น้อยใจคนในครอบครัว

สวัสดีค่ะเราอายุ15อยู่ม.3 เรามีน้องชายคนนึงห่างกับเรา 6 ปี ตอนนี้เรียนอยู่ป.4 ก่อนหน้านี้มีพี่ชายแต่พี่เขาย้ายไปอยู่กรุงเทพแล้วเลยเหลือเราที่เป็นพี่โตสุดในบ้านกับน้อง ช่วงนี้เราอ่านหนังสือสอบเตรียมตัวสอบเข้าช่วงปิดเทอมเราก็อ่านหนังสือแล้วก็ช่วยที่บ้านทำงานบ้าน เช่น ซักผ้า ตากผ้า เก็บผ้า ถูบ้าน ฯ ส่วนข้าวเราก็ทำกินเอง อาจจะดูทั่วไปและทุกคนอาจจะสงสัยว่าเราน้อยใจอะไร เราน้อยใจตรงนี้แหละค่ะ ที่เราทำอยู่คนเดียว ไม่ว่าจะเป็นงานต่างๆอะไรก็ตาม ถ้าผ็ใหญ่ให้ทำเราก็ทำค่ะ ในบ้านเราอยู่กัน 6 คนค่ะ เวลาซักผ้าเราก็ซักของทั้งบ้าน บก็เราก็ทำข้าวาวให้น้องกิน เราหงุดหงิดมากในบางวัน น้องเราวันๆไม่ทำอะไรเลยนอกจากเล่นเกม เราขอให้ช่วยเราทำก็ทำหน้าไม่พอใจเดินหนีใส่ เราเลยคุยกับแม่ว่าทำไมน้องไม่ช่วยเราบ้างทำบอก็บอกแล้วมันทำไหมละก็มันไม่ทำพร้อมกับเสียงและะสีหน้าไม่พอใจ เราก็คิดน้อยใจในขณะที่น้องเราเกิดเราอยู่ อนุบาล3 ก็ช่วยแม่เก็บผ้าพับผ้าด้วยซ้ำ แต่น้องเราไม่ทำอะไรเลย ข้าวกินก็ไม่ล้าง ตื่นนอนก็ยังไม่เก็บที่นอน พอเราบอก็โกรธเเล้วก็ทำส่งๆเละๆแล้วบอกทำไม่ได้ ทุกคนในบ้านก็เข้าข้างน้องหมด ย่าบอกให้เราถูกบ้านทุกวันปกติเราถูกวันเว้นวัน เราก็เลยบอกก็ให้น้องช่วยเราถูสิเดี๋ยวเราจะถูทุกวันย่าก็บอกกินข้าวยังกินทุกวันแต่ไม่พูดถึงน้องเราเลย เรารู้สึกทำคนเดียวก็เหนื่อยมากแล้วต้องมาอ่านหนังสือรักษาเกรดอีก น้องเรานอกจะจะไม่ทำงานบ้านหนังสือก็ไม่อ่านแต่ทุกคนก็ดูชอบใจ เราทำอะไรก็เหมือนดีไม่พอใจ ถ้าเราทำงานบ้านก็เสมอตัวไปถ้าไมาทำก็โดนว่า ส่วนน้องเราแค่กินข้าวหมดทุกคนก็ชมก็ดีใจแล้ว บางทีเราก็คิดมันอาจจะเป็นเพราะเราป็นพี่และะเป็นผู้หญิงหรอทุกคนถึงทำเหมือนกับว่ามันเป็นสิ่งที่เราต้องทำอยู่แล้ว ตอนเราอายุเท่าน้องเราก็ทำงานบ้านทุกอย่าง เราไม่เข้าใจว่าทำไมน้องเราไม่ทำคุยกับแม่ก็หนีเรา น้องที่ไม่ทำอะไรกลับได้รับคำชมและสิ่งของมากมายจากคนอื่น เราน้อยใจมากๆจริงๆ เราควรทำไงดีคะ