สวัสดีค่ะ ก็ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ
เราเป็นคนไม่มีความฝัน ไม่มีเป้าหมายในชีวิต ทุกวันนี้ก็แค่ใช้ชีวิตให้ผ่านไปวันๆ ตื่นเช้า ไปเรียน กลับบ้าน นอน วนเวียนแบบนี้ทุกวันจนวันนี้ก็ลองตั้งคำถามกับตัวเองดูว่า ตอนนี้เรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไรกันแน่ ถึงได้รู้ว่าเราไม่มีความฝันเลยค่ะ เวลาครูแนะแนว ครอบครัว หรือคนรอบตัวถามว่าโตไปอยากเป็นอะไร เราก็ตอบเลี่ยงๆ หรือตอบสิ่งที่คนส่วนใหญ่อยากเป็นไปก่อน เช่นหมอ วิศวกรอะไรแบบนี้ ซึ่งความจริงเราไม่ได้อยากเป็นเลย ก็แค่ตอบเพราะไม่อยากถูกตัดสินจากคนรอบตัวเท่านั้นค่ะ คงต้องบอกก่อนว่าเราอายุ15 อยู่ม.3 เป็นวัยที่ต้องตัดสินอนาคตของตัวเองส่วนนึง ในการเลือกสายการเรียน ที่บ้านก็แนะนำว่าเราควรไปต่อสายวิทย์-คณิตเพราะมันมีทางเลือกมากกว่า แต่สำหรับเราแล้ว เราคิดว่า แค่ที่เรียนอยู่ในตอนนี้ก็ไม่ไหวแล้ว ถ้าไปเรียนต่อสายนั้น ต้องเรียนลึก เรียนยากกว่าเดิม เลยคิดว่าไม่น่าเรียนไหวค่ะ เคยมีครูแนะแนวที่ให้เราลองเขียนภาพฝันของตัวเอง บอกตามตรง เราก็แค่คิดสภาพตัวเองตอนโตนั่งทำงานเป็นพนักงานบริษัทธรรมดาๆทั่วไป ไม่มีอะไรพิเศษ เพราะคิดว่าแค่ตอนนี้ก็เหนื่อยแล้ว ถ้าตั้งฝันเอาไว้ยากหรือไกลตัวเกินไป คงเหนื่อยกว่าเดิม และหากทำตามฝันไม่ได้ ก็คงผิดหวังและโทษตัวเองมากขึ้นไปอีก เลยไม่อยากตั้งความฝันไว้สูงเกินไปค่ะ ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่พอเห็นเพื่อนๆมีความฝันกัน อยากเป็นหมอ นู่นนี่นั่นที่ดูยิ่งใหญ่ เราหันกลับมามองตัวเอง ก็รู้สึกผิดกับตัวเองและครอบครัว ที่เราไม่มีความฝันที่ยิ่งใหญ่เหมือนเพื่อนๆเลย เราไม่มีจุดเด่น ไม่มีสิ่งที่ทำได้ดีกว่าคนอื่นค่ะ เรียกว่ามนุษย์เป็ดก็คงได้ สิ่งที่เราคิดว่าพอจะทำได้ดีก็คือผลการเรียน แต่พอปีนี้ผลออกมาไม่น่าพอใจ เราก็ดันเริ่มคิดถึงอนาคตตัวเองขึ้นมา
ที่พิมพ์มาทั้งหมดก็เลยอยากรู้ อยากฟังประสบการณ์ของพี่ๆดูค่ะ ว่าในตอนนั้นพี่ค้นพบความฝันของตัวเองยังไง หรือไม่ได้พบ ถ้าไม่พบทำยังไง หรือทำงานอะไรในปัจจุบันคะ แล้วผ่านเรื่องราวต่างๆมาได้ยังไง
รบกวนด้วยนะคะ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ ^ ^
ไม่มีความฝัน
เราเป็นคนไม่มีความฝัน ไม่มีเป้าหมายในชีวิต ทุกวันนี้ก็แค่ใช้ชีวิตให้ผ่านไปวันๆ ตื่นเช้า ไปเรียน กลับบ้าน นอน วนเวียนแบบนี้ทุกวันจนวันนี้ก็ลองตั้งคำถามกับตัวเองดูว่า ตอนนี้เรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไรกันแน่ ถึงได้รู้ว่าเราไม่มีความฝันเลยค่ะ เวลาครูแนะแนว ครอบครัว หรือคนรอบตัวถามว่าโตไปอยากเป็นอะไร เราก็ตอบเลี่ยงๆ หรือตอบสิ่งที่คนส่วนใหญ่อยากเป็นไปก่อน เช่นหมอ วิศวกรอะไรแบบนี้ ซึ่งความจริงเราไม่ได้อยากเป็นเลย ก็แค่ตอบเพราะไม่อยากถูกตัดสินจากคนรอบตัวเท่านั้นค่ะ คงต้องบอกก่อนว่าเราอายุ15 อยู่ม.3 เป็นวัยที่ต้องตัดสินอนาคตของตัวเองส่วนนึง ในการเลือกสายการเรียน ที่บ้านก็แนะนำว่าเราควรไปต่อสายวิทย์-คณิตเพราะมันมีทางเลือกมากกว่า แต่สำหรับเราแล้ว เราคิดว่า แค่ที่เรียนอยู่ในตอนนี้ก็ไม่ไหวแล้ว ถ้าไปเรียนต่อสายนั้น ต้องเรียนลึก เรียนยากกว่าเดิม เลยคิดว่าไม่น่าเรียนไหวค่ะ เคยมีครูแนะแนวที่ให้เราลองเขียนภาพฝันของตัวเอง บอกตามตรง เราก็แค่คิดสภาพตัวเองตอนโตนั่งทำงานเป็นพนักงานบริษัทธรรมดาๆทั่วไป ไม่มีอะไรพิเศษ เพราะคิดว่าแค่ตอนนี้ก็เหนื่อยแล้ว ถ้าตั้งฝันเอาไว้ยากหรือไกลตัวเกินไป คงเหนื่อยกว่าเดิม และหากทำตามฝันไม่ได้ ก็คงผิดหวังและโทษตัวเองมากขึ้นไปอีก เลยไม่อยากตั้งความฝันไว้สูงเกินไปค่ะ ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่พอเห็นเพื่อนๆมีความฝันกัน อยากเป็นหมอ นู่นนี่นั่นที่ดูยิ่งใหญ่ เราหันกลับมามองตัวเอง ก็รู้สึกผิดกับตัวเองและครอบครัว ที่เราไม่มีความฝันที่ยิ่งใหญ่เหมือนเพื่อนๆเลย เราไม่มีจุดเด่น ไม่มีสิ่งที่ทำได้ดีกว่าคนอื่นค่ะ เรียกว่ามนุษย์เป็ดก็คงได้ สิ่งที่เราคิดว่าพอจะทำได้ดีก็คือผลการเรียน แต่พอปีนี้ผลออกมาไม่น่าพอใจ เราก็ดันเริ่มคิดถึงอนาคตตัวเองขึ้นมา
ที่พิมพ์มาทั้งหมดก็เลยอยากรู้ อยากฟังประสบการณ์ของพี่ๆดูค่ะ ว่าในตอนนั้นพี่ค้นพบความฝันของตัวเองยังไง หรือไม่ได้พบ ถ้าไม่พบทำยังไง หรือทำงานอะไรในปัจจุบันคะ แล้วผ่านเรื่องราวต่างๆมาได้ยังไง
รบกวนด้วยนะคะ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ ^ ^