สวัสดีค่ะเพื่อนสมาชิกที่เข้ามาอ่านทุกท่านค่ะ ก่อนอื่นต้องขอโทษที่เข้ามาระบายในนี้เพราะเราไม่รู้จะไปพูดกับใคร
เรื่องมีอยู่ว่า เราอยู่กินกับสามีมา 17 ปีค่ะ มีลูกด้วยกัน 2 คน สามีเป็นคนเงียบแต่ขี้หึงมาก หึงเเบบไร้เหตุผลใครพูดอะไรหน่อยก็เก็บไปคิดแล้วมาลงกับเราถึงขั้นเคยทำร้ายร่างกายยึดเงินเดือนเรา บังคับเราทุกอย่างไม่ชอบให้เเต่งหน้าไปทำงาน เวลาเห็นคุยกับเพื่อนร่วมงานที่เป็นผู้ชายก็จะไม่พอใจ เเต่ตัวเองชอบออกไปดื่มเข้าสังคมเที่ยวร้านอาหาร บางคืนไม่กลับบ้านก็มี เเต่พอเราว่าก็ขุดเรื่องนั้นเรื่องนี้ขึ้นมาด่ามาทะเลาะเเละจบด้วยการทำร้ายร่างกายพอหายเมาก็ขอโทษอ้างว่าเมา สุดท้ายตอนนั้นเราทนสภาพไม่ไหวเลยหนีออกจากบ้านทิ้งลูกไป 3 วันไม่ติดต่อใครเลย เขาออกก็ตามหาพี่ๆที่ทำงานต่างพากันสะใจ+สงสารเขานะคะ เพราะเรากับเขาทำงานองกรเดียวกันแต่คนละที่ตอนนั้นเราคิดว่าคงไม่กลับมาเเล้วขอออกไปตั้งหลักก่อน จนติดต่อกลับมาหาแม่ถึงรู้ว่าเขาเเวะมาหาเเม่ทุกวันสารภาพกับแม่ทุกอย่างว่าทำอะไรเราไว้บ้าง แม่เลยขอให้เรากับมาค่ะคิดว่าเขาคงได้รับบทเรียนและสำนึกจริงๆ พอเรากลับมาเขาก็ทำตัวดีขึ้น อะไรที่เคยบังคับก็ไม่ทำอีกเลย เงินก็ยกให้เราบริหารค่าใช้จ่ายภายในบ้านทุกอย่าง ไม่ออกไปดื่ม ไม่ติดเพื่อน อยู่ติดบ้าน ตอนนั้นมันดีขึ้นมากจริงๆค่ะเรารู้สึกมีความสุขกับชีวิตครอบครัวมากๆ เขาเราจดทะเบียนสมรสเปลี่ยนนามสกุลทั้งๆที่ก่อนนั้นเราขอเขาไม่ยอมไป แต่พอมาช่วง 2 ปีหลังเหมืนนิสัยเขาเริ่มจะกลับมาเหมือนเดิม เริ่มหึงหวงแต่ไม่ทำร้ายร่างกายจะใช้คำพูดที่ฟังเเล้วทำลายความรู้สึก ทะเลาะกันแบบ 3วันดี4วันไข้ พูดเเต่ว่าเราทำตัวไม่ดี ทั้งๆที่มันไม่มีอะไรเกินเลย จนเราเริ่มพูดความรู้สึกของตัวเราเองบ้างเเล้วขออย่า เเล้วจบกันดีๆค่ะ เงินทอง ทรัพย์สินที่หามาด้วยกันก็ยินดียกให้หมดเราไม่เอาอะไรเลย ส่วนลูกก็ช่วยกันเลี้ยงเหมือนเดิมเพราะเราเริ่มคุยกับลูกบ้างแล้วว่าถ้าเเม่กับพ่อเลิกกันขอให้ลูกอยู่กับพ่อไปก่อนช่วงที่เเม่ออกไปตั้งหลักเพราะไม่อยากพาลูกไปลำบาก ซึ่งที่จริงสามีเราดีทุกอย่าง รักลูก เเคร์มากๆลูกๆส่วนใหญ่จะไม่เคยทะเลาะกันให้ลูกเห็นค่ะแต่ลูกคนโตเราเป็นวัยรุ่นเขาสามารถรับรู้อาการได้ว่าแม่กำลังทุกข์ใจ แต่เหมืนสามีจะรู้จุดอ่อนของเราค่ะ เขาไม่อย่า ถ้าจะไปก็ไปเลยเเล้วห้ามมาเจอลูก ซึ่งปัญหานี้ทำให้เราสับสนว่าควรทำยังไงดีเรารักเขานะคะเพราะผ่านความลำบากมาด้วยกันเยอะ ลองปรับความเข้าใจเเล้วเเต่พูดไปก็ไร่ประโยชน์ เขาเลือกเชื่อความรู้สึกตัวเขาเองมากกว่าเรา ใช้คำพูดทิ่มเเทงให้เราเสียใจ ถ้าอยู่ก็ไม่มีความสุข จะไปก็กลัวไม่ได้เจอลูกอีก บ่อยครั้งที่นั่งร้องไห้คนเดียวจนตอนนี้ไม่ร้องแล้วคะ พร้อมจะเดินออกไปทุกเมื่อถ้าเขายอมจบดีๆ
รู้สึกสับสนกับปัญหาชีวิตคู่ที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้
เรื่องมีอยู่ว่า เราอยู่กินกับสามีมา 17 ปีค่ะ มีลูกด้วยกัน 2 คน สามีเป็นคนเงียบแต่ขี้หึงมาก หึงเเบบไร้เหตุผลใครพูดอะไรหน่อยก็เก็บไปคิดแล้วมาลงกับเราถึงขั้นเคยทำร้ายร่างกายยึดเงินเดือนเรา บังคับเราทุกอย่างไม่ชอบให้เเต่งหน้าไปทำงาน เวลาเห็นคุยกับเพื่อนร่วมงานที่เป็นผู้ชายก็จะไม่พอใจ เเต่ตัวเองชอบออกไปดื่มเข้าสังคมเที่ยวร้านอาหาร บางคืนไม่กลับบ้านก็มี เเต่พอเราว่าก็ขุดเรื่องนั้นเรื่องนี้ขึ้นมาด่ามาทะเลาะเเละจบด้วยการทำร้ายร่างกายพอหายเมาก็ขอโทษอ้างว่าเมา สุดท้ายตอนนั้นเราทนสภาพไม่ไหวเลยหนีออกจากบ้านทิ้งลูกไป 3 วันไม่ติดต่อใครเลย เขาออกก็ตามหาพี่ๆที่ทำงานต่างพากันสะใจ+สงสารเขานะคะ เพราะเรากับเขาทำงานองกรเดียวกันแต่คนละที่ตอนนั้นเราคิดว่าคงไม่กลับมาเเล้วขอออกไปตั้งหลักก่อน จนติดต่อกลับมาหาแม่ถึงรู้ว่าเขาเเวะมาหาเเม่ทุกวันสารภาพกับแม่ทุกอย่างว่าทำอะไรเราไว้บ้าง แม่เลยขอให้เรากับมาค่ะคิดว่าเขาคงได้รับบทเรียนและสำนึกจริงๆ พอเรากลับมาเขาก็ทำตัวดีขึ้น อะไรที่เคยบังคับก็ไม่ทำอีกเลย เงินก็ยกให้เราบริหารค่าใช้จ่ายภายในบ้านทุกอย่าง ไม่ออกไปดื่ม ไม่ติดเพื่อน อยู่ติดบ้าน ตอนนั้นมันดีขึ้นมากจริงๆค่ะเรารู้สึกมีความสุขกับชีวิตครอบครัวมากๆ เขาเราจดทะเบียนสมรสเปลี่ยนนามสกุลทั้งๆที่ก่อนนั้นเราขอเขาไม่ยอมไป แต่พอมาช่วง 2 ปีหลังเหมืนนิสัยเขาเริ่มจะกลับมาเหมือนเดิม เริ่มหึงหวงแต่ไม่ทำร้ายร่างกายจะใช้คำพูดที่ฟังเเล้วทำลายความรู้สึก ทะเลาะกันแบบ 3วันดี4วันไข้ พูดเเต่ว่าเราทำตัวไม่ดี ทั้งๆที่มันไม่มีอะไรเกินเลย จนเราเริ่มพูดความรู้สึกของตัวเราเองบ้างเเล้วขออย่า เเล้วจบกันดีๆค่ะ เงินทอง ทรัพย์สินที่หามาด้วยกันก็ยินดียกให้หมดเราไม่เอาอะไรเลย ส่วนลูกก็ช่วยกันเลี้ยงเหมือนเดิมเพราะเราเริ่มคุยกับลูกบ้างแล้วว่าถ้าเเม่กับพ่อเลิกกันขอให้ลูกอยู่กับพ่อไปก่อนช่วงที่เเม่ออกไปตั้งหลักเพราะไม่อยากพาลูกไปลำบาก ซึ่งที่จริงสามีเราดีทุกอย่าง รักลูก เเคร์มากๆลูกๆส่วนใหญ่จะไม่เคยทะเลาะกันให้ลูกเห็นค่ะแต่ลูกคนโตเราเป็นวัยรุ่นเขาสามารถรับรู้อาการได้ว่าแม่กำลังทุกข์ใจ แต่เหมืนสามีจะรู้จุดอ่อนของเราค่ะ เขาไม่อย่า ถ้าจะไปก็ไปเลยเเล้วห้ามมาเจอลูก ซึ่งปัญหานี้ทำให้เราสับสนว่าควรทำยังไงดีเรารักเขานะคะเพราะผ่านความลำบากมาด้วยกันเยอะ ลองปรับความเข้าใจเเล้วเเต่พูดไปก็ไร่ประโยชน์ เขาเลือกเชื่อความรู้สึกตัวเขาเองมากกว่าเรา ใช้คำพูดทิ่มเเทงให้เราเสียใจ ถ้าอยู่ก็ไม่มีความสุข จะไปก็กลัวไม่ได้เจอลูกอีก บ่อยครั้งที่นั่งร้องไห้คนเดียวจนตอนนี้ไม่ร้องแล้วคะ พร้อมจะเดินออกไปทุกเมื่อถ้าเขายอมจบดีๆ