เมืองสว่างไสวด้วยแสงไฟ แต่ในเงามืดของออฟฟิศ คอนโด และลิฟต์ทุกตัว
ยังมีบางสิ่งที่ “ไม่เคยออกจากที่นี่”
ทุกคืนที่คนกลับบ้าน — ยังมีเสียงพิมพ์ดีด, เสียงกดลิฟต์, เสียงฝีเท้า
จากคนที่ “ลาออกไปนานแล้ว”…
เพราะบางที่…ไม่ได้มีแค่คนทำงานเท่านั้นที่ “อยู่ต่อโอที”
เรื่องที่ 1 : “ชั้นที่ไม่มีในแผนผัง”
พนักงานสาวคนหนึ่งขึ้นลิฟต์เกินชั้นสุดท้ายของอาคารบริษัท…
และพบว่า “ที่นั่น” มีคนทำงานอยู่ — แม้บริษัทจะปิดไปแล้วสามปี
⸻
“อันนา” ทำงานฝ่ายบัญชีในตึกออฟฟิศย่านอโศก
บริษัทเธออยู่ชั้น 23 — ชั้นบนสุดตามแผนผังของอาคาร
วันหนึ่งหลังเลิกงานเกือบเที่ยงคืน เธอขึ้นลิฟต์กลับเพราะลืมแฟ้มเอกสารไว้
ในลิฟต์มีเธอเพียงคนเดียว
แสงไฟในนั้นกระพริบเบา ๆ พร้อมเสียงเพลงคลอจากวิทยุเก่าในเพดาน
แต่พอเธอกดชั้น 23 — ตัวเลขบนจอกลับเลื่อนไปจนถึง “24”
อันนาขมวดคิ้ว เพราะไม่มีชั้น 24 ในอาคารนี้
ประตูลิฟต์เปิดออก…เผยให้เห็น “โถงทำงาน” ที่เหมือนชั้นของบริษัทเธอทุกอย่าง
แต่บรรยากาศเงียบผิดปกติ โต๊ะทุกตัวมีเอกสารกองสูง และมีเสียงแป้นพิมพ์แผ่ว ๆ ดังอยู่ปลายห้อง
เธอเดินเข้าไปใกล้ — เห็นคนคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์
แสงหน้าจอส่องให้เห็นใบหน้าซีดขาว ดวงตาคล้ำลึกเหมือนไม่ได้นอนมาหลายปี
“ขอโทษนะคะ…นี่ชั้นไหนเหรอคะ?”
คนคนนั้นเงยหน้าช้า ๆ แล้วตอบเสียงแหบว่า
“ชั้น 24…ฝ่ายบัญชีเก่า”
อันนาใจสั่น — เพราะเธอจำได้ดีว่าบริษัทนี้เคยมีไฟไหม้
และฝ่ายบัญชีเก่าทั้งหมด…เสียชีวิตบนชั้น 24
ประตูลิฟต์ปิดลงเองทันที
แต่ก่อนจะปิดสนิท เธอเห็นคนทั้งแผนก “หันมาพร้อมกัน”
ทุกคนยิ้ม…แล้วพูดพร้อมกันว่า
“กลับไปสิ…ยังไม่ถึงเวลาขึ้นมา”
📘 นิยายผีเล่มละบาท ซีซั่น 2 “ตึกนี้…ไม่เคยว่าง”
เมืองสว่างไสวด้วยแสงไฟ แต่ในเงามืดของออฟฟิศ คอนโด และลิฟต์ทุกตัว
ยังมีบางสิ่งที่ “ไม่เคยออกจากที่นี่”
ทุกคืนที่คนกลับบ้าน — ยังมีเสียงพิมพ์ดีด, เสียงกดลิฟต์, เสียงฝีเท้า
จากคนที่ “ลาออกไปนานแล้ว”…
เพราะบางที่…ไม่ได้มีแค่คนทำงานเท่านั้นที่ “อยู่ต่อโอที”
เรื่องที่ 1 : “ชั้นที่ไม่มีในแผนผัง”
พนักงานสาวคนหนึ่งขึ้นลิฟต์เกินชั้นสุดท้ายของอาคารบริษัท…
และพบว่า “ที่นั่น” มีคนทำงานอยู่ — แม้บริษัทจะปิดไปแล้วสามปี
⸻
“อันนา” ทำงานฝ่ายบัญชีในตึกออฟฟิศย่านอโศก
บริษัทเธออยู่ชั้น 23 — ชั้นบนสุดตามแผนผังของอาคาร
วันหนึ่งหลังเลิกงานเกือบเที่ยงคืน เธอขึ้นลิฟต์กลับเพราะลืมแฟ้มเอกสารไว้
ในลิฟต์มีเธอเพียงคนเดียว
แสงไฟในนั้นกระพริบเบา ๆ พร้อมเสียงเพลงคลอจากวิทยุเก่าในเพดาน
แต่พอเธอกดชั้น 23 — ตัวเลขบนจอกลับเลื่อนไปจนถึง “24”
อันนาขมวดคิ้ว เพราะไม่มีชั้น 24 ในอาคารนี้
ประตูลิฟต์เปิดออก…เผยให้เห็น “โถงทำงาน” ที่เหมือนชั้นของบริษัทเธอทุกอย่าง
แต่บรรยากาศเงียบผิดปกติ โต๊ะทุกตัวมีเอกสารกองสูง และมีเสียงแป้นพิมพ์แผ่ว ๆ ดังอยู่ปลายห้อง
เธอเดินเข้าไปใกล้ — เห็นคนคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์
แสงหน้าจอส่องให้เห็นใบหน้าซีดขาว ดวงตาคล้ำลึกเหมือนไม่ได้นอนมาหลายปี
“ขอโทษนะคะ…นี่ชั้นไหนเหรอคะ?”
คนคนนั้นเงยหน้าช้า ๆ แล้วตอบเสียงแหบว่า
“ชั้น 24…ฝ่ายบัญชีเก่า”
อันนาใจสั่น — เพราะเธอจำได้ดีว่าบริษัทนี้เคยมีไฟไหม้
และฝ่ายบัญชีเก่าทั้งหมด…เสียชีวิตบนชั้น 24
ประตูลิฟต์ปิดลงเองทันที
แต่ก่อนจะปิดสนิท เธอเห็นคนทั้งแผนก “หันมาพร้อมกัน”
ทุกคนยิ้ม…แล้วพูดพร้อมกันว่า
“กลับไปสิ…ยังไม่ถึงเวลาขึ้นมา”