ครอบครัวรักพี่มากกว่า

เรามีพี่ชายที่แทบไม่ค่อยคุยกัน แต่เราได้มาคุยกันตอนที่มาอยู่กับแม่           จริงๆ ไม่ได้เรียกคุยหรอกเหมือนแค่ทะเลาะกันตีกัน ซึ่งพี่ชายเราชอบมาแกล้งกวนเรา จนเรารำคาญ นิสัยของเราไม่ชอบให้ใครมาแกล้ง เราเลยอารมณ์โมโห ว่าพี่ว่ารำคาญ        บางครั้งพี่ก็มาบลูลี่งานวาดเรา จนเรารู้สึกไม่ชอบเข้าไปอีก  แต่แม่ของเรามักเข้าข้างพี่เราตลอด ทั้งที่พี่มันเริ่มแกล้งเราก่อน แม่ก็มาว่า"เราไปว่าพี่ทำไม พี่แค่แกล้งเฉยๆ" แม่ไม่เคยว่าพี่อะไรเลยเพราะพี่เรียนเก่งกว่า น่าภูมิใจกว่าเรา ดีกว่าเราแทบทุกข้อ จนเราเริ่มอิจฉาพี่ ที่ถูกรักมากกว่า    
แล้วก็มีเหตุการณ์ที่เราจำไม่ลืม
ตอนเด็กที่นอนรวมกัน เราก็เล่นโทรศัพท์จนถึงเวลานอน แม่ก็ดุเรา ให้ปิด เราก็ปิด แต่แม่ไม่เคยบ่นพี่หรือดุให้นอนเลย เราเลยพยายามไปปิดโทรศัพท์ของพี่ แล้วพี่เราก็ตบเราซึ่งมันแรงมากๆ แล้วพี่เราเป็นผู้ชายทำให้กำลังมีเยอะ จนแว่นที่เราใส่อยู่มันกระเด็น เราหยิบมาแว่นเลนส์มันหลุด แว่นของเราเป็นแบบใส่เลนส์เองไม่ได้ แม่ที่ลุกไปนอกห้องมา กลับมาก็ด่าเราไม่รักษาของ เราก็ไม่พูดอะไร แต่ในใจเราแค้นมากๆ  แล้วพี่ก็บอกเป็นคนทำเอง แต่แม่ก็ด่าเราไม่รู้จักเก็บ เรารู้สึกแย่มากๆ พูดอะไรไม่ออก  

แต่ก็มีอีกเหตุการณ์ที่พี่ใช้กำลังกับเรา
ตอนเช้าเราตื่นมาร้อน เพราะว่าปิดแอร์แล้ว เราก็เลยไปหันพัดลม แล้วพี่ก็เอาตีนไปถีบเรามันแรงมากๆ เพราะตอนแรกมันหันไปที่พี่ของเรา แล้วเราก็รีบไปนอนที่เดิม แล้วนอนร้อนแบบนั้นจนพี่ตื่นมาได้เอาพัดลมได้เอาพัดลมเอาไปด้วย เรารู้สึกแย่มาก ทำให้เรามองพี่เปลี่ยนไปและเกลียดพี่


เราไม่กล้าเล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟัง เพราะยังไงแม่ก็คิดว่าพี่เราไม่ได้ทำจริง  บางทีเราก็คิดนะ ว่าเมื่อไหร่จะได้มีชีวิตเป็นของตัวเอง เราก็อยากทำงานให้มีเงินเยอะ มีบ้านเป็นของตัวเองไม่อยากเจอหน้าพี่อีก