กาลครั้งหนึ่ง มีชาวนาหลงทางอยู่กลางป่า แล้วพลัดตกเหว ปีนขึ้นไม่ได้ เมื่อผ่านไปหลายวัน เขาก็อ่อนเพลียลงทุกที จนเจียนจะสิ้นใจ พอพระโพธิสัตว์ซึ่งเสวยชาติเป็นลิงเห็นเข้า ก็สงสารชาวนาที่ได้รับทุกข์ จึงใช้ความพยายามอย่างสาหัส แบกชาวนาไว้บนหลังแล้วไต่ขึ้นจากเหว
พอขึ้นมาได้ ลิงพระโพธิสัตว์ก็หมดแรง ผล็อยหลับลงกับพื้น ชาวนาหิวโซ ในใจเริ่มอื้ออึงถึงเนื้อลิงอันโอชะ ครั้นแล้วก็หยิบก้อนหินขึ้นมาฟาดหัวลิง เดชะบุญที่เขาอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ลิงจึงไม่ถึงแก่ชีวิต เพียงแต่คืนสติด้วยศีรษะอันโชกเลือด
ลิงรีบไต่ขึ้นต้นไม้ใกล้ๆ พยายามระงับความโกรธ แล้วบอกตัวเองว่า "ธรรมดาของมนุษย์ผู้มีกิเลส ย่อมถูกกิเลสชักจูงให้ทำบาป"
จากนั้นก็ตะโกนบอกชาวนา โดยไม่มีถ้อยคำตำหนิ ยืนยันว่าจะพาออกจากป่าให้ปลอดภัย
"ข้าจะช่วยเจ้า" ลิงพูด "แต่จะไต่ไปบนกิ่งไม้ ข้าจะยังเป็นมิตรกับเจ้า แต่จะไม่เดินข้างเจ้าอีกต่อไป"
ธรรมะคำสอน โดย พระอาจารย์ชยสาโร
แปลถอดความ โดย ปิยสีโลภิกขุ
ธรรมะเรื่อง ลิงพระโพธิสัตว์กับชาวนา สอนเรื่องอะไร?
พอขึ้นมาได้ ลิงพระโพธิสัตว์ก็หมดแรง ผล็อยหลับลงกับพื้น ชาวนาหิวโซ ในใจเริ่มอื้ออึงถึงเนื้อลิงอันโอชะ ครั้นแล้วก็หยิบก้อนหินขึ้นมาฟาดหัวลิง เดชะบุญที่เขาอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ลิงจึงไม่ถึงแก่ชีวิต เพียงแต่คืนสติด้วยศีรษะอันโชกเลือด
ลิงรีบไต่ขึ้นต้นไม้ใกล้ๆ พยายามระงับความโกรธ แล้วบอกตัวเองว่า "ธรรมดาของมนุษย์ผู้มีกิเลส ย่อมถูกกิเลสชักจูงให้ทำบาป"
จากนั้นก็ตะโกนบอกชาวนา โดยไม่มีถ้อยคำตำหนิ ยืนยันว่าจะพาออกจากป่าให้ปลอดภัย
"ข้าจะช่วยเจ้า" ลิงพูด "แต่จะไต่ไปบนกิ่งไม้ ข้าจะยังเป็นมิตรกับเจ้า แต่จะไม่เดินข้างเจ้าอีกต่อไป"
ธรรมะคำสอน โดย พระอาจารย์ชยสาโร
แปลถอดความ โดย ปิยสีโลภิกขุ