สวัสดีครับ ผมเป็นผู้บกพร่องทางการได้ยิน (หูหนวก)
ตอนนี้ใส่เครื่องช่วยฟัง ชัดและได้ยินแล้วครับ
ผมใช้ภาษามือได้ แต่เมื่อก่อนรู้สึกว่าภาษามือยาก เลยไม่ค่อยชอบใช้ เพราะอาย ไม่กล้า กลัวคนหูดีมองแปลก ๆ หรือตลก แล้วก็กลัวว่าจะสื่อสารลำบาก
แต่ตอนนี้เปลี่ยนความคิดแล้วครับ — ตัดใจลองใช้ภาษามือจริง ๆ
ปรากฏว่าไม่มีอะไรน่ากลัวเลย กลับรู้สึก “กล้ามากขึ้น” และ “สบายใจขึ้น” ด้วย
ช่วงนี้ผมรู้สึกไม่สบายใจ ความทรงจำเก่า ๆ กลับมาทำให้ไม่มีสมาธิ เครียด และรู้สึกเจ็บปวดในใจมาก
ตอนเด็ก ๆ ผมไม่ค่อยชอบเรียน เพราะพ่อแม่บังคับให้เรียนสายอาชีวะ (ปวช.)
แม่ชอบทอง จิวเวลรี่ ส่วนผมถูกปล่อยให้นั่งเรียนอยู่คนเดียว
รู้สึกไม่สนุก ไม่อยากเรียนเลย
ตอนเรียน ปวช. เคยโดนแกล้งรังแก ถูกตัดคะแนนความประพฤติ โดยครูฝ่ายปกครองเพราะมาสาย
ตอนนั้นผมเครียด เหงาใจ ไม่ค่อยมีความสุข ทุกข์ใจ เจ็บปวดเป็นแผลในใจ
สุดท้ายลาออกช่วงสอบปลายภาคเทอม 1
ตอนมัธยมต้นก็ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครสนใจ โดนแกล้งบ่อย เพราะเรียนไม่เก่ง สอบตก เครียด ไม่มีสมาธิ
ผมเคยไม่ค่อยตั้งใจเรียน ไม่ค่อยชอบเรียนเลยครับ
หูหนวกกับหูดี...มักโดนเปรียบเทียบ ถูกดุ ถูกโกรธใส่
รู้สึกเหมือนตัวเอง “ไม่มีค่า” เหมือนเป็น “ทาสที่ไม่มีสิทธิ์”
บางครั้งยังโดนล้อ
พวกเขาว่า “คนหูหนวกไม่เหมาะเรียนคอมพิวเตอร์หรอก เขียนโค้ดมันยากเกินไป ทำไม่ได้หรอก”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ผมเสียความมั่นใจมากครับ
เคยคุยแชทในเฟซบุ๊กกับคนหนึ่ง (สายอาชีวะ) ตอนนั้นผมเครียด เจ็บปวด โกรธ เผลอพูดแรง ใช้คำหยาบ
เขาโกรธและบล็อกผม ผมเสียใจมาก และเคยคิดทำร้ายตัวเอง...แต่สุดท้ายก็หยุดไว้ได้
หลังจากนั้น ผมหยุดเรียนไป 5 ปี
เคยติดดูซีรี่ย์เกาหลี จนค่อย ๆ เริ่มคิดได้
ตัดสินใจกลับมาเรียนต่อที่ กศน. ม.ปลาย และก็เรียนจบจนได้ครับ
ต่อมาเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย
สอบครั้งแรก O-NET, GAT/PAT ไม่ติดจุฬาฯ กับธรรมศาสตร์ คะแนนน้อย (ปี 63)
ตอนสอบรู้สึกเครียด มือสั่น เพราะความทรงจำเก่า ๆ ตอนมัธยมที่เคยโดนแกล้ง...
ปีถัดมา (64) สอบอีกครั้ง GAT/PAT และ 7 วิชาสามัญ
แต่ในกลุ่มใหญ่ TCAS64 ในเฟซบุ๊ก มีเรื่อง “ปมไอ้ใบ้วิศวะทิพย์”
คนในกลุ่มพูดแรงมาก บางคนดูถูกว่า
“วิศวะไม่ไหวหรอก ภาษาไทยไม่ได้ ไอ้ใบ้อ่านหนังสือหูหรอ”
“เหมาะกับภาษามือ หูหนวก ก็ไปวิทยาลัยราชสุดา ม.มหิดลสิ”
ตอนนั้นผมโมโหมาก เผลอตอบแรงด้วยคำไม่สุภาพ
สุดท้ายลบโพสต์ทิ้ง แล้วก็รู้สึกผิดมาก
ช่วงโควิด ผมเรียนวิทยาการคอมพิวเตอร์ ม.รามคำแหง แบบออนไลน์ (2/2564)
แต่ตอนสอบไฟนอล ผมเครียด มือสั่นอีกครั้ง จนสุดท้ายไม่ได้เข้าสอบ และพ้นสภาพนักศึกษา
ผมหยุดเรียนอีก 2–3 ปี พยายามรักษาใจ ปล่อยวางอดีตที่เจ็บปวด
จนปี 2567 ผมอายุ 29 ปี
ตัดสินใจกลับมาเรียนใหม่อีกครั้ง — วิทยาการคอมพิวเตอร์ รามคำแหง
ตอนนี้ผมอายุ 30 ปีแล้วครับ
และนี่คือ “ปริญญาใบแรกในชีวิต” ของผม
ในอนาคต ผมอยากเรียนต่อ “วิศวกรรมคอมพิวเตอร์” เป็นใบที่สองหรือไม่ก็ทำงานในสายนี้ให้ได้
แม้จะเคยพลาด ไม่ติดจุฬาฯ วิศวะ
แต่ผมยังไม่ยอมแพ้ครับ
เพราะผมอยากเป็น “วิศวกรเหมือนคุณพ่อ”
และอยากพิสูจน์ให้เห็นว่า...
“หูหนวก ก็เป็นวิศวกรได้เหมือนกัน”
“บางครั้งเรียนไปอาจจะไม่มีความสุข
หรือรู้สึกว่ามันยากลำบากในบางครั้ง
ซึ่งมันเป็นเรื่องธรรมดาครับ”
ผมแค่อยากระบาย และอยากถามว่า...
ผมยังมีโอกาสไหม ที่จะเข้าเรียน “วิศวกรรมคอมพิวเตอร์” ได้ แม้อายุ 30 แล้ว
ขอบคุณทุกคนที่อ่านครับ 🙏❤️
จากคนหูหนวกที่เคยโดนบูลลี่...วันนี้ผมกลับมาเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง
ตอนนี้ใส่เครื่องช่วยฟัง ชัดและได้ยินแล้วครับ
ผมใช้ภาษามือได้ แต่เมื่อก่อนรู้สึกว่าภาษามือยาก เลยไม่ค่อยชอบใช้ เพราะอาย ไม่กล้า กลัวคนหูดีมองแปลก ๆ หรือตลก แล้วก็กลัวว่าจะสื่อสารลำบาก
แต่ตอนนี้เปลี่ยนความคิดแล้วครับ — ตัดใจลองใช้ภาษามือจริง ๆ
ปรากฏว่าไม่มีอะไรน่ากลัวเลย กลับรู้สึก “กล้ามากขึ้น” และ “สบายใจขึ้น” ด้วย
ช่วงนี้ผมรู้สึกไม่สบายใจ ความทรงจำเก่า ๆ กลับมาทำให้ไม่มีสมาธิ เครียด และรู้สึกเจ็บปวดในใจมาก
ตอนเด็ก ๆ ผมไม่ค่อยชอบเรียน เพราะพ่อแม่บังคับให้เรียนสายอาชีวะ (ปวช.)
แม่ชอบทอง จิวเวลรี่ ส่วนผมถูกปล่อยให้นั่งเรียนอยู่คนเดียว
รู้สึกไม่สนุก ไม่อยากเรียนเลย
ตอนเรียน ปวช. เคยโดนแกล้งรังแก ถูกตัดคะแนนความประพฤติ โดยครูฝ่ายปกครองเพราะมาสาย
ตอนนั้นผมเครียด เหงาใจ ไม่ค่อยมีความสุข ทุกข์ใจ เจ็บปวดเป็นแผลในใจ
สุดท้ายลาออกช่วงสอบปลายภาคเทอม 1
ตอนมัธยมต้นก็ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครสนใจ โดนแกล้งบ่อย เพราะเรียนไม่เก่ง สอบตก เครียด ไม่มีสมาธิ
ผมเคยไม่ค่อยตั้งใจเรียน ไม่ค่อยชอบเรียนเลยครับ
หูหนวกกับหูดี...มักโดนเปรียบเทียบ ถูกดุ ถูกโกรธใส่
รู้สึกเหมือนตัวเอง “ไม่มีค่า” เหมือนเป็น “ทาสที่ไม่มีสิทธิ์”
บางครั้งยังโดนล้อ
พวกเขาว่า “คนหูหนวกไม่เหมาะเรียนคอมพิวเตอร์หรอก เขียนโค้ดมันยากเกินไป ทำไม่ได้หรอก”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ผมเสียความมั่นใจมากครับ
เคยคุยแชทในเฟซบุ๊กกับคนหนึ่ง (สายอาชีวะ) ตอนนั้นผมเครียด เจ็บปวด โกรธ เผลอพูดแรง ใช้คำหยาบ
เขาโกรธและบล็อกผม ผมเสียใจมาก และเคยคิดทำร้ายตัวเอง...แต่สุดท้ายก็หยุดไว้ได้
หลังจากนั้น ผมหยุดเรียนไป 5 ปี
เคยติดดูซีรี่ย์เกาหลี จนค่อย ๆ เริ่มคิดได้
ตัดสินใจกลับมาเรียนต่อที่ กศน. ม.ปลาย และก็เรียนจบจนได้ครับ
ต่อมาเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย
สอบครั้งแรก O-NET, GAT/PAT ไม่ติดจุฬาฯ กับธรรมศาสตร์ คะแนนน้อย (ปี 63)
ตอนสอบรู้สึกเครียด มือสั่น เพราะความทรงจำเก่า ๆ ตอนมัธยมที่เคยโดนแกล้ง...
ปีถัดมา (64) สอบอีกครั้ง GAT/PAT และ 7 วิชาสามัญ
แต่ในกลุ่มใหญ่ TCAS64 ในเฟซบุ๊ก มีเรื่อง “ปมไอ้ใบ้วิศวะทิพย์”
คนในกลุ่มพูดแรงมาก บางคนดูถูกว่า
“วิศวะไม่ไหวหรอก ภาษาไทยไม่ได้ ไอ้ใบ้อ่านหนังสือหูหรอ”
“เหมาะกับภาษามือ หูหนวก ก็ไปวิทยาลัยราชสุดา ม.มหิดลสิ”
ตอนนั้นผมโมโหมาก เผลอตอบแรงด้วยคำไม่สุภาพ
สุดท้ายลบโพสต์ทิ้ง แล้วก็รู้สึกผิดมาก
ช่วงโควิด ผมเรียนวิทยาการคอมพิวเตอร์ ม.รามคำแหง แบบออนไลน์ (2/2564)
แต่ตอนสอบไฟนอล ผมเครียด มือสั่นอีกครั้ง จนสุดท้ายไม่ได้เข้าสอบ และพ้นสภาพนักศึกษา
ผมหยุดเรียนอีก 2–3 ปี พยายามรักษาใจ ปล่อยวางอดีตที่เจ็บปวด
จนปี 2567 ผมอายุ 29 ปี
ตัดสินใจกลับมาเรียนใหม่อีกครั้ง — วิทยาการคอมพิวเตอร์ รามคำแหง
ตอนนี้ผมอายุ 30 ปีแล้วครับ
และนี่คือ “ปริญญาใบแรกในชีวิต” ของผม
ในอนาคต ผมอยากเรียนต่อ “วิศวกรรมคอมพิวเตอร์” เป็นใบที่สองหรือไม่ก็ทำงานในสายนี้ให้ได้
แม้จะเคยพลาด ไม่ติดจุฬาฯ วิศวะ
แต่ผมยังไม่ยอมแพ้ครับ
เพราะผมอยากเป็น “วิศวกรเหมือนคุณพ่อ”
และอยากพิสูจน์ให้เห็นว่า...
“หูหนวก ก็เป็นวิศวกรได้เหมือนกัน”
“บางครั้งเรียนไปอาจจะไม่มีความสุข
หรือรู้สึกว่ามันยากลำบากในบางครั้ง
ซึ่งมันเป็นเรื่องธรรมดาครับ”
ผมแค่อยากระบาย และอยากถามว่า...
ผมยังมีโอกาสไหม ที่จะเข้าเรียน “วิศวกรรมคอมพิวเตอร์” ได้ แม้อายุ 30 แล้ว
ขอบคุณทุกคนที่อ่านครับ 🙏❤️