เรามีแฟนคบกันมาอีกไม่กี่เดือนจะครบรอบ 3 ปีค่ะ
นเราคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมจนจบแล◌้วก็ย◌ังเรียนต่อมหาลัยที่เดียวกันคณะเดียวกันแต่คนละสาขา ขอเกิ่นก่อนว่าที่บ้านเราทั้ง2ฝ◌่◌ายรับรู้ค่ะ ตอนแรกไม่ได้คิดจะมาอยู่ด้วยกันเราแค่พาเขามาสอบ ตั้งแต่รอบโควต้าเขาสอบไม่ติด เลยพามาอีกรอบคือรอบ3 เราเลยลองสมัครไปด้วยจะได้ไม่มาแบบเสียเปล่า แต่ระหว่างนั้นเราก็ยื่นในระบบtcas ไปด้วยแต่ติดที่เดียวกับแฟนเลยเลือกที่จะเรียนเลย เราอยู่ด้วยกันมาตลอดตั้งแต่เข้าหอไปมีแต่ห้องโล่งๆ มีแค่เตียงกับตู้ ผ่านช่วงที่ไม่มีเงินก็อดด้วยกัน หรือเรามีก็จะคอยช่วยเหลือซัพพอร์ตเขา เดินไปตลาดด้วยกันเพราะไม่มีรถ เขาไปซ้อมกีฬาเราก็จะเดินไปด้วยตลอด นั่งรอยุงกัด ช่วงแรกเราก็มีหงุดหงิดที่เขาดูโฟกัสกับการซ้อมกีฬาจนไม่สนใจเราว่าเราจะยุงกัดมั้ย รอนานมั้ย ง่วงหรือป่าว หรือทนกับกลิ่นบุหรี่ของคนอื่นไม่ได้ แต่พอผ่านไประยะนึง เราก็เข้าใจเขาว่าเขากำลังโฟกัสกับสิ่งที่เขาชอบอย่างเต็มที่ เขาตั้งใจฝึกฝนตัวเองอยู่ตลอดเลยค่ะ เราเลยนึกขึ้นได้ว่า เราเคยเขียนโน๊ตของขวัญวันปัจฉิมนิเทศให้เขาว่า วันนึงอยากเห็นเขาได้เหรียญทอง ได้เป็นนักกีฬาอย่างที่หวัง เราเลยเข้าใจเขามากขึ้น ถึงเราจะไม่เก่งหรือชอบกีฬาที่เขาเล่น ขอแค่นั่งอยู่ด้วยแล้วย◌ินดีไปกับเขาก็ยังดี เราอยากซับพอร์ตเขาให้ได้มากที่สุด แต่ก็ไม่รู้ว่าต้องวางตัวเองไปตรงไหน นานเข้าเขาก็เริ่มมีสังคมมากขึ้น เจอคนที่เล่นกีฬาแบบเขา เราก็จะกลับมานอยกับตัวเองว่า เราก็อยากเป็นคนที่เล่นกับเขาได้เป็นคู่ซ้อมให้เขา เราเคยพยายามอยากให้เขาสอน แต่ทำยังไงเราก็ยังห่วยจนเราท้อ และเขาก็คงไม่หวังอะไรกับเราแล้ว ทุกครั้งที่เขาต้อฃแข่งในนามมหาลัย เราทำได้แค่ ให้กำลังใจ ถามเขาบ้างว่าเป็นยังไง ถามเขาว่ากินอะไรรึยัง เป็นไงบ้างเราแทบไม่มีโอกาสได้นั่งติดสนามแล้วเป็นกำลังใจให้เขาได้เลย หรือบางครั้งก็มีโอกาสแต่เราก็กลัวที่จะเผชิญหน้ากับเขา เพราะเขาก็จะมีสังคมของเขาที่เราไม่กล้าที่จะเข้าไปยุ่ง เราทำได้แค่อิจฉาที่เขาได้ทำให้แฟนเรามีความสุข ในขณะที่เราไม่เคยทำได้เลย ทำได้แค่ยืนดูอยู่ห่างๆ เราไม่รู้ใจเขาเลยว่าเราเคยเป็นกำลังใจให้เขาได้มั้ย เก็บมาน้อยใจอยู่ซ้ำๆ
แต่เราเองก็ภูมิใจในทุกการแข่งขันของเขา เขาเก่งมากๆ และเป็นทุกๆอย่างของเรา เขาเป็นคนแสดงออกไม่เก่ง ภาษารักเขาเราก็ดูไม่ออก เขาทำให้เราแต่เราก็ไม่เคยดูออก เรากอดกันน้อยลง หอมแก้มกันนานๆครั้ง เราพยายามเรียกร้องทุกอย่างให้เขาทำให้เรา จนมันดูน่ารำคาญเกินไป ทั้งที่บางทีเขาอาจจะเหนื่อยกับการซ้อมกีฬา พอเรายิ่งเห็นเขาทุ่มเทกับมันเรายิ่งรู้สึกว่าระยะห่างระหว่างเรายิ่งมากขึ้น เพราะเขาแทบไม่มีเวลาให้เราเลย บางทีเราก็เหนื่อยจากหลายๆอย่างรอบตัว เหนื่อยกับการเรียน การเข้าสังคม งานต่างๆ อยากกอดเขา อยากอยู่กับเขาเราก็ไม่มีโอกาสได้ทำมันอย่างเต็มที่เลย พอนานวันเข้าเราเลยดูเหมือนคนใช้ชีวิตด้วยกันมากกว่า หลายๆอย่างที่เขาทำให้คนอื่นได้ แต่ทำให้เราไม่ได้ เราก็จะนอยจนพูดไม่ดีใส่เขาไป จนมันสะสมกลายเป็นว่าเหมือนเราพร้อมจะไปจากกันได้ตลอด ยอมรับเลยว่าเรารักเขามาก เราอยากเป็นภายให้ความรัก ให้ทุกอย่างในสิ่งที่แฟนทำให้กันได้ อยากเป็นคนที่ทำให้เรารู้สึกดี แต่พวกเราเองก็ดันไม่ทะนุทะนอมกัน จนมันถึงวันที่เขามาบอกเลิกเรา เขาคงจะเหนื่อยในความสัมพันธ์ ซึ่งพวกเราเองก็รู้กันดีว่าเพราะอะไร เร◌าไม่อยากเลิกกับเขา ทำยังไงก็ได้ให้เขายังอย◌ู◌่ ท◌ุกวันนี้เขาก็ยังอยู่กับเรา แต่ไม่มีสถานะ เขาก็ยังใช้ชีวิตแบบเดิม กับเราแบบเด◌ิม เรานอนกอดกัน เตียงเดียวกัน แต่เรายังรู้สึกว่าเราก็ยังอยากให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิม เพราะการที่ไม่มีสถานะทำให้ความรู้สึกของเราไม่คงที่ โฟกัสกับอะไรแทบไม่ได้เลย มีแต่เรื่องเขาให้คิดสงสัยตั้งคำถามไปหมด เราถามเขาว่าเราเป็นอะไรกัน เขาให้คำตอบว่า คนสำคัญ แต่เราก◌็เดาไม่ได้เลยว่า สำคัญของเขาคือยังไง เราพยายามปรับตัวให้เข้ากับการใช้ชีวิตของเขา เข้าใจในสิ่งที่เขาชอบมากขึ้น เขาก็เริ่มพูดดีมีภาษากายขึ้นมาระดับนึง แต่ก็ยังติดกับการที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เหมือนเขากำลังคิดทบทวนกับตัวเองอยู่ และเราก็ไม่กล้าที่จะพูดหรือบอกเขาว่าเราอยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม เรากลัวว่าเขาจะไม่ได้คิดแบบเรา เลยตั้งคำถามกับที่เขาบอกว่าเราเป็นคนสำคัญอยู่ เขาไปเที่ยวกับสังคมของเราก่อนไปก็กอดกัน หอมแก้มกันปกติ เราเลยลังเลว่าเขาคิดยังไงกับเรากันนะ มันมีโอกาสใช่มั้ย แค่1% ก็ยังดี เราแค่อยากระบายเล่าเรื่องเราเองเก็บไว้ไหนสักที่ แต่ถ้ามีคนผ่านมาเห็นก◌็ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ;-;;
จะครบรอบ3 ปี แต่เลิกกันก่อน
นเราคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมจนจบแล◌้วก็ย◌ังเรียนต่อมหาลัยที่เดียวกันคณะเดียวกันแต่คนละสาขา ขอเกิ่นก่อนว่าที่บ้านเราทั้ง2ฝ◌่◌ายรับรู้ค่ะ ตอนแรกไม่ได้คิดจะมาอยู่ด้วยกันเราแค่พาเขามาสอบ ตั้งแต่รอบโควต้าเขาสอบไม่ติด เลยพามาอีกรอบคือรอบ3 เราเลยลองสมัครไปด้วยจะได้ไม่มาแบบเสียเปล่า แต่ระหว่างนั้นเราก็ยื่นในระบบtcas ไปด้วยแต่ติดที่เดียวกับแฟนเลยเลือกที่จะเรียนเลย เราอยู่ด้วยกันมาตลอดตั้งแต่เข้าหอไปมีแต่ห้องโล่งๆ มีแค่เตียงกับตู้ ผ่านช่วงที่ไม่มีเงินก็อดด้วยกัน หรือเรามีก็จะคอยช่วยเหลือซัพพอร์ตเขา เดินไปตลาดด้วยกันเพราะไม่มีรถ เขาไปซ้อมกีฬาเราก็จะเดินไปด้วยตลอด นั่งรอยุงกัด ช่วงแรกเราก็มีหงุดหงิดที่เขาดูโฟกัสกับการซ้อมกีฬาจนไม่สนใจเราว่าเราจะยุงกัดมั้ย รอนานมั้ย ง่วงหรือป่าว หรือทนกับกลิ่นบุหรี่ของคนอื่นไม่ได้ แต่พอผ่านไประยะนึง เราก็เข้าใจเขาว่าเขากำลังโฟกัสกับสิ่งที่เขาชอบอย่างเต็มที่ เขาตั้งใจฝึกฝนตัวเองอยู่ตลอดเลยค่ะ เราเลยนึกขึ้นได้ว่า เราเคยเขียนโน๊ตของขวัญวันปัจฉิมนิเทศให้เขาว่า วันนึงอยากเห็นเขาได้เหรียญทอง ได้เป็นนักกีฬาอย่างที่หวัง เราเลยเข้าใจเขามากขึ้น ถึงเราจะไม่เก่งหรือชอบกีฬาที่เขาเล่น ขอแค่นั่งอยู่ด้วยแล้วย◌ินดีไปกับเขาก็ยังดี เราอยากซับพอร์ตเขาให้ได้มากที่สุด แต่ก็ไม่รู้ว่าต้องวางตัวเองไปตรงไหน นานเข้าเขาก็เริ่มมีสังคมมากขึ้น เจอคนที่เล่นกีฬาแบบเขา เราก็จะกลับมานอยกับตัวเองว่า เราก็อยากเป็นคนที่เล่นกับเขาได้เป็นคู่ซ้อมให้เขา เราเคยพยายามอยากให้เขาสอน แต่ทำยังไงเราก็ยังห่วยจนเราท้อ และเขาก็คงไม่หวังอะไรกับเราแล้ว ทุกครั้งที่เขาต้อฃแข่งในนามมหาลัย เราทำได้แค่ ให้กำลังใจ ถามเขาบ้างว่าเป็นยังไง ถามเขาว่ากินอะไรรึยัง เป็นไงบ้างเราแทบไม่มีโอกาสได้นั่งติดสนามแล้วเป็นกำลังใจให้เขาได้เลย หรือบางครั้งก็มีโอกาสแต่เราก็กลัวที่จะเผชิญหน้ากับเขา เพราะเขาก็จะมีสังคมของเขาที่เราไม่กล้าที่จะเข้าไปยุ่ง เราทำได้แค่อิจฉาที่เขาได้ทำให้แฟนเรามีความสุข ในขณะที่เราไม่เคยทำได้เลย ทำได้แค่ยืนดูอยู่ห่างๆ เราไม่รู้ใจเขาเลยว่าเราเคยเป็นกำลังใจให้เขาได้มั้ย เก็บมาน้อยใจอยู่ซ้ำๆ
แต่เราเองก็ภูมิใจในทุกการแข่งขันของเขา เขาเก่งมากๆ และเป็นทุกๆอย่างของเรา เขาเป็นคนแสดงออกไม่เก่ง ภาษารักเขาเราก็ดูไม่ออก เขาทำให้เราแต่เราก็ไม่เคยดูออก เรากอดกันน้อยลง หอมแก้มกันนานๆครั้ง เราพยายามเรียกร้องทุกอย่างให้เขาทำให้เรา จนมันดูน่ารำคาญเกินไป ทั้งที่บางทีเขาอาจจะเหนื่อยกับการซ้อมกีฬา พอเรายิ่งเห็นเขาทุ่มเทกับมันเรายิ่งรู้สึกว่าระยะห่างระหว่างเรายิ่งมากขึ้น เพราะเขาแทบไม่มีเวลาให้เราเลย บางทีเราก็เหนื่อยจากหลายๆอย่างรอบตัว เหนื่อยกับการเรียน การเข้าสังคม งานต่างๆ อยากกอดเขา อยากอยู่กับเขาเราก็ไม่มีโอกาสได้ทำมันอย่างเต็มที่เลย พอนานวันเข้าเราเลยดูเหมือนคนใช้ชีวิตด้วยกันมากกว่า หลายๆอย่างที่เขาทำให้คนอื่นได้ แต่ทำให้เราไม่ได้ เราก็จะนอยจนพูดไม่ดีใส่เขาไป จนมันสะสมกลายเป็นว่าเหมือนเราพร้อมจะไปจากกันได้ตลอด ยอมรับเลยว่าเรารักเขามาก เราอยากเป็นภายให้ความรัก ให้ทุกอย่างในสิ่งที่แฟนทำให้กันได้ อยากเป็นคนที่ทำให้เรารู้สึกดี แต่พวกเราเองก็ดันไม่ทะนุทะนอมกัน จนมันถึงวันที่เขามาบอกเลิกเรา เขาคงจะเหนื่อยในความสัมพันธ์ ซึ่งพวกเราเองก็รู้กันดีว่าเพราะอะไร เร◌าไม่อยากเลิกกับเขา ทำยังไงก็ได้ให้เขายังอย◌ู◌่ ท◌ุกวันนี้เขาก็ยังอยู่กับเรา แต่ไม่มีสถานะ เขาก็ยังใช้ชีวิตแบบเดิม กับเราแบบเด◌ิม เรานอนกอดกัน เตียงเดียวกัน แต่เรายังรู้สึกว่าเราก็ยังอยากให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิม เพราะการที่ไม่มีสถานะทำให้ความรู้สึกของเราไม่คงที่ โฟกัสกับอะไรแทบไม่ได้เลย มีแต่เรื่องเขาให้คิดสงสัยตั้งคำถามไปหมด เราถามเขาว่าเราเป็นอะไรกัน เขาให้คำตอบว่า คนสำคัญ แต่เราก◌็เดาไม่ได้เลยว่า สำคัญของเขาคือยังไง เราพยายามปรับตัวให้เข้ากับการใช้ชีวิตของเขา เข้าใจในสิ่งที่เขาชอบมากขึ้น เขาก็เริ่มพูดดีมีภาษากายขึ้นมาระดับนึง แต่ก็ยังติดกับการที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เหมือนเขากำลังคิดทบทวนกับตัวเองอยู่ และเราก็ไม่กล้าที่จะพูดหรือบอกเขาว่าเราอยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม เรากลัวว่าเขาจะไม่ได้คิดแบบเรา เลยตั้งคำถามกับที่เขาบอกว่าเราเป็นคนสำคัญอยู่ เขาไปเที่ยวกับสังคมของเราก่อนไปก็กอดกัน หอมแก้มกันปกติ เราเลยลังเลว่าเขาคิดยังไงกับเรากันนะ มันมีโอกาสใช่มั้ย แค่1% ก็ยังดี เราแค่อยากระบายเล่าเรื่องเราเองเก็บไว้ไหนสักที่ แต่ถ้ามีคนผ่านมาเห็นก◌็ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ;-;;