ขอแจ้งก่อนว่าเราทำตำแหน่งจป.วิชาชีพไซต์ก่อสร้างภาคใต้ แรกๆมีความสุขกับงานดีหลังๆเริ่มท้อหมดกำลังใจที่จะทำต่อเพราะการที่เราตามหน้าที่กลับกลายเป็นทำอะไรก็ผิดไปหมด ไซต์ที่เราอยู่เปลี่ยนโปรเจคใหม่หลังจากที่เราทำได้ 3 เดือน ณ ตอนนี้เป็นโปรเจคคนใหม่ที่เข้ามาคุมงานแทน
ครั้งหนึ่งช่วง "ช่วงงานเทปูนแมทใหญ่" เราที่เป็นจป.คอยเดินตรวจความปลอดภัยทางจราจรหน้าประตูไซต์ แล้วเป็นช่วงที่ฝนตก ด้วยความหวังดีที่คาดไม่ถึงจึงกลายเป็นความผิด เพียงเพราะแค่ เราเห็นเจ้านาย (เจ้าของบริษัท) เดินตากฝนมาจึงกล่าวทักทายและบอกเจ้านายว่า "บอสคะเข้าไปหลบฝนในตู้ออฟฟิศก่อนได้นะคะ" บอสตอบ "เข้าไปนั่งอะไรล่ะ คนมาดูงาน ไม่ได้จะมานั่งในตู้ พูดอะไรไม่คิด" พูดภาษาใต้ คำตอบที่ได้กลับมาทำให้เรารู้สึกเสียหน้าและความรู้สึกมากเพราะตอนนั้นมีคนอื่นๆด้วย เราได้แต่ยิ้มแห้งๆและขอโทษไป ครั้งที่สองที่โดนเจ้านายด่า"อีกแล้ว" วันนั้นเราให้คนงานขึ้นไปติดป้ายชื่อบริษัทที่ซุ้มประตูทางเข้าไซต์ โดยที่เรายืนคุมงานอยู่ข้างล่างใกล้จุดป้อมรปภ. จังหวะพอดีบอสกำลังเดินเข้ามา พอเราเห็นจึงกล่าวสวัสดีพร้อมเอ่ยเตือนให้ระวังของร่วงใส่เพราะบอสเดินมาตรงที่คนงานกำลังติดตั้งป้ายอยู่พอดี ไอเราก็เตือนด้วยความหวังดีแต่สิ่งที่บอสตอบมานั้น "เออเห็นแล้ว ไม่ต้องบอก ตามีเห็นแล้วไม่ได้ตาบอดสักหน่อย จะอะไรนักหนา" พร้อมชักสีหน้าใส่เราทันที ตอนนั้นคืออึ้งและหลังจากนั้นเราไม่กล่าวสวัสดีหรือทักทายอะไรอีกเลย เวลาเห็นบอสมาเราก็เดินไปที่อื่น และหน้างานก็ทำงานลำบากมากไม่ค่อยให้ความมือเท่าไหร่ ไม่มีลูกน้องในมือคือเป็นอะไรที่ยากที่สุดมันเริ่มไม่แฮปปี้เหมือนเก่า ส่วนโปรเจคเวลาเวลาเราแจ้งเรื่องไปก็ตอบว่าไม่ต้องแจ้งเขาทุกเรื่องก็ได้ ตัดสินใจและทำได้เลย แต่ความเป็นจริงอะไรที่เราตัดสินใจและลงมือทำโดยไม่แจ้งให้ทราบก็ไม่มีใครเชื่อฟังหรือให้ความร่วมมือกับเรา สุดท้ายโปรเจคก็มองว่าเราทำงานไม่ได้เรื่อง บวกกับมีบริษัทใหม่โทรสอบถามว่าสนใจร่วมงานไหม เราชังใจว่าควรออกจากที่นี่แล้วไปเริ่มที่ใหม่เลยหรือรอให้จบโครงการก่อน แต่เราก็มีคำตอบในใจแล้วแหละ เพียงที่เขียนลงกระทู้นี้เพราะแค่ไม่อยากอัดอั้นไว้ในใจ ขอบคุณสำหรับที่อ่านจนจบนะคะ ได้ระบายออกมารู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย
แรกเริ่มมีความสุขกับงานหลังๆเริ่มท้อไม่ค่อยมีความสุขทำไงดี (กระทู้ยาวหน่อยนะคะ มันอัดอั้น)
ครั้งหนึ่งช่วง "ช่วงงานเทปูนแมทใหญ่" เราที่เป็นจป.คอยเดินตรวจความปลอดภัยทางจราจรหน้าประตูไซต์ แล้วเป็นช่วงที่ฝนตก ด้วยความหวังดีที่คาดไม่ถึงจึงกลายเป็นความผิด เพียงเพราะแค่ เราเห็นเจ้านาย (เจ้าของบริษัท) เดินตากฝนมาจึงกล่าวทักทายและบอกเจ้านายว่า "บอสคะเข้าไปหลบฝนในตู้ออฟฟิศก่อนได้นะคะ" บอสตอบ "เข้าไปนั่งอะไรล่ะ คนมาดูงาน ไม่ได้จะมานั่งในตู้ พูดอะไรไม่คิด" พูดภาษาใต้ คำตอบที่ได้กลับมาทำให้เรารู้สึกเสียหน้าและความรู้สึกมากเพราะตอนนั้นมีคนอื่นๆด้วย เราได้แต่ยิ้มแห้งๆและขอโทษไป ครั้งที่สองที่โดนเจ้านายด่า"อีกแล้ว" วันนั้นเราให้คนงานขึ้นไปติดป้ายชื่อบริษัทที่ซุ้มประตูทางเข้าไซต์ โดยที่เรายืนคุมงานอยู่ข้างล่างใกล้จุดป้อมรปภ. จังหวะพอดีบอสกำลังเดินเข้ามา พอเราเห็นจึงกล่าวสวัสดีพร้อมเอ่ยเตือนให้ระวังของร่วงใส่เพราะบอสเดินมาตรงที่คนงานกำลังติดตั้งป้ายอยู่พอดี ไอเราก็เตือนด้วยความหวังดีแต่สิ่งที่บอสตอบมานั้น "เออเห็นแล้ว ไม่ต้องบอก ตามีเห็นแล้วไม่ได้ตาบอดสักหน่อย จะอะไรนักหนา" พร้อมชักสีหน้าใส่เราทันที ตอนนั้นคืออึ้งและหลังจากนั้นเราไม่กล่าวสวัสดีหรือทักทายอะไรอีกเลย เวลาเห็นบอสมาเราก็เดินไปที่อื่น และหน้างานก็ทำงานลำบากมากไม่ค่อยให้ความมือเท่าไหร่ ไม่มีลูกน้องในมือคือเป็นอะไรที่ยากที่สุดมันเริ่มไม่แฮปปี้เหมือนเก่า ส่วนโปรเจคเวลาเวลาเราแจ้งเรื่องไปก็ตอบว่าไม่ต้องแจ้งเขาทุกเรื่องก็ได้ ตัดสินใจและทำได้เลย แต่ความเป็นจริงอะไรที่เราตัดสินใจและลงมือทำโดยไม่แจ้งให้ทราบก็ไม่มีใครเชื่อฟังหรือให้ความร่วมมือกับเรา สุดท้ายโปรเจคก็มองว่าเราทำงานไม่ได้เรื่อง บวกกับมีบริษัทใหม่โทรสอบถามว่าสนใจร่วมงานไหม เราชังใจว่าควรออกจากที่นี่แล้วไปเริ่มที่ใหม่เลยหรือรอให้จบโครงการก่อน แต่เราก็มีคำตอบในใจแล้วแหละ เพียงที่เขียนลงกระทู้นี้เพราะแค่ไม่อยากอัดอั้นไว้ในใจ ขอบคุณสำหรับที่อ่านจนจบนะคะ ได้ระบายออกมารู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย