เรามีพี่สาวที่สนิทมากคนหนึ่งค่ะ (ขอเรียกว่าพี่เอ) พี่เอเป็นผู้หญิงที่สวย เก่ง ทำงานดี การเงินมั่นคง ไม่ได้พึ่งสามีเลย เป็นคนที่ใช้ชีวิตแบบพึ่งพาตัวเองได้ทุกอย่าง แต่สิ่งเดียวที่ทำให้พี่เอยังไม่ค่อยมีความสุข คือ “เรื่องเวลาในชีวิตคู่”
พี่เอแต่งงานมาหลายปีแล้ว สามีเป็นคนดีมากค่ะ ไม่เจ้าชู้ ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่เสียงดังหรือพูดจาไม่ดีเลย เขาดูแลพี่เอในทุกเรื่อง ทำหน้าที่สามีได้ครบทุกอย่าง ยกเว้นอย่างเดียว…คือ “แทบไม่มีเวลาให้”
สามีเป็นคนติดแม่มากค่ะ เขาดูแลแม่ทุกอย่าง ทั้งเรื่องส่วนตัว เรื่องบ้าน เรื่องธุระจิปาถะ แทบทุกวันหลังเลิกงานก็ต้องแวะไปบ้านแม่ก่อน แล้วค่อยกลับบ้านมาหาพี่เอ บางทีพี่เอก็นั่งรอข้าวเย็นจนดึกก็ยังไม่มา
เสาร์อาทิตย์ยิ่งไม่ต้องพูดถึง แทบจะใช้เวลาอยู่กับแม่ตลอดทั้งวัน ถึงตอนเย็นถึงจะกลับมานอนบ้านเดียวกัน
คือเขาไม่ได้ไปนอนบ้านแม่นะคะ ยังกลับมานอนกับพี่เอทุกคืน แต่เวลาที่อยู่ด้วยกันมันน้อยมากจริง ๆ
บางทีเจอกันแค่ก่อนนอน พี่เอก็รู้สึกเหมือนเป็น “เพื่อนร่วมห้อง” มากกว่าคู่ชีวิต ทั้งที่คนอื่นมองว่าพี่เอน่าอิจฉา — มีสามีดี มีฐานะมั่นคง ชีวิตดูพร้อมทุกอย่าง
แต่ความจริงคือ…มันเหงาค่ะ
พี่เอเคยพยายามคุยดี ๆ หลายครั้ง พยายามบอกว่าขอให้เขาแบ่งเวลาให้บ้าง แต่พอแตะเรื่อง “แม่” ทีไร เขาจะไม่พอใจทันที บอกว่าแม่สำคัญที่สุด ไม่อยากให้พูดถึงเรื่องนี้อีก
สุดท้ายพี่เอก็ต้องเก็บไว้ในใจ เพราะพูดไปก็เหมือนตัวเองเป็นคนใจร้าย
ตอนนี้พี่เอเลยเริ่มสับสน ว่าควรอยู่ต่อไหม
ในเมื่อสามีก็ดี ดูแลดี พูดเพราะ ไม่เคยทำร้าย ไม่เคยนอกใจ
แต่ก็ไม่เคย “อยู่ด้วยจริง ๆ” ในแบบที่คู่ชีวิตควรจะเป็น
ถ้าเป็นคุณ…จะอยู่ต่อไหมคะ?
กับคนที่ดีทุกอย่าง แต่ไม่มี “เวลา” ให้เลยจริง ๆ
สามีดีทุกอย่าง…แต่ไม่มีเวลาให้เมียเลย เราควรอยู่ต่อไหม?
พี่เอแต่งงานมาหลายปีแล้ว สามีเป็นคนดีมากค่ะ ไม่เจ้าชู้ ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่เสียงดังหรือพูดจาไม่ดีเลย เขาดูแลพี่เอในทุกเรื่อง ทำหน้าที่สามีได้ครบทุกอย่าง ยกเว้นอย่างเดียว…คือ “แทบไม่มีเวลาให้”
สามีเป็นคนติดแม่มากค่ะ เขาดูแลแม่ทุกอย่าง ทั้งเรื่องส่วนตัว เรื่องบ้าน เรื่องธุระจิปาถะ แทบทุกวันหลังเลิกงานก็ต้องแวะไปบ้านแม่ก่อน แล้วค่อยกลับบ้านมาหาพี่เอ บางทีพี่เอก็นั่งรอข้าวเย็นจนดึกก็ยังไม่มา
เสาร์อาทิตย์ยิ่งไม่ต้องพูดถึง แทบจะใช้เวลาอยู่กับแม่ตลอดทั้งวัน ถึงตอนเย็นถึงจะกลับมานอนบ้านเดียวกัน
คือเขาไม่ได้ไปนอนบ้านแม่นะคะ ยังกลับมานอนกับพี่เอทุกคืน แต่เวลาที่อยู่ด้วยกันมันน้อยมากจริง ๆ
บางทีเจอกันแค่ก่อนนอน พี่เอก็รู้สึกเหมือนเป็น “เพื่อนร่วมห้อง” มากกว่าคู่ชีวิต ทั้งที่คนอื่นมองว่าพี่เอน่าอิจฉา — มีสามีดี มีฐานะมั่นคง ชีวิตดูพร้อมทุกอย่าง
แต่ความจริงคือ…มันเหงาค่ะ
พี่เอเคยพยายามคุยดี ๆ หลายครั้ง พยายามบอกว่าขอให้เขาแบ่งเวลาให้บ้าง แต่พอแตะเรื่อง “แม่” ทีไร เขาจะไม่พอใจทันที บอกว่าแม่สำคัญที่สุด ไม่อยากให้พูดถึงเรื่องนี้อีก
สุดท้ายพี่เอก็ต้องเก็บไว้ในใจ เพราะพูดไปก็เหมือนตัวเองเป็นคนใจร้าย
ตอนนี้พี่เอเลยเริ่มสับสน ว่าควรอยู่ต่อไหม
ในเมื่อสามีก็ดี ดูแลดี พูดเพราะ ไม่เคยทำร้าย ไม่เคยนอกใจ
แต่ก็ไม่เคย “อยู่ด้วยจริง ๆ” ในแบบที่คู่ชีวิตควรจะเป็น
ถ้าเป็นคุณ…จะอยู่ต่อไหมคะ?
กับคนที่ดีทุกอย่าง แต่ไม่มี “เวลา” ให้เลยจริง ๆ