้งข้าวทั้งกับ เเต่ราคาถูกเเบบสวนทางกับปริมาณที่ขาย
เเล้วคือทำเเบบนี้เพื่อ ตัดคู่เเข่งเช่นร้านเรา เเต่เราไม่ได้ทำตามนะ เราไม่ได้เเข่งตาม เราเอาที่พอเหมาะ ถ้าเขาอยากได้ข้าวเพิ่มเราก็ตักเพิ่ม ไม่คิดเงิน เพราะเรารู้ว่าของทุกอย่างมีต้นทุน เเล้วอีกอย่าง เราทำใหม่ๆ ไม่ค้างคืน ไม่เอากลับมาขายซ้ำ
เเต่เขาทำเยอะ ขายไม่หมด เขาก็เอามาขายใหม่
หนูเป็นลูกจ้าง ก็คุยกับหัวหน้านะ ว่าเราจะมูกันไหม เเต่สามีเขาบอกว่าไร้สาระ เลบจบเห่ ทำไรไม่ได้
เเต่ว่าคิดกันทุกวัน พยายามหาวิธีให้ขายดีขึ้น เเต่ก็เหมือนเดิม
หนูก็ไม่เคยมู ไม่รู้ จะเริ่มต้นยังไง คือ จะหาว่าหนูงมงานยก็ได้นะ หนูหมดหนทางเเล้ว อยากหาที่พึ่งทางใจเเล้วค่ะ
พี่ๆเเนะนำหน่อย