จริงๆเรื่องมันต่อเนื่องจากกระทู้ก่อนเลยครับช่วงเรียนซัมเมอร์ตอนม.4เทอม2ช่วงนั้นเราปกติกันดีกันแต่ไม่คุยกันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคงเพราะอึดอัดกันจนสุดท้ายผมเลยสารภาพทุกอย่างออกไปแล้วก็ขอห่างกันสักพักช่วงปิดเทอมก็นอนร้องให้เป็นผักเลยครับตอนนั้นคิดว่าเดียวเวลาผ่านไปก็คงดีขึ้นเราก็คงไม่เป็นอะไรแล้วแหละแต่พอเปิดเทอมเจอหน้าก็เจ็บจนทำอะไรไม่ได้เลยไม่มีสมาธิเรียนจะอยู่กับเพื่อนก็ไม่ได้เพราะให้พื้นที่มันไปหมดเลยพอเวลาผ่านไปมันก็เริ่มดีขึ้นแต่พอมาถึงจุดหนึ่งรู้สึกว่าความรู้สึกมันไม่ขยับเลยมันคงทีอ่ะครับบางวันเจ็บมากกว่าเดิมด้วยซ้ำบางทีแค่ได้ยินเสียงมันผมก็ทรุดแล้วผมเสียใจจนทำอะไรไม่ได้เลยช่วงนั้นแทบจะทิ้งการเรียน โรงเรียนไม่ไป งานตามไม่ทัน ขาดบ่อยจนครูด่าขู่บ่อยๆว่าจะให้มส พอมาตอนนี้คือได้มส.ไป3วิชาจริงๆ ช่วงนี้ปิดม.5เทอม1 ก็เหมือนจะดีขึ้นแต่พอผมเห็นเขาแม้แต่นิดเดียวในโซเชียลเพื่อนคนอื่นทำให้รู้ว่าความรู้สึกผมยังไม่ไปไหนเลยผมเลยอยากจะซ้ำชั้นเรียนใหม่เพราะไม่อยากเรียนกับมันรู้สึกไม่มีสมาธิแล้วก็เพราะรู้สึกเรียนไม่ทันผมอยู่ห้องโปรแกรมโรงเรียนหนึ่งครับมันเรียนล้วงหน้าค่อนข้างไกลเทอมเลยอีกเทอมเดียวเนื้อหาก็จบม.6 พอม.6ก็จะเป็นติวสอบ ถ้าถามว่าทำไมผมไม่ย้ายคือผมพอใจกับที่นี้ด้วยแหละครับหลักสูตรทุกอย่างมันโอเคมากๆเลยถ้าจะหาที่ดีๆที่อื่นเขาคงเพราะไม่รับเด็กเข้าม.5
พอมาคิดดูอ่ะถ้าจะซ้ำสักปีเพราะเรียนไม่ทันมันก็ดูสมเหตุสมผลอยู่แต่ผมตอบตัวเองไม่ได้จริงๆว่ามันเพราะแบบนั้นหรือจริงๆแค่ผมไม่อยากเจอหน้าเขา
อยากเรียนซ้ำใหม่เพราะความสัมพันธ์กับเพื่อนในห้อง
พอมาคิดดูอ่ะถ้าจะซ้ำสักปีเพราะเรียนไม่ทันมันก็ดูสมเหตุสมผลอยู่แต่ผมตอบตัวเองไม่ได้จริงๆว่ามันเพราะแบบนั้นหรือจริงๆแค่ผมไม่อยากเจอหน้าเขา