สวัสดีค่ะ เราเป็นวัยรุ่นที่สนใจเรื่องพุทธศาสนา และพออ่านพระไตรปิฎกบางส่วนแล้วก็เกิดคำถามขึ้นมา อยากแลกเปลี่ยนกับเพื่อน ๆ ชาวพันทิปหน่อยค่ะ
จากที่เราเข้าใจนะคะ พระธรรมวินัย ใน พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ มีบอกไว้ชัดเจนว่าพระไม่ควรเรียนหรือทำ “ติรัจฉานวิชา” เช่น
ทำนายฝัน
ดูฤกษ์ยาม
ดูดวง
เสกเป่า ร่ายมนต์
ทำยันต์ ของขลังฯลฯ
ถ้าทำก็เข้าข่ายอาบัติทุกกฎ แม้ไม่ถึงขั้นต้องสึก แต่ก็ถือว่า “ไม่ใช่กิจของสงฆ์” ตามเจตนาพระพุทธเจ้า
แต่ในความเป็นจริง สังคมไทยกลับยกย่องพระเกจิอาจารย์สายไสยเวทมาก อีกหลาย ๆ ท่านที่มีชื่อเสียงด้านการปลุกเสกวัตถุมงคล เครื่องราง ตะกรุด เหรียญ หรือแม้แต่เรื่องปาฏิหาริย์ต่าง ๆ ชาวบ้านมักศรัทธาท่านในฐานะ “พระขลัง” ไม่ใช่แค่ “พระดี” บางทียิ่งขลังยิ่งดัง ยิ่งถูกยกย่องด้วยซ้ำ
คำถามที่เราอยากชวนคิดค่ะ
ถ้ามอง ตามพระธรรมวินัย ตรง ๆ พระที่ทำพิธีไสยเวทถือว่าคลาดเคลื่อนจากหลักศาสนาหรือไม่?
ถ้ามอง ตามวัฒนธรรมไทย ทำไมชาวบ้านจึงยังยกย่องพระสายนี้ ทั้งที่รู้ว่าพระไตรปิฎกห้าม?
จริง ๆ แล้วการศรัทธาในพระเกจิ เป็นเรื่อง “ผิดเพี้ยนจากพุทธแท้” หรือเป็นเพียง “การปรับเข้ากับวิถีชีวิตของคนไทย” กันแน่?
เราควรแยก “พระนักปฏิบัติ” ออกจาก “พระเกจิขลัง” หรือว่าทั้งสองแบบก็เป็นส่วนหนึ่งของพุทธศาสนาแบบไทยที่ต้องยอมรับ?
ความเห็นส่วนตัว (เล็กน้อย)
เรารู้สึกว่ามันมี “สองโลก” อยู่ในศาสนาไทย
โลกของ พระวินัยแท้ ๆ คือ ที่เน้นการปฏิบัติเพื่อพ้นทุกข์
โลกของ ศรัทธาชาวบ้าน คือ ที่อยากได้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองชีวิตประจำวัน
เลยเกิดความขัดแย้งที่น่าสนใจมาก ว่าแท้จริงแล้วเรากำลังยึดพุทธแบบไหน
ทำไมพระสายไสยเวทย์ถึงถูกยกย่องทั้ง ๆ ที่พระไตรปิฎกห้าม?
จากที่เราเข้าใจนะคะ พระธรรมวินัย ใน พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ มีบอกไว้ชัดเจนว่าพระไม่ควรเรียนหรือทำ “ติรัจฉานวิชา” เช่น
ทำนายฝัน
ดูฤกษ์ยาม
ดูดวง
เสกเป่า ร่ายมนต์
ทำยันต์ ของขลังฯลฯ
ถ้าทำก็เข้าข่ายอาบัติทุกกฎ แม้ไม่ถึงขั้นต้องสึก แต่ก็ถือว่า “ไม่ใช่กิจของสงฆ์” ตามเจตนาพระพุทธเจ้า
แต่ในความเป็นจริง สังคมไทยกลับยกย่องพระเกจิอาจารย์สายไสยเวทมาก อีกหลาย ๆ ท่านที่มีชื่อเสียงด้านการปลุกเสกวัตถุมงคล เครื่องราง ตะกรุด เหรียญ หรือแม้แต่เรื่องปาฏิหาริย์ต่าง ๆ ชาวบ้านมักศรัทธาท่านในฐานะ “พระขลัง” ไม่ใช่แค่ “พระดี” บางทียิ่งขลังยิ่งดัง ยิ่งถูกยกย่องด้วยซ้ำ
คำถามที่เราอยากชวนคิดค่ะ
ถ้ามอง ตามพระธรรมวินัย ตรง ๆ พระที่ทำพิธีไสยเวทถือว่าคลาดเคลื่อนจากหลักศาสนาหรือไม่?
ถ้ามอง ตามวัฒนธรรมไทย ทำไมชาวบ้านจึงยังยกย่องพระสายนี้ ทั้งที่รู้ว่าพระไตรปิฎกห้าม?
จริง ๆ แล้วการศรัทธาในพระเกจิ เป็นเรื่อง “ผิดเพี้ยนจากพุทธแท้” หรือเป็นเพียง “การปรับเข้ากับวิถีชีวิตของคนไทย” กันแน่?
เราควรแยก “พระนักปฏิบัติ” ออกจาก “พระเกจิขลัง” หรือว่าทั้งสองแบบก็เป็นส่วนหนึ่งของพุทธศาสนาแบบไทยที่ต้องยอมรับ?
ความเห็นส่วนตัว (เล็กน้อย)
เรารู้สึกว่ามันมี “สองโลก” อยู่ในศาสนาไทย
โลกของ พระวินัยแท้ ๆ คือ ที่เน้นการปฏิบัติเพื่อพ้นทุกข์
โลกของ ศรัทธาชาวบ้าน คือ ที่อยากได้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองชีวิตประจำวัน
เลยเกิดความขัดแย้งที่น่าสนใจมาก ว่าแท้จริงแล้วเรากำลังยึดพุทธแบบไหน