สวัสดีค่ะ อันนี้เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ คิดอยู่นานมากว่าจะเขียนไหม ถ้าหากผิดพลาดประการใดขอโทษนะคะ
คือเราเครียดเรื่องมหาลัยมาก จบมัธยมในไทยช่วงต้นปี 2024 และช่วงๆปลายปีได้มีโอกาสไปเรียนมหาลัยต่างประเทศเกือบ 1 ปี ซึ่งการเรียนต่อนอกคือความฝันของเราอย่างหนึ่งเลยค่ะ
ตอนอยู่ตปท มีช่วงหนึ่งเรารู้สึกเฟลมาก ร้องไห้ทุกวัน วันละหลายรอบมากๆ สาเหตุที่ร้องไห้ก็คงปนๆกันไป คิดถึงบ้านบ้าง อันนี้เราเข้าใจมันเป็นเรื่องปกติก็ต้องมีโฮมซิก แต่บางทีก็จะเจาะจงสาเหตุแน่ชัดก็ยังบอกไม่ได้เลยค่ะ ช่วงนั้นเป็นอยู่เกือบ 2 เดือนก็ได้ แค่นึกถึงเราก็ร้องไห้ ตื่นนอน กินข้าว บางวันขณะไปมหาลัยเราก็ร้องไห้ ในห้องเรียนก็เคย แต่คิดว่าคงไม่มีใครสังเกตุเพราะเราไม่ได้ร้องไห้เสียงดังออกมา หลังเลิกเรียน ก่อนนอน เราก็ร้องไห้ พอตอนตื่นเช้า เราไม่อยากตื่นเลยค่ะ ไม่มีความสุขเลย อยากนอนต่อ ไม่อยากรับรู้อะไรเลย เพราะตอนนอนมันสงบมาก ไม่ต้องเครียด ไม่ต้องเหนื่อย เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันนะคะว่าเป็นอะไร ยิ่งตอนจะนอนเราต้องหาอะไรเปิดไว้ฟัง อย่างพอดแคสต่างๆเพื่อไม่ให้เราคิดฟุ่งซ่าน ยิ่งช่วงเวลาเงียบๆ มืดๆ ตัวดีเลยค่ะ และอีกอย่างบอกก่อนนะคะ ตอนอยู่ไทย เราเป็นคนพูดมาก เฟรนลี่ เข้าหาคนได้ง่ายมากๆ แต่พอมาอยู่ที่นี้แรกก็ปดติดี ใช้ชีวิตเฟรนลี่(ไม่มากเกินไป)เหมือนตอนอยู่ไทยประมาณเดือน สองเดือนแรก หลังๆเหมือนเราปิดกั้นกับผู้คน กับเพื่อน เริ่มคิดลบบ้าง แรกๆก็อึดอัดปากมาก เพราะปกติเป็นคนพูดมาก พอไม่ค่อยพูดมากมันอธิบายความรู้สึกไม่ได้ แต่หลังๆนานไปเราก็ชินค่ะ นี้ยังไม่รวมกับการหลบหน้าเพื่อน คลาสเมท ครู หรือคนรู้จักด้งยน่ะ มันยังมีอีกหลายอย่างเลย
มันมีเหตุการณ์หนึ่งที่เราไม่ไป ม เลย โทรศัพท์ก็เล่นบ้างแต่ไม่ค่อยคุยแชท ปกติเราจะคุย โทรหาที่บ้านบ่อย เกือบทุกวันเลยค่ะ แต่หลังๆช่วงที่เราร้องไห้บ่อยนั้นเราไม่ค่อยโทรไป แต่ก็มีแชทบ้าง จนคนที่บ้านโทรมาหา เราไม่ค่อยรับสาย แต่ก็ตอบแชทอยู่บ้าง คนที่บ้างเป็นห่วงมาก เรารู้ แต่ตอนนั้นจิตใจเราไปแล้ว คือไม่รู้จะอธิบายยังไง เรารู้ว่าเราผิด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ พยายามตอบแชทที่บ้านบ้าง จนที่บ้านเป็นห่วงทนไม่ไหว ให้เราซื้อตั๋วกลับไทย (เราก็เป็นคนตัดสินกลับไทยเหมือนกัน ช่วงที่คุยแชท โทรกับที่บ้านเราก็มีปรึกษาเรื่องนี้เหมือนกันบ้าง คนที่บ้านก็รับรู้และซัพพอร์ตมาก ไม่ไหวก็กลับมาตั้งหลักก่อน)
ตอนนี้อยู่ไทย ใจก็อยากต่อนอกอีกครั้ง พยายามหาทุนชิงไว้ แต่ก็แอบเครียดมากๆ คือเพื่อนรุ่นเดียวกันเรียนจะจบปี 2 แล้ว แต่เรายังไม่เริ่มต้น
ถ้ามีโอกาสได้ต่อนอก เพื่อนรุ่นเราคงจบปี4 ส่วนเราคงยังเรียนปี 2 เพราะทุนเรียน ตปท คงกินเวลาสมัคร ดำเนินเอกสารไป 1 ปีเต็ม จะได้เริ่มต้นก็คงช้ากว่าคนอื่นมาก เราก็อยากรีบสำเร็จไวๆ อยากให้ที่บ้านภูมิ แต่ไม่รู้ใจเราสู้ไหม ทำได้ไหม ปกติเราเป็นคนสู้มาก ทำอะไรก็ตั้งใจ ทำให้ดีที่สุด แต่พอหลังจากที่เราเรียน ตปท วันนั้น เหมือนใจเราไม่ไหวแล้ว แต่เราก็ไม่อยากเทเลย เรากลัว เรายังยึดว่าการศึกษาช่วยยกระดับชีวิต ช่วยเพิ่มศักดิ์ศรีของตัวเรา การศึกษาคือสมบัติล้ำค่า เรากลัวว่าเราจะพอแค่นี้มากๆ แม่ก็บอกเสมอว่ามีโอกาสเรียนก็เรียนนะลูก เรียนเยอะๆ ตั้งใจเรียนตอนที่ผู้ใหญ่ยังมีแรงที่จะส่งเสีย
ที่บ้านพยายามให้กำลังใจเรา เราก็พยายามให้กำลังใจตัวเอง แต่บางทีความรู้สึกมันว่างเปล่า แต่สมองยังคิดเกี่ยวกับการเรียนต่ออยู่ตลอดเวลา
สรุปง่ายๆก็คือ
1 เราไม่รู้ว่าสิ่งที่เราเป็นตอนอยู่ ตปท นั้นมันคืออาการอะไร มันไม่มีความสุขเลย ยิ่งกับผู้คน เหมือนเราอคติเลย
2 เราจะเริ่มต้นเรียนใหม่ ก็ซิ่วมาแล้ว2-3 ปี คงได้เริ่มเรียนช่วงปลาย 20 มันช้ากว่าเพื่อนมาก คงจบช้ากว่าเพื่อนหลายปีแน่นอน ( แรกๆเราไม่ค่อยซีเรียสมาก แต่มันกินเวลาไป2 ปีแล้ว รวมตอนไปอยู่ ตปท ปีที่แล้ว ยิ่งนับวันอายุก็ยิ่งเพิ่มไปเรื่อย)
3 กลัวจะตัดใจ ไม่อยากเรียนต่อ (ยิ่งตอนนี้กลับมาอยู่ไทย ไม่ค่อยได้ทำอะไร กลัวจะตัดใจไม่เรียนต่อมากเลย (อันนี้เรากลัวที่สุด))
ขอโทษนะคะ เหมือนมาระบายมากกว่า
ใครประสบเจอเหตุการณ์คล้ายๆแบบเรามาเล่าได้กันน่ะ มีเราคนเดียวไหมที่ประสบแบบนี่
มีใครอยากแนะนำอะไร แนะนำได้เต็มที่เลยนะคะ เราพร้อมที่จะปรับปรุงตัวเอง เปลี่ยนทัศนะคติ พยายามคิดบวกอยู่เสมอ ไม่เปรียบเทียบตัวเองกับใครมากเกินไป
ใครมีทุนต่อ ตปท แนะนำได้นะคะ
ท้ายนี้ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน แสดงความคิดเห็น ทุกๆความคิดเห็นมีผลต่อเรามาก
เราจะพยายามปรับปรุงตัวเองนะคะ 🤍
เครียดเรื่ิงมหาลัย มุมมองของคนที่มีต่อเด็กซิ่วเรียนต่อป.ตรีช่วงอายุ 20-21 เป็นอย่างไร
คือเราเครียดเรื่องมหาลัยมาก จบมัธยมในไทยช่วงต้นปี 2024 และช่วงๆปลายปีได้มีโอกาสไปเรียนมหาลัยต่างประเทศเกือบ 1 ปี ซึ่งการเรียนต่อนอกคือความฝันของเราอย่างหนึ่งเลยค่ะ
ตอนอยู่ตปท มีช่วงหนึ่งเรารู้สึกเฟลมาก ร้องไห้ทุกวัน วันละหลายรอบมากๆ สาเหตุที่ร้องไห้ก็คงปนๆกันไป คิดถึงบ้านบ้าง อันนี้เราเข้าใจมันเป็นเรื่องปกติก็ต้องมีโฮมซิก แต่บางทีก็จะเจาะจงสาเหตุแน่ชัดก็ยังบอกไม่ได้เลยค่ะ ช่วงนั้นเป็นอยู่เกือบ 2 เดือนก็ได้ แค่นึกถึงเราก็ร้องไห้ ตื่นนอน กินข้าว บางวันขณะไปมหาลัยเราก็ร้องไห้ ในห้องเรียนก็เคย แต่คิดว่าคงไม่มีใครสังเกตุเพราะเราไม่ได้ร้องไห้เสียงดังออกมา หลังเลิกเรียน ก่อนนอน เราก็ร้องไห้ พอตอนตื่นเช้า เราไม่อยากตื่นเลยค่ะ ไม่มีความสุขเลย อยากนอนต่อ ไม่อยากรับรู้อะไรเลย เพราะตอนนอนมันสงบมาก ไม่ต้องเครียด ไม่ต้องเหนื่อย เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันนะคะว่าเป็นอะไร ยิ่งตอนจะนอนเราต้องหาอะไรเปิดไว้ฟัง อย่างพอดแคสต่างๆเพื่อไม่ให้เราคิดฟุ่งซ่าน ยิ่งช่วงเวลาเงียบๆ มืดๆ ตัวดีเลยค่ะ และอีกอย่างบอกก่อนนะคะ ตอนอยู่ไทย เราเป็นคนพูดมาก เฟรนลี่ เข้าหาคนได้ง่ายมากๆ แต่พอมาอยู่ที่นี้แรกก็ปดติดี ใช้ชีวิตเฟรนลี่(ไม่มากเกินไป)เหมือนตอนอยู่ไทยประมาณเดือน สองเดือนแรก หลังๆเหมือนเราปิดกั้นกับผู้คน กับเพื่อน เริ่มคิดลบบ้าง แรกๆก็อึดอัดปากมาก เพราะปกติเป็นคนพูดมาก พอไม่ค่อยพูดมากมันอธิบายความรู้สึกไม่ได้ แต่หลังๆนานไปเราก็ชินค่ะ นี้ยังไม่รวมกับการหลบหน้าเพื่อน คลาสเมท ครู หรือคนรู้จักด้งยน่ะ มันยังมีอีกหลายอย่างเลย
มันมีเหตุการณ์หนึ่งที่เราไม่ไป ม เลย โทรศัพท์ก็เล่นบ้างแต่ไม่ค่อยคุยแชท ปกติเราจะคุย โทรหาที่บ้านบ่อย เกือบทุกวันเลยค่ะ แต่หลังๆช่วงที่เราร้องไห้บ่อยนั้นเราไม่ค่อยโทรไป แต่ก็มีแชทบ้าง จนคนที่บ้านโทรมาหา เราไม่ค่อยรับสาย แต่ก็ตอบแชทอยู่บ้าง คนที่บ้างเป็นห่วงมาก เรารู้ แต่ตอนนั้นจิตใจเราไปแล้ว คือไม่รู้จะอธิบายยังไง เรารู้ว่าเราผิด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ พยายามตอบแชทที่บ้านบ้าง จนที่บ้านเป็นห่วงทนไม่ไหว ให้เราซื้อตั๋วกลับไทย (เราก็เป็นคนตัดสินกลับไทยเหมือนกัน ช่วงที่คุยแชท โทรกับที่บ้านเราก็มีปรึกษาเรื่องนี้เหมือนกันบ้าง คนที่บ้านก็รับรู้และซัพพอร์ตมาก ไม่ไหวก็กลับมาตั้งหลักก่อน)
ตอนนี้อยู่ไทย ใจก็อยากต่อนอกอีกครั้ง พยายามหาทุนชิงไว้ แต่ก็แอบเครียดมากๆ คือเพื่อนรุ่นเดียวกันเรียนจะจบปี 2 แล้ว แต่เรายังไม่เริ่มต้น
ถ้ามีโอกาสได้ต่อนอก เพื่อนรุ่นเราคงจบปี4 ส่วนเราคงยังเรียนปี 2 เพราะทุนเรียน ตปท คงกินเวลาสมัคร ดำเนินเอกสารไป 1 ปีเต็ม จะได้เริ่มต้นก็คงช้ากว่าคนอื่นมาก เราก็อยากรีบสำเร็จไวๆ อยากให้ที่บ้านภูมิ แต่ไม่รู้ใจเราสู้ไหม ทำได้ไหม ปกติเราเป็นคนสู้มาก ทำอะไรก็ตั้งใจ ทำให้ดีที่สุด แต่พอหลังจากที่เราเรียน ตปท วันนั้น เหมือนใจเราไม่ไหวแล้ว แต่เราก็ไม่อยากเทเลย เรากลัว เรายังยึดว่าการศึกษาช่วยยกระดับชีวิต ช่วยเพิ่มศักดิ์ศรีของตัวเรา การศึกษาคือสมบัติล้ำค่า เรากลัวว่าเราจะพอแค่นี้มากๆ แม่ก็บอกเสมอว่ามีโอกาสเรียนก็เรียนนะลูก เรียนเยอะๆ ตั้งใจเรียนตอนที่ผู้ใหญ่ยังมีแรงที่จะส่งเสีย
ที่บ้านพยายามให้กำลังใจเรา เราก็พยายามให้กำลังใจตัวเอง แต่บางทีความรู้สึกมันว่างเปล่า แต่สมองยังคิดเกี่ยวกับการเรียนต่ออยู่ตลอดเวลา
สรุปง่ายๆก็คือ
1 เราไม่รู้ว่าสิ่งที่เราเป็นตอนอยู่ ตปท นั้นมันคืออาการอะไร มันไม่มีความสุขเลย ยิ่งกับผู้คน เหมือนเราอคติเลย
2 เราจะเริ่มต้นเรียนใหม่ ก็ซิ่วมาแล้ว2-3 ปี คงได้เริ่มเรียนช่วงปลาย 20 มันช้ากว่าเพื่อนมาก คงจบช้ากว่าเพื่อนหลายปีแน่นอน ( แรกๆเราไม่ค่อยซีเรียสมาก แต่มันกินเวลาไป2 ปีแล้ว รวมตอนไปอยู่ ตปท ปีที่แล้ว ยิ่งนับวันอายุก็ยิ่งเพิ่มไปเรื่อย)
3 กลัวจะตัดใจ ไม่อยากเรียนต่อ (ยิ่งตอนนี้กลับมาอยู่ไทย ไม่ค่อยได้ทำอะไร กลัวจะตัดใจไม่เรียนต่อมากเลย (อันนี้เรากลัวที่สุด))
ขอโทษนะคะ เหมือนมาระบายมากกว่า
ใครประสบเจอเหตุการณ์คล้ายๆแบบเรามาเล่าได้กันน่ะ มีเราคนเดียวไหมที่ประสบแบบนี่
มีใครอยากแนะนำอะไร แนะนำได้เต็มที่เลยนะคะ เราพร้อมที่จะปรับปรุงตัวเอง เปลี่ยนทัศนะคติ พยายามคิดบวกอยู่เสมอ ไม่เปรียบเทียบตัวเองกับใครมากเกินไป
ใครมีทุนต่อ ตปท แนะนำได้นะคะ
ท้ายนี้ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน แสดงความคิดเห็น ทุกๆความคิดเห็นมีผลต่อเรามาก
เราจะพยายามปรับปรุงตัวเองนะคะ 🤍