เราย้อนแย้งกับตัวเองสุดๆเกลียดตัวเองจังเราเลี้ยงลูกผิดไปหมด

เราเป็นคนที่เกลียดสิ่งไหนจะไม่ทำสิ่งนั้นเราด่าอะไรไปเราจะไม่ทำ ประมาณว่าเราไม่ชอบคนทิ้งขยะไม่เป็นที่เป็นทางเราจะไม่ทำแล้วบางครั้งเราก็ว่าคนที่ทำแบบนั้นด้วย(รู้นะว่าหาเรื่องใส่ตัวแต่อดไม่ไหว) เราว่าทุกอย่างที่เราไม่ชอบเราไม่ทำเลยนะ ยกเว้นเรื่องที่เราไม่ชอบพ่อเราที่พ่อเราเป็นคนปากเสียมากด่าเราโง่ ไอ#####  ด่าง่ายมากยิ่งตอนเช้าปากไม่ดีสุดๆ แต่เขามีข้อเสียแค่นี้จริงๆนะ เขาสอนเราดีระบบระเบียบเราโอเคแต่เราจำไม่ได้พ่อสอนยังไง พอรู้ตัวอีกทีก็ทำเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว ยกตัวอย่างนะ เลิกเรียนกลับมาล้างมือเปลี่ยนเสื้อผ้าทำการบ้านทันทีไม่เคยให้พ่อต้องมาถามเลย การบ้านเสร็จอาบน้ำ ช่วยทำกับข้าว ล้างจาน ก่อนเข้านอนขัดรองเท้านักเรียนทุกวัน(คนเดียวในรร. เลย) จัดตารางสอน เตรียมชุดที่จะใส่วันพรุ่งนี้ไว้หน้าตู้ เข้านอนก่อน 20.30น ไม่เคยเกิน แต่อันนี้พ่อจะเป็นคนเตือนเพราะเราติดทีวี หรือบางที อ่านการ์ตูนเพลิน ประมาณนี้ ซึ่งชีวิตมันจะเป็นระบบง่าย แต่กลับมาวันที่เรามีลูก เราเกลียดที่พ่อเราด่าเรากลับทำกับลูกถึงคำหยาบจำไม่หยาบเท่าแต่เราไม่ได้โมโหง่ายหายไวแบบพ่อเราอารมณ์ค้าง เพราะหลายอย่างที่ลูกไม่เป็นอย่างที่เราหวัง แค่รับผิดชอบเรื่องของตัวเอง ล่าสุดเมื่อวานลูกเล่าว่า มีเพื่อนว่าอเล็กซ์โง่แม่คิดยังไง (บอกก่อนนะคะเราไม่ได้ต้องการให้ลูกเรียนเก่งมากมายแค่รับผิดชอบต่องานที่ได้รับ แล้วเราก็จะพาลูกหาสิ่งที่ชอบแล้วสนับสนุนเรื่องนั้นๆของลูก ) เราก็ตอบแบบสบตาจริงจัง อเล็กซ์คิดว่าเพื่อนพูดจริงหรือโกหก ถ้าเขาโกหกเราไม่ต้องสน แต่ถ้าจริง อเล็กซ์รู้สึกยังไงกับเรื่องนี้ ชอบ หรือ ไม่ชอบถ้าชอบจบ ไม่ชอบ ก็ต้องย้อนมามองที่เราเพราะตอนนี้ปัญหาคือตัวเราแล้ว เราจะทำยังไงดีที่จะเรียนดีขึ้น ลูกก็ตอบมาว่า สุดท้ายแม่ก็ด่าอเล็กซ์โง่อยู่ดี เราด่าลูกแบบอ้อมบ้างตรงบ้างตลอดเกลียดตัวเองมากอ่อ เราแม่เลี้ยงเดี่ยว ลูกเรา10ขวบ มีโรคสมาธิสั้น และก็LDพบหมอทุกเดือน ตัวเราก็พบจิตแพทย์เช่นกันแต่ไม่รู้สึกว่ายาจะช่วยอะไรเลย เราเป็นไบโพล่า ซึมเศร้า และอารมณ์สองขั้ว ทั้งหมดนี้อยากขอความคิดเห็นทางแก้อะไรก็ได้ที่ช่วยเราสงบปากตัวเองใจเย็นลง อ่ออีกอย่างระเบียบทุกข้อที่เราทำตอนเด็กลูกเราตรงข้ามทั้งหมด ระเบียบซักข้อไม่เคยทำสอนยังไงก็ไม่ทำตอนนี้10ขวบยังพับผ้าห่มไม่เป็นเลยแต่เราพูดทุกวันทำให้ดูแต่เขาไม่ทำ เมื่อก่อนเราตีแต่เขาก็ไม่ทำปัจจุบันเลิกตีแล้วคือเลิกตีแบบ100% เพราะตอนเราตีเราเคย2ครั้งที่ภาพตัดรู้ตัวอีกทีลูกเรากองอยู่กับพื้นแล้วเราจำอะไรไม่ได้เลยรู้แค่โมโหตัวชารู้อีกทีเหมือนเริ่มได้ยินเสียงคนห้ามเสียงลูกกรี๊ด เราเลยไปพบจิตแพทย์เลยเลยเป็นที่มาการรู้ว่าตนเองป่วย ถามว่าอะไรทำให้เราภาพตัดได้ลูกเลิกเรียนกลับมาเข้าบ้านปุบถ้าเราเผลอแปปเดียวหายจากบ้านไปเลย เราก็หากว่าจะเจอ2-3ชั่วโมงที่เราเดินหาตลอด เราบอกตลอดก่อนไปไหนให้บอก ไม่เคยทำ เป็นแบบนี้ติดต่อกัน5วันติดเลยวันที่4เราหานามากไม่เจอจนแจ้งตำรวจมาช่วยหาสรุปเจออยู่นอกหมู่บ้านไปเล่นกับเด็กที่อื่น อันนี้ตีทีนึงตีขา พอมาวันที่5เป็นวันศุกร์เราหาเขาจน3ทุ่มตำรวจก็ช่วยหาคือไม่ใช่เราไม่ดูนะเราแค่เข้าห้องน้ำไม่ถึง1นาทีหรือเราเก็บผ้าที่ตากเขาก็จะหายและวันที่5คือครั้งสุดท้ายที่เราตี อ่านถึงตรงนี้ก็ขอโทษแล้วก็ขอบคุณที่มันยาวขนาดนี้แต่อยากได้ความคิดเห็นจริงๆอยากแก้ไขตัวเองไม่รู้จะเริ่มอะไรยังไงไม่รู้จะปรับอารมณ์ตัวเองแบบไหนไม่รู้จะรับมือยังไงขอวิธีด้วยค่ะพร้อมฟังความคิดเห็นเรารู้ว่าเราไม่ใช่แม่ที่ดีน้อมรับฟังค่ะ