สวัสดีครับทุกคน ช่วงนี้มีเรื่องราวหลายอย่างที่ถาโถมเข้ามาพร้อมกันจนรู้สึกเหมือนจะรับไม่ไหว
บางวันก็เจองานที่ต้องจัดการไม่รู้จบ บางวันก็ต้องแบกรับเรื่องส่วนตัวที่เข้ามาไม่หยุด
ทันทีที่ยังตั้งตัวไม่ทัน ทุกอย่างมันก็ทับซ้อนกันไปหมด จนไม่รู้จะเริ่มแก้จากตรงไหนก่อน บอกตรงๆ ว่ามันหนักมากจริงๆ
แต่แล้วก็มีจังหวะหนึ่งที่ผมตัดสินใจหยุดทุกอย่างไว้ก่อน พยายามตั้งสติ แล้วค่อยๆ ทบทวนว่าแต่ละเรื่องมีทางออกแบบไหนได้บ้าง
ผมเริ่มมองมันทีละปัญหาโดยไม่รีบร้อน ไม่เร่งตัดสินใจอะไรทั้งนั้น เพราะทุกครั้งที่เจอเรื่องใหญ่ๆ
เรามักคิดว่าต้องจัดการให้เสร็จทั้งหมดในทีเดียว แต่จริงๆ แล้วมันไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนั้นเลย
ผมเลือกเริ่มจากสิ่งที่พอจะจัดการได้ก่อน แล้วค่อยๆ เคลียร์ไปทีละจุด มันทำให้ภาพรวมของปัญหาไม่ดูใหญ่หรือน่ากลัวเท่าเดิม
แม้ว่าบางเรื่องยังไม่ได้ข้อสรุปหรือผลลัพธ์ที่ชัดเจน แต่การที่ได้ลงมือแก้ด้วยตัวเอง มันทำให้รู้สึกเบาขึ้นเยอะ
และที่สำคัญคือรู้สึกภูมิใจที่ผ่านมันมาได้ด้วยตัวเอง บางครั้งแค่ได้หยุดนิ่ง แล้วกลับมามองภาพรวมใหม่
การจัดลำดับความสำคัญให้ชัดเจนก็ช่วยเปิดมุมมองได้มากขึ้นกว่าที่คิด
ตอนนี้ทุกอย่างเริ่มคลี่คลายลงทีละเรื่อง และผมรู้สึกว่าตัวเองเติบโตขึ้นมากจากประสบการณ์ครั้งนี้
ไม่ได้หวังจะสอนหรือให้ข้อคิดอะไรกับใครหรอกครับ แค่อยากมาเล่าให้ฟัง
เผื่อใครที่กำลังเจออะไรคล้ายๆ กันจะได้รู้ว่า... บางทีแค่เราหยุดพัก แล้วกลับมาเรียงลำดับให้ดี
คำตอบมันอาจจะอยู่ตรงหน้าเราตั้งแต่แรกแล้วก็ได้ครับ
ปัญหาหลายอย่างเข้ามาพร้อมกัน แต่สุดท้ายก็จัดการได้ด้วยตัวเอง
บางวันก็เจองานที่ต้องจัดการไม่รู้จบ บางวันก็ต้องแบกรับเรื่องส่วนตัวที่เข้ามาไม่หยุด
ทันทีที่ยังตั้งตัวไม่ทัน ทุกอย่างมันก็ทับซ้อนกันไปหมด จนไม่รู้จะเริ่มแก้จากตรงไหนก่อน บอกตรงๆ ว่ามันหนักมากจริงๆ
แต่แล้วก็มีจังหวะหนึ่งที่ผมตัดสินใจหยุดทุกอย่างไว้ก่อน พยายามตั้งสติ แล้วค่อยๆ ทบทวนว่าแต่ละเรื่องมีทางออกแบบไหนได้บ้าง
ผมเริ่มมองมันทีละปัญหาโดยไม่รีบร้อน ไม่เร่งตัดสินใจอะไรทั้งนั้น เพราะทุกครั้งที่เจอเรื่องใหญ่ๆ
เรามักคิดว่าต้องจัดการให้เสร็จทั้งหมดในทีเดียว แต่จริงๆ แล้วมันไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนั้นเลย
ผมเลือกเริ่มจากสิ่งที่พอจะจัดการได้ก่อน แล้วค่อยๆ เคลียร์ไปทีละจุด มันทำให้ภาพรวมของปัญหาไม่ดูใหญ่หรือน่ากลัวเท่าเดิม
แม้ว่าบางเรื่องยังไม่ได้ข้อสรุปหรือผลลัพธ์ที่ชัดเจน แต่การที่ได้ลงมือแก้ด้วยตัวเอง มันทำให้รู้สึกเบาขึ้นเยอะ
และที่สำคัญคือรู้สึกภูมิใจที่ผ่านมันมาได้ด้วยตัวเอง บางครั้งแค่ได้หยุดนิ่ง แล้วกลับมามองภาพรวมใหม่
การจัดลำดับความสำคัญให้ชัดเจนก็ช่วยเปิดมุมมองได้มากขึ้นกว่าที่คิด
ตอนนี้ทุกอย่างเริ่มคลี่คลายลงทีละเรื่อง และผมรู้สึกว่าตัวเองเติบโตขึ้นมากจากประสบการณ์ครั้งนี้
ไม่ได้หวังจะสอนหรือให้ข้อคิดอะไรกับใครหรอกครับ แค่อยากมาเล่าให้ฟัง
เผื่อใครที่กำลังเจออะไรคล้ายๆ กันจะได้รู้ว่า... บางทีแค่เราหยุดพัก แล้วกลับมาเรียงลำดับให้ดี
คำตอบมันอาจจะอยู่ตรงหน้าเราตั้งแต่แรกแล้วก็ได้ครับ