เรื่องครอบครัวคือเรื่องที่อ่อนไหวที่สุด

หนูเป็นเด็กมหาลัยคนนึงที่มาเรียนไกลบ้าน กลับบ้านได้แค่ปิดเทอมหรือวันหยุดยาวนานๆทีเท่านั้น ​ตั้งใจเรียนเพื่อชีวิต ​อนาคตข้างหน้าและครอบครัวที่คอยสนับสนุน
หนูโตมาในครอบครัวมีพ่อแม่ พี่น้อง ตากับยาย ป้าและสัตว์เลี้ยงที่บ้าน สำหรับหนูภาพบรรยากาศบ้านที่เห็นทุกๆวันมันเป็นเรื่องธรรมดามากๆ แต่พอเราต้องห่างจากมันจริงๆ ทำให้รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่วิเศษแค่ไหน กับข้าวฝีมือแม่ที่เคยได้กินทุกวัน เสียงพูดคุยของคนที่บ้าน เสียงบ่นต่างๆ สิ่งเหล่านี้มันกลับเป็นเรื่องที่ชวนให้คิดถึงมากๆ
พอมาเรียนสิ่งนึงที่แม่และคนที่บ้านจะไม่ชอบบอกคือ เรื่องที่ตัวเองป่วยหรือเข้าโรงบาล หนูแทบไม่รู้เลยค่ะ นอกจากจะโทรหาหรือโดนพี่หรือน้องบอกทีหลัง พ่อกับแม่จะไม่บอกเรื่องนี้เลย พอพี่กับน้องบอกก็จะมีประโยคที่ว่า ไม่รู้จะบอกเราดีไหม หนูยอมรับว่าถ้ารู้แล้วก็คิดมาก แต่สิ่งนึงที่พี่บอกมาก็คือ ไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวดูแลเอง ตั้งใจเรียนไปเถอะ แต่ก็จริงค่ะ ​เพราะ ถึงจะรู้ ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากถามไถ่อาการ พอโดนพี่กับน้องบอกเราทีหลังเอาจริงเราร้องไห้หรือน้ำตาซึมทุกครั้ง ในหัวมันคิดไปหลายอย่างทั้งกลัว กลัวว่าจะเสียท่านไป กลัวว่าท่านจะไม่ได้อยู่ดูความสำเร็จของเรา
มีคำนึงที่นึกถึงคือ เราโตขึ้นพ่อกับแม่ก็แก่ลงทุกวันเช่นกัน บ้านที่เราอยากกลับคือบ้านที่มีทุกคนอยู่ ไม่ใช่แค่ตัวบ้านเปล่าๆ