ตัวตนสมมติ

การเกิดขึ้นของ “ตัวตน”
มีอาการความรู้สึกเกิดขึ้นทางสังขาร (ร่างกาย)
เช่น รู้สึกว่าในท้องกำลังว่าง > พอรู้สึกปุ้ป จะมีคำสมมุติมากำกับ ว่าอาการนี้เรียกว่า “หิว”
พอมีการปรุงแต่งว่าหิวขึ้นมา ก็จะมี
ใครหิว (เริ่มมีตัวตน) > หิวอะไร (เริ่มปรุงแต่งตามขันธุ์ 5) > ที่ไหนอร่อย (เกิดอนาคต ภพ ชาติ)  
สุดท้ายก็จบลง ด้วยการเพลินไปตามความคิด
ปรุงแต่งนี้

ทุกครั้งที่มีอะไรมากระทบ จะนำไปสู่การปรุง
ให้เกิดตัวตน เกิดภพ เกิดชาติ ต่อไป

กลายเป็น เวียนว่ายตายเกิด
ในวัฏสงสาร ไม่ใช่เวียนว่ายทางจิต ที่ตายแล้วยังต้องไปเกิดในโลกสมมุติอีกเรื่อยๆ

ดังนั้น การเกิดนี้ จึงไม่ใช่การเกิดของตัวตน
ที่เรายึดมาจากกาย แต่เป็นตัวตนจริงๆ ที่มันไม่ถูกต้องตามจริง จากตัวรู้ ของตัว “ธรรม”

อันนี้ ปรุงตามเหตุและผล ของธรรม ที่เป็นธรรม
จากที่เราเห็นตามธรรม

เพราะจริงๆ ตามธรรม
เรารู้ว่าท้องกำลังว่างเท่านั้น
นอกนั้น จิตมันปรุงแต่งไปเอง
ไม่มีท้องของใคร ผู้ใด ผู้หนึ่ง
แต่เป็น “ท้องกำลังว่าง”
พยายามอย่าให้ เปรตตนใด
มันมายึดอาการ “ท้องว่าง” นี้
มาเกิดเป็น “กูหิว” อีกเลย
เพราะ เปรตมันหิวไปเรื่อย
ถ้าอะไรที่เป็นการ หิวไม่รู้จักอิ่ม
ก็นั่นแหละ ตัวตนของเปรต ตามพุทธเจ้ากล่าว