ทำไมถึงไม่ม่คนเชื่อเราคะ แถมว่าเราเพ้อเจ้อ ทั้งๆที่เราพูดความจริง

เรื่องนี้มันเกิดนานแล้วค่ะ ตั้งแต่เป็นเด็กๆเลย พอดีเราอาศัยอยู่ในบ้านพักค่ายค่ะ คล้ายๆห้องแถว ต้องบอกก่อนว่า เอ่อ ห้องที่นอนเนี้ยะ มันติดกับหน้าบ้าสเลยค่ะ แบบเปิดประตูมาเจอห้องนอนเลย และก็มีหน้าต่าง แต่หน้าต่างในห้องมันปอดไม่สนิทค่ะ คืนนั้นเป็นคืนที่แบบแม่เรานอนแล้วค่ะ เพราะเรานอนกับแม่สองคน ในทุกๆคืน เราจะกางมุ้งนอนกันค่ะ เพราะกันฝุ่นจากเพดาน และในคืนนั้นแม่เราหลับค่ะ แต่เราจำได้ดีเลยว่าเรานอนไม่หลับ ทำยังไงเราก็นอนไม่หลับ และเราก็ไม่รู้ค่ะว่าตอนนั้นมันเป็นเวลากี่โมงแล้ว แต่ในห้องเรา มันจะมีแสงสลัวๆ ที่สาดมาจากหน้าต่างที่ปิดไม่สนิทค่ะ ในตอนนั้น เราได้ยินเสียงตรงทางเดินค่ะ ทางเดินที่ทะลุจากห้องครัวมาห้องนอน เป็นช่วงระหว่างทางค่ะ แบบ เป็นทางแบบ จากหลังบ้านเดินมาหน้าบ้านจะผ่านกับ ห้องร้ำ และทางขึ้นบันไดค่ะ คือตอนนั้นตรงนั้นมันมืด แต่เราได่ยินเสียงเหมือนมีเล็บ คล้ายๆเล็บหมา เรานึกภาพออกใช่มั้ยคะ เวลาที่หมาเดินบนพื้นกระเบื้อง เสียงเป็นงั้นเลยค่ะ แต่มันดํเป็นก้าวที่ใหญ่ค่ะ ในคืนนั้นเรามองไป แต่สิ่งที่เราเห็น มันเป็นหมาค่ะ หมาตัวใหญ่มากๆ เดินสองขา และเหมือนเขามองหาอะไรสักอย่าง เราได้ยินทั้งเสียงลมหายใจที่ออกมาจากเขา กีบเสียงกรงเล็บที่ถูกับกระเบื้อง คือเรากลัวค่ะ ตอนนั้นเรายังเด็กมากๆ เราก็กังวลค่ะ ทำอะไรไม่ได้ตรงๆตอนนั้นเราคิดว่าเราฝันจนเราหยิกตัวเองในตอนเด็ก มันเจ็บค่ะ เราเลยรู้ว่าไม่ใช่ฝัน ตอนนั้นเราเอาแต่นอนใต้ผ้าห่มค่ะ แล้วเราก็ได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรมาเกี่ยวกับมุ้งที่กางไว้ เหมือนมุ้งจะขาด แต่เราไม่กล้ามองไปแล้วค่ะ เรากลัว คืนนั้นเรากลัวเราตายมากๆ แต่เราก็หลับ ไปตอนไหนก็ไม่รู้ค่ะ แต่พอตื่นมา เราเจอรอยเหมือนรอยเล็บที่มุ้งค่ะ ลากไม่ค่อยยาวเท่าไหร่ค่ะ เราเลยบอกเรื่องนี้กับแม่ แต่แม่บอกรอยมันมีมานานแล้ว แต่เราไม่เชื่อค่ะ เราคนกางมุ้งทุกๆวัน เราจะรู้ว่าตรงไหนมีรอย ตรงไหนไม่มีและหากเกิดรอยใหม่ๆ เราก็ต้องเห็นก่อน แต่เราก็พยายามเล่านะคะ แต่ก็ไม่มีใครเชื่อเลยค่ะ หรือจริงๆตอนเด็กเราเพ้อเจ้อหรอคะ😭😭