โลกมันขำ…แต่บางคนดันยังจริงจังอยู่

ผมเคยสงสัยนะ ว่าทำไมชีวิตคนเรามันต้องยากขนาดนี้
ตอนเด็กอยากกินไอติม…แม่บอก “ไม่มีเงิน”
โตมาหน่อย อยากไปเที่ยว…เจ้านายบอก “ไม่มีวันลา”
สุดท้าย…ชีวิตก็เต็มไปด้วย “ไม่มี”
ยกเว้น “ไม่มีข้ออ้างที่จะบ่น”
ผมโตมากับบ้านไม้สองชั้นติดคูน้ำครับ
ตอนเช้าตื่นมา เจอ ยิ้มเดินผ่านเป็นประจำ
ตอนนั้นไม่ได้กลัวนะ...แค่สงสัยว่า
“ทำไมบ้านคนอื่นไม่มีสัตว์ประจำบ้านแบบนี้บ้างวะ”
ตอนนั้นผมอิจฉาเพื่อนบ้านมาก
เพื่อนมีของเล่น บ้านมีทีวี มีเครื่องเลนวีดีโอเทป ดูยอดมนุษย์ไฟฟ้า
ส่วนผมมีคูน้ำกับ ยิ้ม
(แต่คิดไปคิดมา...อย่างน้อยผมก็มีเพื่อนเล่นทุกเช้าแหละ)
ชีวิตมันขำตรงนี้แหละครับ
ตอนนั้นเราทำหน้าเศร้า
แต่พอโตขึ้นมาเล่า...ยิ้มขำเฉยเลย
ทุกวันนี้ผมเจอคนเยอะมาก
บางคนพูดเก่งแต่ไม่เคยลงมือ
บางคนอยากถูกตลอดเวลา
บางคนมีทุกอย่าง...ยกเว้นความสุข
ผมฟังไปฟังมา เหมือนอยู่ในรายการ “ฟ้ามีตา”
สุดท้ายผมเลยสรุปสั้น ๆ ครับ
ชีวิตยิ้มไม่ได้ต้องเข้าใจทุกอย่าง
เข้าใจ “จังหวะของมุก” ก็พอ
เพราะบางทีมันไม่ใช่ว่าโลกมันโหด
แต่เรายิ้มจริงจังกับทุกอย่างเกินไป
ใครที่ตอนนี้เหนื่อย ๆ กับชีวิต
ลองหัวเราะกับตัวเองดูครับ
ถ้าไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน
เริ่มจาก “ความพังล่าสุด” ก็ได้...ตลกดี
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่