เราในวัยเด็กอยู่กับทวดผญ /ผช และลุงของพ่อ เราก็เรียกว่าปู่ ทั้งบ้านอยู่กันสี่คน ที่เลี้ยงดูเรามา ทางบ้านเราค่อนข้างลำบากมากตอนเด็ก
อยู่ในชนบทที่ห่างไกลความเจริญด้วยอยู่กับทวดที่เลี้ยงดูเด็กน้อยแบบเราจนเราโตตอนอายุสิบกว่าปีท่านทั้งสองก็เสีย และหลังจากนั้น4ปีปู่ก็เสียไปอีกคน
และยาทพี่น้องก็คือต่างคนต่างอยู่ต่างคนต่างมีบ้านของตัวเอง ต่างไม่ค่อยสนใจกันและกันสักเท่าไหร่ เรียกได้ว่าเหมือนไม่มีความรักความผูกพันอะไรต่อกันเลย ตั้งแต่เราเด็กเราก็รับรู้มาตลอดว่าทุกคนต่างไม่สนใจกันเลย บ้านเราก็ไม่ได้อยู่แล้วตั้งแต่ทุกคนที่เลี้ยงดูเรามาเสียหมดแล้ว เราก็ไม่ได้อยู่บ้านตั้งแต่นั้นมา เราก็ใช้ชีวิตของเราไปเรื่อยๆโดยที่ก็เคว้งนะช่วงวัยรุ่น เหมือนเราไม่เหลือใครแล้วจริงๆ ยาทพี่น้องเราก็ไม่เคยคิดถึงเพราะไม่มีความผูกพันกันเลย
แต่เราก็คิดถึงบ้านนะ แต่กลับไปก็ไม่เหลือใครให้เราได้พูดคุย ทุกอย่างมันอยู่แต่ในความทรงจำหมดเลย เราไม่ได้กลับบ้านเลยใช้ชีวิตทำงานย้ายจังหวัดไปเรื่อยๆ เเต่มันก็มีบางครั้งที่แวบเข้ามาว่าอยากมีโมเม้นที่ดลับบ้านสงกรานต์ สิ้นปีกลับไปเยี่ยมครอบครัวเยี่ยมที่บ้านเหมือนคนอื่นๆ แต่ก็ได้แค่คิด
บางครั้งคนเราก็ต่างเจอเรื่องราวไม่เหมือนกันยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งเคว้งบ้างนะบางที ต่อให้เราแก่ไปแค่ไหนคนเราก็มีเรื่องราวให้คิดถึง