ถึงจะไม่ใช่สมุดระบายสี แต่ขอระบายหน่อย

คือฉันได้ออกมาจากตรงที่เคยอยู่ แล้วมองกลับไป รู้สึกว่าตรงที่เคยอยู่มันท้อกซิกมาก กุอยุ่ไปได้ไง เมื่อก่อนเราเป็นเพื่อนกับเพื่อนอีกคนแบบเรียนเซคเดียวกันรู้จักกัน แล้วทีนี้ก็มีเพื่อนอีกคนเพิ่มเข้ามา เพราะเขาน่าสงสารเราเลยชวนมาอยู่ด้วยกัน ตอนแรกเราคิดว่าเรากับเพื่อนคนแรกเข้ากันได้ดีสนิทกันมาก แต่พอมีอีกคนเข้ามา เราเหมือนโดนกีดกันออก เขาเริ่มมีกันสองคน แล้วเราก็เป็นส่วนเกิน สิ่งที่คิดว่าชอบเหมือนกันมันก็ไม่ใช่ เราไม่เข้าใจ เสียใจ โดดเดี่ยว คิดมากคิดวนอยู่แบบนั้น เราเคยวิ่งไปหาพวกเขาแบบจะเข้าไปทัก เพื่อนใหม่หันมาเห็นนะ แต่ดึงหน้าใส่ เราแบบเห้ย เราจมอยู่กับความรู้สึกความคิดแย่ ๆ ไปทั้งเทอมนั้นเลย

แต่ตอนนี้เราพยายามเรียนรู้อยู่ให้ได้กับทุกคน ไม่ยึดติดกับใคร อยู่คนเดียวให้ได้ ไม่ต้องไปสนใจกับเรื่องที่ทำให้เรารู้สึกแย่ พ่อแม่ส่งเรามาเรียน ก็ทุ่มใจกับการเรียนซะ ซึ่งตอนนี้เพื่อนใหม่คนนั้นก็ทักมาหาเราในวันที่เขาไม่สบายใจหรือมีปัญหากับเพื่อนคนนั้น เราก็รับฟังตามเคย แต่ไม่ได้เอามาใส่ใจอีกแล้วล่ะ เขาเหมือนเห็นเรามีความสุขก็อยากที่จะแย่งความสุขไปจากเราแบบนั้นเลย แต่โชคดีมากที่ความสุขตอนนี้มันมาจากตัวเราเอง ชีวิตก็แบบนี้แหละดีบ้างแย่บ้าง แต่สุดท้ายมันก็ขึ้นอยู่ที่ว่าเราเลือกจะมองยังไง