ทำไมลูกคนโตที่ไม่ได้ถูกเลี้ยงโดยพ่อแม่ กลับต้องแบกความหวังแล้วต้องเสียสละ

ตั้งแต่จำความได้ ตอนเด็กถูกเลี้ยงโดยปู่ย่าตายาย เพราะเหตุผลว่าพ่อแม่มีเราตอนที่ยังไม่พร้อม แต่เมื่อตอนเราอายุ10ปี พ่อแม่ไปรับเรามาอยู่ด้วย เพื่อมาเลีเยงน้องๆ เราเป็นเด็กคนนึงที่อยากได้สิ่งของบ้าง แต่เป็นคนที่ไม่เคยได้ จะมีโทรศัพท์ก็ตอนอายุ 20 แล้ว ตอนเรียน ปวส. ได้เงินไปเรียนแค่ 50 บาท เพราะห่อข้าวไปกินเอง โน๊ตบุ๊คไม่เคยมี จะทำรายงานต้องไปร้านคอม รถไม่เคยมีสักคัน แต่กับน้องอายุแค่ไม่เท่าไร ซื้อโทรศัพท์ ซื้อทองให้ ได้เงินไปเรียนวันละร้อย ขอเพิ่มได้ตลอด แค่เอ่ยปากอยากได้อะไรก็ได้ จนเราอายุ30+ แค่บอกว่าอยากเรียนต่อ ป.โท แต่ก็ไม่มีใครตอบรับ แต่กับน้อง เรียน ม.6 หลายโรงเรียนแต่ก็ไม่จบสักที เรามีรถก็ต้องสละให้ทางบ้าน เราพยายามดิ้นรนสร้างอะไรเองทุกอย่าง พอมีกลับต้องเสียสละ โดยไม่เคยมีใครถามว่าเหนื่อยไหม ปีนี้เราสอบติดข้าราชการ แต่พ่อกลับพูดว่าถ้าน้องตั้งใจเรียนคงสอบข้าราชการติดไปตั้งนานแล้ว ทำไมเราถึงต้องอยู่กับคำพูดที่ไม่เคยเป็นพลังบวก อยู่กับความกดดันที่ต้องสร้างทุกอย่าง แล้วต้องเสียสละ เพียงเพราะการเป็นลูกคนโตใช่ไหมถึงต้องเหนื่อยขนาดนี้