สวัสดีค่ะ นี่เป็นเรื่องแรกที่เราเขียนและเป็นเรื่องราวของชีวิตเราเองค่ะ ถ้าใครผ่านมาเห็นแวะมาคอมเมนต์แชร์เรื่องราวต่อกันได้นะคะ

ตอนเด็กๆเรามักจะชอบสงสัยคนที่ชอบอยู่คนเดียว กินข้าว ดูหนัง คนเดียว เราในตอนเด็กจะมองคนประเภทนี้แปลกไปมากๆเพราะจะคิดอยู่เสมอว่าคนเราต้องอยู่กับเพื่อนสิถึงจะสนุกต้องได้พูดคุยกับใครสักคนสิถึงจะมีความสุขได้ คนที่ไม่มีเพื่อนอยู่คนเดียวจะมีความสุขได้ยังไง?  ใช่ค่ะเราอยู่กับความคิดแบบนี้มานานมากๆๆๆๆเลยค่ะคิดแล้วก็ตลกตัวเองตอนนั้นเหมือนกัน แต่จุดเริ่มต้นที่เปลี่ยนความคิดแบบนี้ของเราไปก็คงต้องย้อนไปถึงช่วงม.ต้นค่ะ

เราในช่วงม.ต้น ที่ได้เข้าโรงเรียนใหม่ด้วยความคิดเราที่ยังไงจะต้องเข้าสังคมต้องหาเพื่อนไว้ก่อน เราพยายามตีสนิทกับเพื่อนๆจนเราได้เพื่อนกลุ่มนึงเหมือนที่เราหวังไว้ แต่อะไรๆกลับไม่เป็นเหมือนที่เราคิดเลยค่ะ เพื่อนๆในกลุ่มนั้นรุมพูดจาเหยียดหยาม บูลี่เราต่างๆนาๆ นินทากันเองในกลุ่ม กดคนอื่นได้ตํ่ากว้าตัวเ อง ใครที่อ่านจนถึงตอนนี้บางคนก็อาจจะออกมาจากตรงนั้นแล้วไปหาเพื่อนกลุ่มใหม่อยู่หรือไม่ก็เฟดตัวออกมาใช่มั้ยคะ แต่กับเราในตอนนั้นเรากลัวค่ะเรากลัวที่จะอยู่คนเดียวกลัวสายตาคนรอบข้างที่จ้องมาตอนที่เราไม่มีเพื่อนนั่งกินข้าวด้วย กลัวหลายๆสิ่งจากสังคมที่ตัวเองอยู่สุดท้ายเราก็ต้องก้มหน้าก้มตาหลอกตัวเองว่าคนพวกนั้นเขาก็คือเพื่อนตอนเขาทำดีกับเราเราดีใจมากเลยค่ะ แต่ยังไงมันก็เหมือนแค่เป็นการหลอกใช้เวลาต้องการความช่วยเหลือก็จะมาพูดดีๆด้วย พอเวลาปกติก็จะทำตัวเหมือนเดิม เวลา3 ปีที่ผ่านมา ม.1-3 เราไม่เคยมีความสุขที่ได้มารร.เลยค่ะ แต่เรากลับรู้สึกว่าเราอยู่คนเดียวแล้วมีความสุขได้ด้วยตัวเราเองความคิดในตอนเด็กเริ่มหายไปจนหมดค่ะ วันปัจฉิมเขาจะมีให้เขียนบอร์ดหน้าห้องถึงสิ่งที่อยากบอกเพื่อนๆ เราเขียนไปว่า“ขอบคุณที่ทำอยู่ด้วยกันมาตลอด และก็อย่าได้วนกลับมาเจอกันอีกเลยนะ” 55555 วันปัจฉิมเราดีใจมากเลยค่ะที่ได้หลุดพ้นจากสังคมแบบนี้ จริงๆอาจจะต้องขอบคุณพวกเพื่อนๆแสนดีในตอนนั้น ที่ทำให้เราเปลี่ยนความคิดและกลายเป็นคนที่ดีขึ้นกลายเป็นคนที่มีความสุขโดยที่ไม่ต้องพึ่งพาใคร

ในตอนที่เราได้มีความรักในตอนช่วงม.ต้นเรานี่ไม่ต่างจากสิ่งที่เรียกว่า“ของตาย”เลยค่ะ5555ก็เลยโดนนอกใจแล้วอยู่ดีๆก็กลายเป็นคนแบบนั้นสะเอง(แต่ตอนนี้ไม่ได้เจ้าชู้แล้วนา) พอเราขึ้นม.ปลายก็ได้เปิดใจกับรุ่นพี่คนนึงเพราะตอนช่วงม.ต้นเราได้ไปทำให้คนๆนึงที่รักเราต้องเสียใจมากๆเลยค่ะจริงๆเรื่องระหว่างเรากับคนๆนี้ผูกติดกันมา4-5ปีเลยค่ะไว้เดี๋ยวเราจะมาเล่าในกระทู้ต่อไปนะคะ กลับมาในเรื่องของรุ่นพี่คนนั้น ทุกคนเคยทำอะไรผิดมามากๆแล้วทำดีมากๆเพื่อที่จะลบสิ่งที่เคยทำผิดในใจมั้ยคะ เราเป็นแบบนั้นเลยค่ะ พอเราตัดสินใจเริ่มต้นใหม่กะใครเราก็จะพยายามทำให้เขาโชคดีที่สุดอีกแล้วค่ะ ของตาย อีกแล้ว 5555
เราก็เลยตัดสินใจไม่มีใครอีกเลย แล้วหันมาอยู่กับตัวเ องเลือกคนที่จะเข้ามาในชีวิตอยากจริงจังมีเพื่อนกลุ่มใหม่เล็กๆที่ดีมากๆไว้ให้เป็นที่พึ่งพากัน ดูหนัง เที่ยวคนเดียวบ้างกับเพื่อนบ้าง กินข้าคนเดียว ดูหนังคนเดียว แต่เรารู้สึกว่านี่แหละโครตตตต แฮปปี้ ไม่ต้องสนใจใครนอกจากตัวเองคนสำคัญใกล้ตัวและครอบครัว พอคิดได้แบบนี้แล้วเราใช้ชีวิตเอนจอยมากๆๆ ถึงจะเหงาบ้างบางทีแต่หัวใจปลอดภัยดี


สำหรับใครที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ เราอยากจะขอบคุณมากๆเลยนะคะ ที่ตั้งใจอ่านเรื่องที่เราเขียน
แล้วก็สำหรับใครที่ยังประสบปัญหาเหมือนเราในตอนเด็กที่กลัวการอยู่คนเดียวหรือไม่กล้าที่จะก้าวออกมาจากความสัมพันธ์ที่ไม่ดีต่อจิตใจตัวเองเราอยากจะให้กำลังใจนะคะ อยากเจอคนดีๆคนเราต้องเลือกค่ะ!! ไม่ว่าจะในสถานะไหนก็ตาม แฟน คนคุย เพื่อน เราก็ต้องเลือกคนจะที่มีบทบาทในชีวิตเราและทำให้ชีวิตเราดีขึ้นใครที่ทำให้เราต้องเสียใจอยู่บ่อยๆโยนทิ้งได้แล้วนะคะ เราเข้าใจดีเลยว่าพูดมันก็ง่ายแต่พอเอาเข้าจริงก็ไม่ได้ง่ายๆเลยค่ะแต่ต้องมีสักวันแน่ๆเลยค่ะ สู้ไปด้วยกันนะ


มาแบ่งปันเรื่องราวผ่านคอมเมนต์ได้นะคะเราอยากอ่านเรื่องเราของคนที่ผ่านมาเห็นมากเลยค่ะ