เรื่องของเรื่องคือ แม่เราเป็นหนี้สินเยอะรุงรังไปหมด ใช้แล้วไม่หมดสักทีหมดอันนั้น เพิ่มอันนี้เราเห็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่เราเด็กยันตอนนี้เราจะ40แล้ว ก่อนหน้านั้นเมื่อหลายปีก่อนเส้นทางการเงินเรายังไม่สะดุดเหมือนตอนนี้ เราเคยช่วยเขามาตลอดไม่มากก็ไม่น้อย แต่มาทุกวันนี้ตัวเราเองเส้นทางการเงินมีปัญหา เรามีรายจ่ายเยอะเกือบเท่ารายได้ เราไม่สามารถช่วยซัพพอร์ตเขาได้เหมือนเมื่อก่อน จริงๆเขาไม่ได้ขอเรานะ แค่เขาให้เราช่วยหาเงินมาช่วยเขาโปะหนี้รายวัน แต่คือก่อนหน้านี้เราก็ไปกู้รายเดือนมาให้เขา แต่เราไม่ได้จ่ายดอกเองนะแม่เขาเป็นคนจ่าย แต่พอมาวันนี้เขาอยสกให้เราช่วยหาให้เขาอีก แต่เราไม่ช่วยเขาแล้วเพราะเรารู้สึกว่าเหมือนเขาใช้ชีวิตแบบคาดหวังตลอดถ้าเขาไม่พอลูกก็หาช่วยเขาได้ แต่ครั้งนี้เราไม่ช่วย เราอยากรู้ว่าเราผิดไหม เอาจริงๆในใจเราก็รู้สึกไม่สบายใจที่ไม่ช่วยเขา แต่เราก็อยากให้เขาแก้ไขด้วยตัวเขาเอง เราไม่สามารถหาเงินมาให้เขาไปใช้หนี้ที่เหลืออยู่ได้อีก เราทำได้แค่เราส่งดอกที่เขาให้เรากู้มาก่อนหน้านี้ บางทีเราก็รู้สึกเหนื่อยและท้อนะ เราเคยคิดว่าทำไมแม่เราไม่เป็นเหมือนแม่คนอื่นที่เขาไม่มายุ่งกับลูกแบบนี้ แต่พอมาคิดๆดูมันก็ไม่ได้มีแค่เราคนเดียวที่เจอเหตุการณ์แบบนี้
ถ้าวันนึงเราเคยช่วยแม่แล้วเราไม่ช่วยมันผิดไหม