ผมเป็นคนธรรมดาคนนึงที่เกิดในชนบทเติบโตในเมือง ตั้งแต่เกิดผมคิดมาเสมอเราเกิดมาทำไมเกิดมาเพื่ออะไร จนสุดท้ายผมได้ข้อสรุปว่าแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุขเหมือนคนทั่วๆไป ตั้งแต่เด็กผมไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวเลยเกิดมาพ่อแม่แยกทางทิ้งผมไว้กัยยายจบป.5ผมเข้ามาเรียนมาใช้ชีวิตคนเดียวตั้งแต่นั้นมามันมีทั้งความกดดันสังคมบูลลี่เงินทองที่ต้องคิดตั้งแต่เด็ก ผมพยายามเป็นคนที่ดีจนโดนเอาเปรียบตลอดไม่ว่าจะเข้าแถวแม้กระทั่งเวลาซื้อของพอจบม.3ก็ต้องมาหาที่เรียนฟรีใน กทม. จบปวช.ดิ้นรนทำงานไม่เคยมีใครซัพพอทตังไม่มีก็ต้องอดข้าวคิดหนักเรื่องเงินตลอดพยายามฟังพอทแคชเรียนรู้เรื่องศาสนาโลกฟิสิกประวัติศาสตร์เพื่อพัฒนาตัวเองแต่ก็ไม่พ้นเรื่องเงินที่ต้องใช้ผมรู้สึกใช้ชีวิตคุ้มและอยากพอตั้งแต่อายุ17 ผมหมดไฟแต่ก็ยังใช้ชีวิตปกติกินยาฆ่าแมลงกินยาเม็ดเคยคิด ฆตต. บ่อยจนผมงงทำไมไม่ตายซักที ดูข่าวดูคนรอบตัวตายทั้งทหารหนุ่มทั้งคนที่คอยช่วยเหลือคนอื่นคนที่พยายามมีชีวิตเพื่อคนที่รัก ผมอยากตายแทนคนพวกนั้นมากทำไมต้องเป็นผมที่ยังอยู่แต่คนที่อยากอยู่ต้องไป ชีวิตมันเหนื่อยสุดๆพรุ่งนี้ผมอาจจะตายแต่ผมอยากจะให้คนที่มีชีวิตรักคนที่รักคุณให้มากๆดูแลความรู้สึกคนรอบตัวให้ดีอาจจะไม่มีโอกาสให้คุณทำในวันพรุ่งนี้ ใครมีวิธีตายแบบมีประโยชน์และไม่เจ็บตัวแนะนำผมหน่อยนะครับขอแบบร่างกายยังดีเพราะบริจาคร่างกายไว้
ทำไมคนดีมีประโยชน์และคนที่อยากมีชีวิตอยู่ต่อถึงตาย คนที่อยากตายก็ไม่ตายซักที