ผมจะมาเล่าเรื่องเดินตามความฝันของผมนะครับ
คือว่าตอนนั้นผมอายุประมาณ12-13มั้ง ออกจากโรงเรียนเพราะเหตุผลที่อาจจะเอาแต่ใจนิดหนึ่ง ผมเป็นคนที่ชอบคิดมาก ตอนอยู่โรงเรียน
ผมเป็นคนที่ไม่กล้าแสดงออกไม่คอยพูด และพอขึ้นม.2 จุดเปลี่ยนของชีวิตเลย
ภาระสิ่งที่ต้องทำในโรงเรียนมีมากขึ้น และสิ่งที่ทำให้เครียดขอยกหนึ่งเรื่อง วันลูกเสือ คืออาจจะดูปกติ แต่ครูที่ประจำคาบลูกเสือดุมาก
คือถ้าเครื่องแบบขาดไรไปโดนทำโทษเลยจำไม่ได้ละว่าทำโทษแบบไหน
คือบ้านผมอะไม่ได้รวยมาก ออกไปทางจนนิดหนึ่งด้วย สิ่งที่ไม่มีบ่อยที่สุดคือหมวก
ตามที่ผมบอกไปผมเป็นคนที่เครียดง่ายมาก คิดมาก ผมกลัวโดนทำโทษ เลยขาดเรียนวันนั้นไป
วันพุธเป็นวันที่ขาดบ่อยมาก และอีกอย่าง คือการเป็นหัวหน้าหมู่ คือต้องพูดเยอะเลย ซึ่งนั้นทำให้ผมเครียดและคิดมาก จนขาดไปเยอะเลย ซึ่งไม่ได้มีปัญหาเดียว วันอื่นๆ พอมีเรื่องให้คิดมาก ผมเลยขาดบ่อยขึ้นบ่อยขึ้น
จนถึงวันหนึ่ง ครูมาตามที่บ้าน คือมาปลอบใจอะไรสักอย่างมาพูดยังงั้นอย่างงี้ ซึ่งมาพูดไม่ตรงกับปัญหาที่ผมเจอเลย
พอเป็นแบบนี้ซ้ำๆ จากแค่ขาดเรียนวันพุธ ผมขาดยาวขึ้น เริ่มไม่อยากเจอคนที่โรงเรียน ไม่อยากเจอครู
อาการคิดมากและเครียดหนักขึ้น ผมขังตัวเองในห้อง บางวันครูก็มาตาม ผมก็ไม่สนใจ
(อ่านมาถึงตรงนี้ ผมเขียนไม่คอยระเอียดเท่าไรขอโทษด้วยนะครับ)
จากนั้นผมก็ไม่ไปโรงเรียนอีกเลย เมื่อผมรู้สึกว่าตัดขาดเรียบร้อย ผมก็เริ่มของจากห้อง ใช้ชีวิตแบบเด็กๆ เล่นเกม ไปวันๆ
(อะขอบอกอะไรสักหน่อย ผมในตอนนั้น ความคิดเด็กมากๆๆๆ คือความคิด โตช้าเพราะนิสัยไม่คอยพูดกับใครเนี้ยเละ)
ตอนที่สอง เริ่มคิดได้
คือหลังจากผ่านเหตุการแรกไป ผมใช้ชีวิตตามปกติ จนคิดได้ว่า ถ้ามือถือพังผมจะทำอะไรต่อ ซึ่งตรงนี้คือจุดเปลี่ยนสำคัญมาก
ขออธิบาย คือแม่พ่อผมหย่ากันตั้งแต่เด็ก ทั้งชีวิตไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับแม่แต่อยู่กับยายแทน ถ้านับจากจำความได้อะนะ
เพราะงั้นไม่มีใครช่วยอีกแล้ว ผมคิดงั้น ตอนนั้นผมคิดว่า เราหมดอนาคตแล้ว ไม่มีใครช่วยเราแล้ว ผมเริ่มคิดว่าต้องหาตังเอง
ผมมีสกิลวาดรูปนิดหน่อยเพราะทำเป็นงานอดิเรก ผมลองหากลุ่มในเฟส เปิดรับวาดรูป ไม่ถึงร้อย ตอนนั้นมีแต่บัญชีวอเลท จำได้ว่าหาได้มา400บาท คือตอนนั้นคิดว่าจะหาตังชื้อมือถือ
แต่ว่า เกิดเหตุการไม่คาดคิด ผมมักง่าย คือมีเด็กที่อายุเยอะกว่าผม แนะนำพนันออนไลน์ ให้ผม คือด้วยความคิดเป็นเด็กอะเนอะ ใช้ตังที่หามาได้400 เล่นพนัน สุดท้าย เสียหมด ตอนนั้นคือแบบ ช็อคเลย
เอาละต่อจากนี้ความฝันเริ่มเกาะตัวขึ้น
ผมเริ่มเข้าวงการวาดรูปแบบจริงจัง และดันไปเจอกลุ่ม commission คือเห็นคนอื่น ทำ ได้ตังเยอะมาก คือแบบผมคิดว่าถ้าเราไปทำบ้างละ
คือสกิลวาดรูปของผม คือตอนนั้นคิดว่าขายไม่ออกแน่ ผมก็เลยมาเริ่มฝึกจริงจัง
อะผมลืมบอก ผมใช้มือถือในการวาดนะ ใช้นิ้วนี้เละ
ผมศึกษาเรียนรู้พื้นฐานเท่าที่จะทำได้ ผมฝึกไปประมาณ1ปีจะสองปี คือเริ่มฝึกตอนปี 2023 ประมาณกลางๆปี คือฝึกแบบบ้ามาก
จนจุดเปลี่ยน คือปี 2025 กลางๆปี คือจากที่ผมคิดว่าเราจะต้องฝึกให้โหดๆเลย คอยเปิด ผมก็เปลี่ยนความคิด ผมเริ่มเปิด คมช ครั้งแรก บอกเลยมันไม่เป็นไปตามที่คิด ไม่มีลูกค้าเลย แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้ เปิดไปเรื่อยๆ
จนล่าสุดฟลุ๊ค มีลูกค้า มาจ้างสองคน คือตอนนั้นผมดีใจมากกกกกกก
และผมก็คิดว่าจะทำยังไงให้มีลูกค้าเยอะๆดีนะ ผมเริ่มทำติกตอก ทำคอนเท้น ลูกค้าคนแรก วิวไม่เยอะมากตอนแรก5พันกว่าๆ แต่พอทำคลิปลุกค้าคนสอง ฟีดแตก คนดูเยอะมาก และคนสนใจเยอะมาก คือในคอมเม้นส่วนใหญ่บอกราคาถูกมาก คือผมก็คิดว่ามันถูกเละ 450 บ.
ลูกค้าก็เริ่มทักมา 10คน20คนได้ คือแบบดีใจมาก คิดถูกที่ทำคลิปลงติกตอก
คือหลังจากที่นั้นผมคิดจะอัพราคาใหม่ เพราะราครเก่ามันกดราคาเกินไป
อ่าาาาเล่าไม่คอยเป็นมันซับซ้อนมาก
ผมจะให้ดูเทียบภาพ แต่ก่อนและปัจจุบันละกันว่าผมพัฒนาขนาดไหน
ถือว่าพัฒนาไปเยอะเลยยย
คือผมจะบอกความฝันของผม
อยากเป็นนักวาดมังงะ/นักวาดภาพประกอบ
อาจดูเพ้อฝัน
ผมจะฝึกภาษาด้วย ซึ่งหลักๆคือภาษา ญี่ปุ่น อังกฤษ
ผมนะไม่ได้พัฒนาแค่ฝีมือ แต่ความคิดยังพัฒนาอีก ตอนนี้ผมอายุ16-17ปีนี้ ผมจะกล้าและไม่กลัว ที่จะเดินตามฝัน
ตอนนี้ถึงผมจะใช้มือถือเครื่องเดิมวาด แต่ก็มีเมาส์ปากกาที่ต่อกับมือถือได้มาใช้
ตอนนี้กำลังเก็บตังชื้อ iped pro m4
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ ผมเขียนไม่คอยเก่ง อาจจะงงบางช่วง
ผมไม่มีไรให้เสีย เพราะงั้น การเดินตามฝันคือทางเดียว ดีกว่าอยู่เฉยๆ
ใครที่อ่านมาถึงตรงนี้ คิดเห็นกันยังไงบ้างครับ ผมก็แค่เด็กคนหนึ่งที่ไม่สนคำพูดและพุ่งไปหาเป้าหมาย
เดินตามความฝัน
คือว่าตอนนั้นผมอายุประมาณ12-13มั้ง ออกจากโรงเรียนเพราะเหตุผลที่อาจจะเอาแต่ใจนิดหนึ่ง ผมเป็นคนที่ชอบคิดมาก ตอนอยู่โรงเรียน
ผมเป็นคนที่ไม่กล้าแสดงออกไม่คอยพูด และพอขึ้นม.2 จุดเปลี่ยนของชีวิตเลย
ภาระสิ่งที่ต้องทำในโรงเรียนมีมากขึ้น และสิ่งที่ทำให้เครียดขอยกหนึ่งเรื่อง วันลูกเสือ คืออาจจะดูปกติ แต่ครูที่ประจำคาบลูกเสือดุมาก
คือถ้าเครื่องแบบขาดไรไปโดนทำโทษเลยจำไม่ได้ละว่าทำโทษแบบไหน
คือบ้านผมอะไม่ได้รวยมาก ออกไปทางจนนิดหนึ่งด้วย สิ่งที่ไม่มีบ่อยที่สุดคือหมวก
ตามที่ผมบอกไปผมเป็นคนที่เครียดง่ายมาก คิดมาก ผมกลัวโดนทำโทษ เลยขาดเรียนวันนั้นไป
วันพุธเป็นวันที่ขาดบ่อยมาก และอีกอย่าง คือการเป็นหัวหน้าหมู่ คือต้องพูดเยอะเลย ซึ่งนั้นทำให้ผมเครียดและคิดมาก จนขาดไปเยอะเลย ซึ่งไม่ได้มีปัญหาเดียว วันอื่นๆ พอมีเรื่องให้คิดมาก ผมเลยขาดบ่อยขึ้นบ่อยขึ้น
จนถึงวันหนึ่ง ครูมาตามที่บ้าน คือมาปลอบใจอะไรสักอย่างมาพูดยังงั้นอย่างงี้ ซึ่งมาพูดไม่ตรงกับปัญหาที่ผมเจอเลย
พอเป็นแบบนี้ซ้ำๆ จากแค่ขาดเรียนวันพุธ ผมขาดยาวขึ้น เริ่มไม่อยากเจอคนที่โรงเรียน ไม่อยากเจอครู
อาการคิดมากและเครียดหนักขึ้น ผมขังตัวเองในห้อง บางวันครูก็มาตาม ผมก็ไม่สนใจ
(อ่านมาถึงตรงนี้ ผมเขียนไม่คอยระเอียดเท่าไรขอโทษด้วยนะครับ)
จากนั้นผมก็ไม่ไปโรงเรียนอีกเลย เมื่อผมรู้สึกว่าตัดขาดเรียบร้อย ผมก็เริ่มของจากห้อง ใช้ชีวิตแบบเด็กๆ เล่นเกม ไปวันๆ
(อะขอบอกอะไรสักหน่อย ผมในตอนนั้น ความคิดเด็กมากๆๆๆ คือความคิด โตช้าเพราะนิสัยไม่คอยพูดกับใครเนี้ยเละ)
ตอนที่สอง เริ่มคิดได้
คือหลังจากผ่านเหตุการแรกไป ผมใช้ชีวิตตามปกติ จนคิดได้ว่า ถ้ามือถือพังผมจะทำอะไรต่อ ซึ่งตรงนี้คือจุดเปลี่ยนสำคัญมาก
ขออธิบาย คือแม่พ่อผมหย่ากันตั้งแต่เด็ก ทั้งชีวิตไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับแม่แต่อยู่กับยายแทน ถ้านับจากจำความได้อะนะ
เพราะงั้นไม่มีใครช่วยอีกแล้ว ผมคิดงั้น ตอนนั้นผมคิดว่า เราหมดอนาคตแล้ว ไม่มีใครช่วยเราแล้ว ผมเริ่มคิดว่าต้องหาตังเอง
ผมมีสกิลวาดรูปนิดหน่อยเพราะทำเป็นงานอดิเรก ผมลองหากลุ่มในเฟส เปิดรับวาดรูป ไม่ถึงร้อย ตอนนั้นมีแต่บัญชีวอเลท จำได้ว่าหาได้มา400บาท คือตอนนั้นคิดว่าจะหาตังชื้อมือถือ
แต่ว่า เกิดเหตุการไม่คาดคิด ผมมักง่าย คือมีเด็กที่อายุเยอะกว่าผม แนะนำพนันออนไลน์ ให้ผม คือด้วยความคิดเป็นเด็กอะเนอะ ใช้ตังที่หามาได้400 เล่นพนัน สุดท้าย เสียหมด ตอนนั้นคือแบบ ช็อคเลย
เอาละต่อจากนี้ความฝันเริ่มเกาะตัวขึ้น
ผมเริ่มเข้าวงการวาดรูปแบบจริงจัง และดันไปเจอกลุ่ม commission คือเห็นคนอื่น ทำ ได้ตังเยอะมาก คือแบบผมคิดว่าถ้าเราไปทำบ้างละ
คือสกิลวาดรูปของผม คือตอนนั้นคิดว่าขายไม่ออกแน่ ผมก็เลยมาเริ่มฝึกจริงจัง
อะผมลืมบอก ผมใช้มือถือในการวาดนะ ใช้นิ้วนี้เละ
ผมศึกษาเรียนรู้พื้นฐานเท่าที่จะทำได้ ผมฝึกไปประมาณ1ปีจะสองปี คือเริ่มฝึกตอนปี 2023 ประมาณกลางๆปี คือฝึกแบบบ้ามาก
จนจุดเปลี่ยน คือปี 2025 กลางๆปี คือจากที่ผมคิดว่าเราจะต้องฝึกให้โหดๆเลย คอยเปิด ผมก็เปลี่ยนความคิด ผมเริ่มเปิด คมช ครั้งแรก บอกเลยมันไม่เป็นไปตามที่คิด ไม่มีลูกค้าเลย แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้ เปิดไปเรื่อยๆ
จนล่าสุดฟลุ๊ค มีลูกค้า มาจ้างสองคน คือตอนนั้นผมดีใจมากกกกกกก
และผมก็คิดว่าจะทำยังไงให้มีลูกค้าเยอะๆดีนะ ผมเริ่มทำติกตอก ทำคอนเท้น ลูกค้าคนแรก วิวไม่เยอะมากตอนแรก5พันกว่าๆ แต่พอทำคลิปลุกค้าคนสอง ฟีดแตก คนดูเยอะมาก และคนสนใจเยอะมาก คือในคอมเม้นส่วนใหญ่บอกราคาถูกมาก คือผมก็คิดว่ามันถูกเละ 450 บ.
ลูกค้าก็เริ่มทักมา 10คน20คนได้ คือแบบดีใจมาก คิดถูกที่ทำคลิปลงติกตอก
คือหลังจากที่นั้นผมคิดจะอัพราคาใหม่ เพราะราครเก่ามันกดราคาเกินไป
อ่าาาาเล่าไม่คอยเป็นมันซับซ้อนมาก
ผมจะให้ดูเทียบภาพ แต่ก่อนและปัจจุบันละกันว่าผมพัฒนาขนาดไหน
ถือว่าพัฒนาไปเยอะเลยยย
คือผมจะบอกความฝันของผม
อยากเป็นนักวาดมังงะ/นักวาดภาพประกอบ
อาจดูเพ้อฝัน
ผมจะฝึกภาษาด้วย ซึ่งหลักๆคือภาษา ญี่ปุ่น อังกฤษ
ผมนะไม่ได้พัฒนาแค่ฝีมือ แต่ความคิดยังพัฒนาอีก ตอนนี้ผมอายุ16-17ปีนี้ ผมจะกล้าและไม่กลัว ที่จะเดินตามฝัน
ตอนนี้ถึงผมจะใช้มือถือเครื่องเดิมวาด แต่ก็มีเมาส์ปากกาที่ต่อกับมือถือได้มาใช้
ตอนนี้กำลังเก็บตังชื้อ iped pro m4
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ ผมเขียนไม่คอยเก่ง อาจจะงงบางช่วง
ผมไม่มีไรให้เสีย เพราะงั้น การเดินตามฝันคือทางเดียว ดีกว่าอยู่เฉยๆ
ใครที่อ่านมาถึงตรงนี้ คิดเห็นกันยังไงบ้างครับ ผมก็แค่เด็กคนหนึ่งที่ไม่สนคำพูดและพุ่งไปหาเป้าหมาย