เรามีเรื่องที่คิดมากมาปรึกษาพี่ๆค่ะ เราอายุ28 เรามีความคิอยากกตัดแม่ตัดลูกกับทางครอบครัวที่บ้านค่ะ ผิดมากไหม
ตอนเด็ก พ่อและแม่ทิ้งเราไว้ที่บ้านคนเดียว ทิ้งให้เราเผชิญชะตากรรมชีวิต ที่ต้องคิด และตัดสินใจเอง ป้าก็ไม่ได้ให้ความอบอุ่นเหมือนพ่อกับแม่ แค่เรียกไปกินข้าวด้วยแค่นั้น ป้าก็มีลูกของป้าที่ต้องดูแล พอเราโตมาอายุประมาณ17พ่อแท้ๆก็เสียชีวิต แม่มีแฟนใหม่ เรากลายเป็นต้องมีพ่อเลี้ยง ซึ่งเรากับพี่สาวเราห้ามแม่แล้ว แต่แม่ไม่ฟัง พี่สาวเราเค้าก็มีครอบครัวของเค้า เรากับพี่สาวเราไม่ถูกกับพ่อเลี้ยง แต่เพราะรักแม่ เลยต้องเชื่อฟัง ตั่งแต่มีพ่อเลี้ยง ชีวิตแม่มีแต่หนี้สิน จากมีเงินเก็บ ก็หมด แถมยังต้องเอาฉโนดที่ดินไปจำนอง หมดเลย บ้านที่อยู่ปทุมก็ไม่ได้ส่ง เราพลาดไปออกรถไถให้พ่อเลี้ยงกับแม่ เป็นชื่อเรา ตอนนี้เริจะไม่ทีส่งแล้ว ก่อนจะออกพูดดีว่าได้เงินเยอะแน่นอน ส่งสบาย พอออกรถมาก็ไม่เห็นทำอะไร อีกไม่นานรถไถน่าจะโดนยึด แล้วชื่อเรา เราคงต้องได้ขึ้นศาลแน่เลย กลับบ้านไปหาแม่ทีไรทะเลาะกับพ่อเลี้ยงยงตลอดเลย เราไม่มีความสุข ภาระหนี้สินที่แม่มี มาตั้งนานและทั้งจากพ่อเลี้ยงที่คอยหาเรื่องให้เสียเงินตลอด แต่พ่อเลี้ยงไม่เคยคิดที่จะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย แม้กระทั่งแม่เวลาไม่สบาย ก็ยังต้องลุกมาทำกับข้าวให้พ่อเลี้ยงกิน ไม่ทำเค้าก็ว่า เค้าไม่ทำอะไรเลย และสิ่งที่เค้าจะทำคือมีแต่เรื่องเสียเงิน เช่นมีความคิดจะเลี้ยง แพะ ขุดบ่อเลี้ยงปลา เลี้ยงหมู ต้องใช้เงินจำนวนมาก แม่อยากได้แต่เงินจากเรา จากพี่สาวเรา ตอนเด็กทิ้งเราไว้คนเดียวให้เผชิญชะตากรรม จนเราตอนนี้เป็นโรคซึมเศร้า จากแผลเป็นตอนเด็กในอดีต พอโตขึ้นมาทำงานหาเงินได้ เรียกร้องต้องการเงิน และอยากให้เราใช้หนี้ให้ ตอนนี้แม่คิดจะเลิกกับพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงไม่ยอมเลิก ขู่จะฆ่าแม่เราด้วย แม่เราเลยทำอะไรไม่ได้ เราก็มีครอบครัวของเรา มีแฟนมีลูกที่ต้องดูแล เราแค่อยากใช้ชีวิตเหมือนคนอื่น ที่ใช้ชีวิตกับครอบครัวที่เราเลือก แฟนเราและครอบครัวแฟนเรา เค้าดีกับเรามากๆ เป็นครอบครัวให้เราจริงๆ ให้กำลังใจเราเสมอ เป็นเซฟโซนของเราจริงๆ ต่างจากครอบครัวของเรา มีแต่เรื่องเงิน และหนี้สินที่รอให้เราไปใช้หนี้แทน บ้านที่ปทุมยังผ่อนไม่หมด ถ้าแม่เสียไป ชื่อเราอยูในพินัยกรรมนั้น ก็ต้องเป็นใช้หนี้แทน ไหนจะหนี้รถไถ หลายแสนบาทอีก เวลาเค้าพูดเค้าชอบพูดประมาณว่ามีลูกก็เหมือนไม่มี แล้วตอนที่เราต้องการเค้ามากๆในชีวิต ทำไมเค้าทิ้งให้เราเผชิญอยู่คนเดียวล่ะ จนเราต้องเป็นบ้านแบบนี้ ไอ่โรคบ้าๆนี้ เราอยากมีชีวิตของเรา อยู่กับครอบครัวของเราเหมือนคนอื่น เราอยากตัดจากจากแม่ลูก เราผิดมากไหม เราไม่ไหวกับครอบครัวเราแล้ว เค้าทำร้ายจิตใจมาก ถ้าไม่มีแฟนและครอบครัวแฟนที่คอยเข้าใจ เป็นกำลังใจให้ เราคงผูกคอตายไปนานแล้ว ชีวิตมันว่างเปล่ามาก
ตัดแม่ตัดลูก ผิดมากไหม
ตอนเด็ก พ่อและแม่ทิ้งเราไว้ที่บ้านคนเดียว ทิ้งให้เราเผชิญชะตากรรมชีวิต ที่ต้องคิด และตัดสินใจเอง ป้าก็ไม่ได้ให้ความอบอุ่นเหมือนพ่อกับแม่ แค่เรียกไปกินข้าวด้วยแค่นั้น ป้าก็มีลูกของป้าที่ต้องดูแล พอเราโตมาอายุประมาณ17พ่อแท้ๆก็เสียชีวิต แม่มีแฟนใหม่ เรากลายเป็นต้องมีพ่อเลี้ยง ซึ่งเรากับพี่สาวเราห้ามแม่แล้ว แต่แม่ไม่ฟัง พี่สาวเราเค้าก็มีครอบครัวของเค้า เรากับพี่สาวเราไม่ถูกกับพ่อเลี้ยง แต่เพราะรักแม่ เลยต้องเชื่อฟัง ตั่งแต่มีพ่อเลี้ยง ชีวิตแม่มีแต่หนี้สิน จากมีเงินเก็บ ก็หมด แถมยังต้องเอาฉโนดที่ดินไปจำนอง หมดเลย บ้านที่อยู่ปทุมก็ไม่ได้ส่ง เราพลาดไปออกรถไถให้พ่อเลี้ยงกับแม่ เป็นชื่อเรา ตอนนี้เริจะไม่ทีส่งแล้ว ก่อนจะออกพูดดีว่าได้เงินเยอะแน่นอน ส่งสบาย พอออกรถมาก็ไม่เห็นทำอะไร อีกไม่นานรถไถน่าจะโดนยึด แล้วชื่อเรา เราคงต้องได้ขึ้นศาลแน่เลย กลับบ้านไปหาแม่ทีไรทะเลาะกับพ่อเลี้ยงยงตลอดเลย เราไม่มีความสุข ภาระหนี้สินที่แม่มี มาตั้งนานและทั้งจากพ่อเลี้ยงที่คอยหาเรื่องให้เสียเงินตลอด แต่พ่อเลี้ยงไม่เคยคิดที่จะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย แม้กระทั่งแม่เวลาไม่สบาย ก็ยังต้องลุกมาทำกับข้าวให้พ่อเลี้ยงกิน ไม่ทำเค้าก็ว่า เค้าไม่ทำอะไรเลย และสิ่งที่เค้าจะทำคือมีแต่เรื่องเสียเงิน เช่นมีความคิดจะเลี้ยง แพะ ขุดบ่อเลี้ยงปลา เลี้ยงหมู ต้องใช้เงินจำนวนมาก แม่อยากได้แต่เงินจากเรา จากพี่สาวเรา ตอนเด็กทิ้งเราไว้คนเดียวให้เผชิญชะตากรรม จนเราตอนนี้เป็นโรคซึมเศร้า จากแผลเป็นตอนเด็กในอดีต พอโตขึ้นมาทำงานหาเงินได้ เรียกร้องต้องการเงิน และอยากให้เราใช้หนี้ให้ ตอนนี้แม่คิดจะเลิกกับพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงไม่ยอมเลิก ขู่จะฆ่าแม่เราด้วย แม่เราเลยทำอะไรไม่ได้ เราก็มีครอบครัวของเรา มีแฟนมีลูกที่ต้องดูแล เราแค่อยากใช้ชีวิตเหมือนคนอื่น ที่ใช้ชีวิตกับครอบครัวที่เราเลือก แฟนเราและครอบครัวแฟนเรา เค้าดีกับเรามากๆ เป็นครอบครัวให้เราจริงๆ ให้กำลังใจเราเสมอ เป็นเซฟโซนของเราจริงๆ ต่างจากครอบครัวของเรา มีแต่เรื่องเงิน และหนี้สินที่รอให้เราไปใช้หนี้แทน บ้านที่ปทุมยังผ่อนไม่หมด ถ้าแม่เสียไป ชื่อเราอยูในพินัยกรรมนั้น ก็ต้องเป็นใช้หนี้แทน ไหนจะหนี้รถไถ หลายแสนบาทอีก เวลาเค้าพูดเค้าชอบพูดประมาณว่ามีลูกก็เหมือนไม่มี แล้วตอนที่เราต้องการเค้ามากๆในชีวิต ทำไมเค้าทิ้งให้เราเผชิญอยู่คนเดียวล่ะ จนเราต้องเป็นบ้านแบบนี้ ไอ่โรคบ้าๆนี้ เราอยากมีชีวิตของเรา อยู่กับครอบครัวของเราเหมือนคนอื่น เราอยากตัดจากจากแม่ลูก เราผิดมากไหม เราไม่ไหวกับครอบครัวเราแล้ว เค้าทำร้ายจิตใจมาก ถ้าไม่มีแฟนและครอบครัวแฟนที่คอยเข้าใจ เป็นกำลังใจให้ เราคงผูกคอตายไปนานแล้ว ชีวิตมันว่างเปล่ามาก