ดูแลครอบครัว

พี่ๆครับตอนนี้ผมอายุ27ปีผมทำงานเก็บเงินได้พอสม ควรผมอยากจะลองไปเที่ยวต่างประเทศผมอยากหา ประสบการ์ณเรียนรู้ได้ด้วยตัวเองผมจะไปเที่ยวคนเดียวประมาณ7วันผมเลยโทรบอกทางบ้านว่าผมจะไปต่างประเทศทางบ้านตอบกลับว่าเป็นห่วงไม่อยากให้ไปทุกคนบอกว่ากลัวๆกลัวไปหมดทุกอย่าง ผมบอกบอกไปว่าถ้ามัวแต่กลัวๆทุกอย่างก็จะอยู่ที่เดิมที่บ้านผมเป็นคนบ้านนอกครับบ้านชนทบทเขามีตังค์ครับแต่เขาไม่เที่ยวเขากลัวตังค์หมดทำนาทำไร่ค่อนข้างไม้เข้าใจสมัยใหม่พ่อแม่ผมเลิกกันต่างคนมีครอบครัวใหม่ตากับยายเลี้ยงผมมายายผมตายตอนผมอยู่ม.6ตอนนี้ตาผมมีครอบครัวใหม่ผมจบแค่ม.6ผมไม่ได้เรียนต่อปริญญาครับเพราะผมสงสารตาตอนนั้นตาผมอายุ56ปีผมว่าตาผมคงไม่มีกำลังส่งผมเรียนผมจึงเลือกที่จะออกมาทำงานจนตอนนี้มีตังค์เก็บและก็เป็นหนี้นิดหน่อยครับผมว่าการเป็นหนี้คือธรรมดาของชีวิตแต่รู้ว่าอย่าให้เยอะเกินกำลังเราผมทำอะไรผมจะไม่ให้คนอื่นเดือดร้อนเพราะความอยากของผมผมทำอะไรผมจะใช้ความคิดตัวเองปรึกษาทางบ้านบางครั้งแต่คำตอบคือกลัวๆลังเลอย่างเดียวผมเลยไม่ถามอีกต่อไปเพราะทุกคนกลัวหมดแต่ตอนนี้ผมบอกว่าจะไปต่างประเทศทุกคนเงียบกับผมหมดแม้แต่แม่ก็เหมือนจะไม่โอเคกับผมแม่ผมมีหนี้เยอะบางครั้งขอตังค์ผมยืมผมแต่ไม่ให้คืนเลยแต่ผมก็ไม่หวังคือหรอกครับผมให้ไปเกือบ80000บาททองอีก1บาทคำตอบของแม่คือจะพึ้งเราตลอดไปแต่ผมก็บอกว่าแม้ต้องช่วยตัวเองบ้างเพราะทุกอย่าคือแม่เป็นคนสร้างมันขึ้นมาผมตะช่วยเท่าที่จะช่วยได้ผมก็ต้องมองอนาคตผมผมก็ต้องรักตัวเองหาสิ่งที่ดีให้ตัวเองโดยที่คนอื่นไม่เดือนร้อน แต่แม่เหมือนไม่อยากคุยกับผมเลยเเม่จะเอาน้องที่มีกับพ่อคนใหม่มาให้ผมดูแลแต่ผมบอกว่าอย่าพึ่งผมทุกอย่างผมเองตัวคนเดียวไม่มีใครสนับสนุนผมผมพึ่งตัวเองตั้งแต่ทำงานมาตอนนั้เหมือนแม่ไม่ชอบผมแล้วบางครั้งผมก็อยากจะไปให้ไกลตัดขาดเลยก็ได้ผมไม่สงสารเลยให้คือให้เด็ดข่ดคือเด็ดขาดถ้าทำผมทุกข์ใจผมก็ไม่สนเลยเหมือนผมจะเห็นแก่ตัว แต่ผมไม่ได้ทำให้ใครเดือนร้อนตอนนี้เหมือนผมอยู่คนเดียวคัดสินใจเองครับพี่ๆคนๆไหนมีประสบการณ์แบบผมบ้างครับ