ผีชุดดำดอนไช(สปปลาว)

สัวัสดีครับ ผมชื่อแจัมโบ้ ผมเป็นคนลาวผมมีเรื่องแปลกๆที่เกิดขึ้นกับตัวมาเล่า
เมื่อปี คศ2012ผมเป็นเณรอยู่ที่บ้านตูมใหญ่แถวนั้นเขานับถือผีปู่ตามากทุกปีเขาจัดงานไหว้บูชาไม่เว้น ผมย้ายจากปากช่องไปอยู่บ้านตูมใหญ่ซึ่งคนแถวนั้นมักเล่าเรื่องนึงให้ผมฟังเสมอว่ามีเด็กผู้หญิงคนนึงเธอชื่อเพ่ว วันนึงเธอถูกแม่ด่าเพาะเธอขอเงินซื้อโทรศัพแม่ไม่ให้แถมบอกให้เธอไปตาย พอถึงช่วงน่าจะช่วง4โมงเย็นเธอไปเก็บหอยที่ริมน้ำโขงกับพี่สาวเกีดฟ้าผ่าลงมาพี่สาวเธอรอดแต่เธอตาย ชาวบ้านเล่าว่าเธอเฮี้ยนมากร้องไห้ทั้งคืนทุกคนในหมู่บ้านได้ยินกันหมด สมั้ยนั้นตูมใหญ่ยังเป็นบ้านนอกอยู่ในดอนไช(เกาะไช)บางบ้านจะมีเครื่องปั่นไฟและมันก็มักจะดับตอนกลางคืนพอเครื่องดับก็จะมีคนลงมาดูแล้วก็เจอเธอหลอกเป็นแบบนี้อยู่เกือบปีก่อนเธอจะหายไป ตอนนั้นชาวบ้านเล่าผมก็ไม่เชื่อ ผีมันจะมีจริงได้ไง หลังจากที่ผมฟังเรื่องเล่าก็น่าจะสัก2-3เดือนได้ ก็เป็นช่วงเข้าพรรษาวันนั้นแรม8ค่ำหลังจากทำวัดเย็นเสร็จมีผม มีเณรลิ่น มีเณรบอย มีเณรจ้อน และก็เณรเล้ที่นอนหลับอยู่ เณรลิ่นแกเล่าว่าห้องที่พวกผมนั่งอยู่เฮี้ยนมากเพาะเคยมีคนเอามุ้งที่ครอบศพคนตายมาไว้แล้วก็โดนหลอก แต่อยู่ดีๆเณรเล้ที่หลับก็ลุกพรวดขึ้นมาและด่าพวกผมว่าแกเรียกก็ไม่ช่วย แกบอกว่านอนอยู่ดีๆมีผู้หญิงเปีดประตูเดินผ่านพวกผมเข้ามาแล้วมาบีบคอแกแก้ทั้งดิ้นทั้งถีบก็ไม่มีใครช่วยทั้งๆที่นั่งอยู่ข้างๆ ตอนนั้นผมก็ยังไม่เชื่อผมก็เลยพูดตามหนังที่น้าค่อมแกแสดงไว้ว่า ผีเหรอถ้าเป็นผีเด็กจะเตะให้ขวั่มถ้าเป็นผีผู้หญิงจะจับทำเมีย พวกผมก็ขำกันแล้วก็คุยกันไปหลายอย่างแล้วก็แยกย้ายกันไปนอนที่ห้องใครห้องมัน คืนนั้นผมฝันว่ามีพระรูปนึงมีคนใส่ชุดขาวคนนึงและก็คนใส่ชุดธรรดาคนนึงมาเตือนผมว่าระวังตัวให้ดีกำลังจะมีเรื่องพอตื่นมากลางดึกผมก็คิดว่าแค่ฝันมันจะมีอไรแล้วผมก็นอนต่อ พอถึงตี3ผมต้องลุกไปจัดเตรียมที่ที่จะทำวัดเช้าให้เสร็จเพาะตี4พระท่านจะมาทำวัดเข้ากัน ตอนนั้นผมก้มหน้าก้มตากวาดพื้นอยู่พอผมเงยหน้าขึ้นเท่านั้นแหละ มันมีควันสีดำๆลอยอยู่ตรงบันไดทางลงไปชั้นล่างผมคิดว่าตัวเองตาฝาดแต่ไม่ใช่เพาะควันนั่นมันดันกายเป็นผู้ชายคนนึงที่ยืนหันหลังให้ผมอยู่ตามตัวของมันมีควันอ่อนๆลอยออกมาด้านหลังของมันดำหมดทุกจุดผมพึง(ผมพึงเป็นผมที่เหมือนทรงแอฟโฟ่)แต่แปลกตรงที่ผมไม่กลัวเลยสักนิดผมรู้แล้ว่ามันเป็นผี แต่ผมเดินเข้าไปหามันแล้วเอามือไปแตะที่ไหล่ของมันตอนนั้นผมพูดว่าเป็นใคร จะไปไหน มันหันหน้ามา ปรากฏว่าป็นผู้หญิง หน้าขาวไม่มีลูกตา ปากสีดำ ไม่พูดไม่จาบีบคอผมทันทีแต่แปลกอีกตรงที่ผมไม่เจ็บหายใจสดวกเฉยเลยทั้งที่มันบีบคอผมอยู่ ตอนนั้นผมคิดว่ามันจะฆ่ากูจริงหรอวะ แล้วมันก็ทุ่มผมลงพื้นกระเบื้อง ผมก็ยังคิดว่ามันจะฆ่าจริงๆใช่ไหม ผมนอนอยู่พื้นมันก็ขึ้นนั่งทัยผมเอาไว้และก็ใช้มือทั้งสองข้างมาบีบคอผมอีกมี ผมคิดอีก อ้าวเฮ้ยมันจะฆ่ากูจริงนี่หว่าแต่ความแปลกยังไม่อยุดผมใช้แขนข้างขวาสบัดมันทีเดียวกระเด็นไปชนกับเก้าอี้หินเสียงดังครึก ผมลุกขึ้นได้จะวิ่งหนี แต่มันดึงสบงของผมเอาไว้ ผมหันกลับไปใช้มือซ้ายบีบคอมันคืนแล้วมือขวาผมก็รัวหมัดใส่ไม่ยั้งเลยน่าจะสัก5-7หมัดมั้ง แต่มันไม่แสดงสีหน้าว่าเจ็บหรือเป็นไรเลยสีหน้าของมันนิ่งเฉยจนดอกสุดท้ายผมเตะชายโครงมัน แล้วมันก็สลายเป็นควันไปส่วนผมก็วิ่งเข้าห้องปิดประตูจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงๆนึงวิ่งดังกึกๆอยู้ชั้นล่างและก็มีเสียงปิดประตูดังปังไม่นานก็มีเสียงสวดดังรัวๆจากชั้นล่าง ผมนอนรอเวลาจนถึงตี4พระท่านก็มาทำวัดเช้าเสร็จก็ตี5กว่าๆ พระลูกพี่ลูกน้องของผมที่อยู่ชั้นล่างท่านก็ถามผม ว่าตอนตี3ทำอไร ผมก็ตอบว่าผมก็กวาดพื้นทำความสอาด พระท่านก็ว่า ไม่ กูเห็นต่อยมวยอยู่คนเดียวเป็นอไร ผมก็เล่าให้ท่านกับทุกคนฟังจนหมด ท่านก็ด่าว่าบักห่า กูเจอก่อนอีกท่านพูด ผมก็เลยถามต่อว่า แล้วครูบาเจอยังไงคับ ท่านบอกว่ามันมาเคาะประตูบอกให้ท่านออกไปหา ท่านก็เลยออกมาเห็นผู้หญิงใส่เสื้อลายดอกไม้เดีนขึ้นมาชั้น2ท่านก็เดีนตามมันขึ้นมาซึ่งท่านก็รู้ว่ามันคือผี แต่พอท่านขึ้นมาถึงราวบันใดท่านก็เห็นผมต่อยมวยอยู่คนเดียวแล้วก็วิ่งเข้าห้องท่านเห็นท่าไม่ดีท่านก็เลยวิ่งเข้าห้องท่านเหมือนกัน ทีนี้ปรากฎว่าเสียงวิ่งที่อยู่ชั้นล่างที่ผมได้ยินมันเป็นวิ่งของท่านและเสียงสวดก็เป็นเสียงของท่าน ท่านบอกว่ากูงัดมาหมดเลยบทสวดไหนที่จำได้ไม่ให้เหลือสักบท พอท่านเล่าจบหลวงตาท่านก็เล่าอีกว่าเรื่องนี้เคยเกีดขึ้นมาแล้วครั้งนึงมี่เณรเคยต่อยผีเหมือนผม หลวงตาบอกว่าที่ผมไม่เป็นไรเพาะผมนั่งสมาธิตลอดจิตผมเลยแข็ง เลยมีพลังบางอย่างช่วย หลังจากนั้นช่วงสายข่าวที่ว่าผมต่อยผีก็ดังไปทั่วหมู่บ้านเพาะพวกเณรเอาไปเล่าให้ชาวบ้านฟังพอช่วงบ่ายก็มีแม่ออกคนนึง(แม่ออกก็คือสีกา)เอาอาหรมาถวายผม แกถามผมว่าผีที่มาทำร้ายผมหน้าตาเป็นยังไง ผมก็เล่าว่าผีตัวนั้นหน้ากลมตัวค่อนข้างสูงแค่นั้นแหละแก้ไห้แทบขาดใจ แกบอกว่าผีตัวนั้นคือลูกสาวแกชื่อเพ่วที่ถูกฟ้าผ่าตายอยู่ริมน้ำโขง แกเล่าเองอีกว่าแกเป็นคนบอกมันให้ไปตายเพาะแกกำลังหงุดหงิดแต่ไม่คิดว่าจะตายจริงๆในเย็นวันนั้นวันที่แกด่านั่นเลย แกบอกแค่เพาะโทรศัพกับคำพูดไม่กี่คำกลับทำให้ลูกตายจริงๆผมก็ได้แต่นั่งฟังแกบอกผมว่าถ้าเจอกับผีตัวนั้นอีกไม่อยากให้ผมทำร้ายมันผมก็รับปากแก หลังจากนั้น1วันตอนกลางคืนผีตัวนั้นมาอีกแต่ครั้งนี้เข้ามาถึงในห้องมายืนขวางประตูแต่ก็ไม่ทำอไร ผมก็นอนดูคิดว่าเอามาดูกันใครจะทำอไรใครก่อน มันยืนอยู่ตรงนั้นราว1ชั่วโมงได้พอไก่ขันมันก็หายไป เป็นแบบนี้อยู่จนถึงออกพรรษาแล้วก็หายไปอาจจะเพาะผมย้ายที่อยู่จนครั้งล่าสุดปี คศ2019ผมเจอมันมายืนอยู่ที่ใกล้เตียงนอนของผมแต่ก็เหมือนเดิมพอไก่ขันมันก็หายไปจนถึงตอนนี้ก็ไม่เจออีกเลยผมคิดว่าถ้าเจออีกครั้งผมจะต้องคุยกับมันให้ได้ (เรื่องนี้ผมเจอจริงอาจดูเกีนจริงแต่ผมเจอมากับตัว ที่บ้านตูมใหญ่ ดอนไชย.เมืองสุขุมา แขวงจำปาสัก หากผมพิมผิดขอโทษด้วยนะคับ)