ผมอายุ18ปี
ตั้งเเต่เด็กผมเกิดมาเเบบเกือบไม่รอดเพราะคลอดก่อนกำหนด7เดือนผมก็เกิดเเล้วเเล้วพออยู่ช่วงประถมเท่าที่ผมจำความได้คือผมเริ่มฆ่าพวกสัตว์มาตั้งเเต่เด็กเริ่มจากการฆ่าลูกปลาตัวน้อยๆด้วยวิธีการให้อาหารเเล้วจับพวกปลามาบีบท้องบีบหัวให้เเตกคามือเเล้วพฤติกรรมอีกอย่างของผมคือผมชอบเล่นไฟมากชนิดที่ว่าชอบก่อไฟขึ้นมาเล่นเองเเล้วจากนั้นผมก็ฆ่าสัตว์มาโดยตลอดจะเป็นพวก มด.กิ้งกือ.ลูกไก เป็นต้นที่ผมจำได้
ผมเคยฆ่าเเมวตัวนึงด้วยการที่ให้หมาไปกัดเเต่พอเเมวโดนหมากัดเเล้วมันไม่ตายตัวเป็นรูผมก็ไปจับเเมวตัวนั้นกดน้ำจนมันตายคามือของผม
ลูกหมาตัวเล็กที่ผมฆ่าผมทำด้วยวิธีการเอาก้นบุหรี่ยัดปากมันให้มันกินเเล้ววันต่อมามันก็ตายมันหนีไปตายใต้พุ่มไม้ตัวเดียวผมก็ฆ่าสัตว์มาโดยตลอดเเล้วพอช่วงขึ้นมัธยมผมได้ย้ายมาบ้านอีกหลังผมเปลี่ยนชนิดของสัตว์ที่ฆ่าผมไปฆ่าพวก ตั้กเเตน.จิ้งจก.กิ้งกือ.งู. คางคก กบ .พวกเเมลงตัวเล็กตัวน้อย ที่จริงผมก็ฆ่าสัตว์เเทบทุกชนิดที่เห็น ยกเว้นหมา เเมว เพราะผมไม่มีโอกาสได้ทำเเบบนั้นเเล้วผมทำพฤติกรรมเเบบนี้มาโดยตลอดพอขึ้นม.6ผมมีปัญหากับผู้ชายคนนึงเเล้วผมเก็บไปฝันว่าผมได้ฆ่าเขาเเล้วพอหลังจากที่ผมฝันเเบบนั้นผมเริ่มมีความคิดที่จะลงมือกับคนเเล้วความต้องการที่จะฆ่าคนมันมีถี่ขึ้นผมเลยรู้สึกว่าตัวเองไม่ปกติเเล้วผมเลยไปศึกษาในเน็ตว่าพฤติกรรมเเบบนี้คืออะไรเเล้วผมเลยรู้ว่าผมเข้าข่ายโรคบุคคลิกภาพต่อต้านสังคมผมเลยไปรับการรักษาระหว่างรับการรักษาผมก็ยังฆ่าอยู่ตลอดยังมีความคิดกับคนตลอดเเต่พอได้รับการรักษามาระยะหลังๆผมก็เริ่มฆ่าสัตว์น้อยลงเเล้วความคิดกับคนมันก็มีอยู่ตลอดเเต่ผมคิดเสมอว่าถ้ามันเกิดความคิดที่จะฆ่าคนเมื่อไหร่ให้ปล่อยให้ตัวเองคิดไปเลยเพราะยังไงมันก็อยู่ในความคิดเเล้วไม่เป็นอันตรายต่อผู้อื่นพอผมเริ่มใช้วิธีปรับความคิดของผมเเบบนี้มันก็เริ่มมีขึ้นความต้องการที่จะลงมือทำกับคนเเทบไม่มีเเต่ผมก็ไม่เเน่ใจเพราะว่าช่วงนี้ผมอยู่บ้านไม่ได้ออกไปไหนเป็นช่วงปิดเทอมเเต่ผมรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่จะพูดกับใครก็พูดไม่ได้ว่าตัวเองมีพฤติกรรมเเบบนี้คนส่วนใหญ่หรือคนในสังคมเขาไม่ยอมรับกับการกระทำของผมมันทำให้ผมรู้สึกเก็บกดอยู่ช่วงนึงเเต่พอผมใช้เวลาไปออกกำลังกาย,ใช้ชีวิตผมก็ดีขึ้นเเต่ตอนนี้ผมก็รับการรักษาอยู่ผมเห็นพวกเด็กน้อยในติกตอกชอบพูดว่าอยากเป็นไซโคพาธหรืออะไรต่างๆเเนวนี้ผมอยากจะบอกว่าอย่าเลยคนเป็นยังอยากหายเลยผมรู้ว่าตัวเองผิดปกติผมยังเครียดเเล้วจะเลิกทำพฤติกรรมเเย่ๆที่เคยทำอยู่เลยยิ่งผมอยากเลิกความคิดหรือการฆ่าสัตว์ลงมันยิ่งรู้สึกทรมานผมยังต้องรับการบำบัดเเละกินยาไปอีกเรื่อยๆเพื่อให้อยู่ในสังคมได้ปกติผมไม่อยากแปลกเเยกหรือให้ใครมองว่าเป็นคนเลว
ผมไม่ได้อยากป่วยเป็นโรคเเบบนี้เลยการมองโลก การรู้สึกของผมมันก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนคนทั่วไป
ผมอยากได้คำเเนะนำหรือความคิดเห็นจากคนที่มีพฤติกรรมหรือเป็นโรคบุคคลิกภาพต่อต้านสังคมเเบบผมว่ามีคำเเนะนำอะไรบ้างไหมที่จะทำให้ผมโอเคขึ้นมากกว่านี้
ผมยังรู้สึกเเตกเเยกจากคนอื่นผมน่าจะเชื่อฟังพ่อเเม่ตอนที่พวกท่านบอกว่าอย่าไปฆ่าสัตว์เพราะสัตว์มันก็มีชีวิตเดี๋ยวชาติหน้าก็เกิดมาเป็นสัตว์เเล้วโดนคนอื่นทำตัวเองเเบบนี้ตอนนั้นความคิดผมคือการที่ผมฆ่าสัตว์ตัวนี้เพราะเเสดงว่าชาติก่อนมันทำตัวเลวการที่ผมมีความคิดเเบบนี้มาตั้งเเต่เด็กมันเลยส่งผลต่อพฤติกรรมในปัจจุบันด้วยตอนนี้ไม่รู้ว่านะว่าผมผิดปกติตรบไหนอีกบ้างแต่ลักษณะเด่นชัดคือการฆ่าสัตว์ความคิดที่จะลงมือทำกับคนผมไม่อยากให้มีความคิดเเบบนี้อีกเเล้วมันทำให้ผมเครียดคิดมาก
โรคบุคคลิกภาพต่อต้านสังคม
ตั้งเเต่เด็กผมเกิดมาเเบบเกือบไม่รอดเพราะคลอดก่อนกำหนด7เดือนผมก็เกิดเเล้วเเล้วพออยู่ช่วงประถมเท่าที่ผมจำความได้คือผมเริ่มฆ่าพวกสัตว์มาตั้งเเต่เด็กเริ่มจากการฆ่าลูกปลาตัวน้อยๆด้วยวิธีการให้อาหารเเล้วจับพวกปลามาบีบท้องบีบหัวให้เเตกคามือเเล้วพฤติกรรมอีกอย่างของผมคือผมชอบเล่นไฟมากชนิดที่ว่าชอบก่อไฟขึ้นมาเล่นเองเเล้วจากนั้นผมก็ฆ่าสัตว์มาโดยตลอดจะเป็นพวก มด.กิ้งกือ.ลูกไก เป็นต้นที่ผมจำได้
ผมเคยฆ่าเเมวตัวนึงด้วยการที่ให้หมาไปกัดเเต่พอเเมวโดนหมากัดเเล้วมันไม่ตายตัวเป็นรูผมก็ไปจับเเมวตัวนั้นกดน้ำจนมันตายคามือของผม
ลูกหมาตัวเล็กที่ผมฆ่าผมทำด้วยวิธีการเอาก้นบุหรี่ยัดปากมันให้มันกินเเล้ววันต่อมามันก็ตายมันหนีไปตายใต้พุ่มไม้ตัวเดียวผมก็ฆ่าสัตว์มาโดยตลอดเเล้วพอช่วงขึ้นมัธยมผมได้ย้ายมาบ้านอีกหลังผมเปลี่ยนชนิดของสัตว์ที่ฆ่าผมไปฆ่าพวก ตั้กเเตน.จิ้งจก.กิ้งกือ.งู. คางคก กบ .พวกเเมลงตัวเล็กตัวน้อย ที่จริงผมก็ฆ่าสัตว์เเทบทุกชนิดที่เห็น ยกเว้นหมา เเมว เพราะผมไม่มีโอกาสได้ทำเเบบนั้นเเล้วผมทำพฤติกรรมเเบบนี้มาโดยตลอดพอขึ้นม.6ผมมีปัญหากับผู้ชายคนนึงเเล้วผมเก็บไปฝันว่าผมได้ฆ่าเขาเเล้วพอหลังจากที่ผมฝันเเบบนั้นผมเริ่มมีความคิดที่จะลงมือกับคนเเล้วความต้องการที่จะฆ่าคนมันมีถี่ขึ้นผมเลยรู้สึกว่าตัวเองไม่ปกติเเล้วผมเลยไปศึกษาในเน็ตว่าพฤติกรรมเเบบนี้คืออะไรเเล้วผมเลยรู้ว่าผมเข้าข่ายโรคบุคคลิกภาพต่อต้านสังคมผมเลยไปรับการรักษาระหว่างรับการรักษาผมก็ยังฆ่าอยู่ตลอดยังมีความคิดกับคนตลอดเเต่พอได้รับการรักษามาระยะหลังๆผมก็เริ่มฆ่าสัตว์น้อยลงเเล้วความคิดกับคนมันก็มีอยู่ตลอดเเต่ผมคิดเสมอว่าถ้ามันเกิดความคิดที่จะฆ่าคนเมื่อไหร่ให้ปล่อยให้ตัวเองคิดไปเลยเพราะยังไงมันก็อยู่ในความคิดเเล้วไม่เป็นอันตรายต่อผู้อื่นพอผมเริ่มใช้วิธีปรับความคิดของผมเเบบนี้มันก็เริ่มมีขึ้นความต้องการที่จะลงมือทำกับคนเเทบไม่มีเเต่ผมก็ไม่เเน่ใจเพราะว่าช่วงนี้ผมอยู่บ้านไม่ได้ออกไปไหนเป็นช่วงปิดเทอมเเต่ผมรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่จะพูดกับใครก็พูดไม่ได้ว่าตัวเองมีพฤติกรรมเเบบนี้คนส่วนใหญ่หรือคนในสังคมเขาไม่ยอมรับกับการกระทำของผมมันทำให้ผมรู้สึกเก็บกดอยู่ช่วงนึงเเต่พอผมใช้เวลาไปออกกำลังกาย,ใช้ชีวิตผมก็ดีขึ้นเเต่ตอนนี้ผมก็รับการรักษาอยู่ผมเห็นพวกเด็กน้อยในติกตอกชอบพูดว่าอยากเป็นไซโคพาธหรืออะไรต่างๆเเนวนี้ผมอยากจะบอกว่าอย่าเลยคนเป็นยังอยากหายเลยผมรู้ว่าตัวเองผิดปกติผมยังเครียดเเล้วจะเลิกทำพฤติกรรมเเย่ๆที่เคยทำอยู่เลยยิ่งผมอยากเลิกความคิดหรือการฆ่าสัตว์ลงมันยิ่งรู้สึกทรมานผมยังต้องรับการบำบัดเเละกินยาไปอีกเรื่อยๆเพื่อให้อยู่ในสังคมได้ปกติผมไม่อยากแปลกเเยกหรือให้ใครมองว่าเป็นคนเลว
ผมไม่ได้อยากป่วยเป็นโรคเเบบนี้เลยการมองโลก การรู้สึกของผมมันก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนคนทั่วไป
ผมอยากได้คำเเนะนำหรือความคิดเห็นจากคนที่มีพฤติกรรมหรือเป็นโรคบุคคลิกภาพต่อต้านสังคมเเบบผมว่ามีคำเเนะนำอะไรบ้างไหมที่จะทำให้ผมโอเคขึ้นมากกว่านี้
ผมยังรู้สึกเเตกเเยกจากคนอื่นผมน่าจะเชื่อฟังพ่อเเม่ตอนที่พวกท่านบอกว่าอย่าไปฆ่าสัตว์เพราะสัตว์มันก็มีชีวิตเดี๋ยวชาติหน้าก็เกิดมาเป็นสัตว์เเล้วโดนคนอื่นทำตัวเองเเบบนี้ตอนนั้นความคิดผมคือการที่ผมฆ่าสัตว์ตัวนี้เพราะเเสดงว่าชาติก่อนมันทำตัวเลวการที่ผมมีความคิดเเบบนี้มาตั้งเเต่เด็กมันเลยส่งผลต่อพฤติกรรมในปัจจุบันด้วยตอนนี้ไม่รู้ว่านะว่าผมผิดปกติตรบไหนอีกบ้างแต่ลักษณะเด่นชัดคือการฆ่าสัตว์ความคิดที่จะลงมือทำกับคนผมไม่อยากให้มีความคิดเเบบนี้อีกเเล้วมันทำให้ผมเครียดคิดมาก