สวัสดีค่ะ เราจะมาเล่าชีวิตที่แสนจะแย่ๆลำลากให้ฟัง คือเราโตมาในครอบครัวที่ยากจนมากค่ะ
แล้วพ่อก็ชอบเมา ตั้งแต่เด็กจนโตไม่ค่อยมีอะไรกิน ส่วนมากกินข้าววัดค่ะ เพราะบ้านใกล้ๆวัด พอเวลาพระฉันท์เสร็จแม่ก็จะรวบรวมข้าวกับบ้าน มาให้เรากิน เรามีพี่คนละพ่อค่ะ3คน
เราเป็นคนสุดท้อง แต่ว่าพี่ไม่สาวไม่ค่อยกินข้าววัดเพราะว่าเขาทำงานโรงงาน จึงไม่ค่อยได้อยู่บ้านสักเท่าไหร่ แม่เอาข้าววัดมากินมาให้ลูกก็โดนดูถูกบ้างโดนสารพัด เเต่เพื่อพวกเราเขาก็ต้องยอม เพราะพ่อชอบเมาไม่สามารถเลี้ยงเเม่กะเราได้ดี แต่ก็มีคนอื่นที่เอาข้าววัดที่พระฉันท์เสร็จมากินเหมือนกันค่ะ เเล้วเเม่ก็จะล้างชามให้วัด แล้วก็ชอบช่วยเหลืองานวัด เเม่เป็นคนใจดีและสู้เพื่อลูกมากๆเลยค่ะ หาเก็บขวดขายบ้าง ทำก่อสร้างบ้าง ส่งเราจนจบ ม.6 พอจบมาด้วยความที่เราอยากเป็นครูเลยไปต่อมหาลัย
แต่พอถึงเวลานัดมอบตัว เรากลับไม่มีเงินจ่ายค่าหอ ซึ่งหอพัดลมมันหมดเหลือเเต่หอที่มีแอร์. ซึ่งมันแพงกว่า ด้วยความที่เราไม่รู้เรื่องสักเท่าไหร่ ตอนนั้นระบบกยศ. เข้าไม่ได้ เราก็เลยไม่ไป แต่จ่ายค่าลงทะเบียนไปแล้วค่ะ ก็คือค่าเทอมเเรกไป8500 แล้วก็ไม่สามารถเอาคืนได้ เราท้อแท้มาก คิดตลอดว่าชีวิตทำไมต้องเป็นแบบนี้ จนเริ่มทำงานที่เเรก ที่เซเว่น
เราไม่เคยทำมาก่อนเลย เซเว่นที่แรก ก็ไม่ค่อยโอเคนักค่ะ สังคมการเป็นอยู่ ทำได้เกือบเข้าเดือนที่4 เราออกมาเลยค่ะเพราะ วันนี้ที่ประชุมผู้การเค้าก็ด่าว่าเราต่อหน้าพนักงานประชุม บอกว่าเราไม่มีน้ำใจไม่รอคนอื่นบ้างอะไรบ้าง ทั้งๆที่เราก็ยืนเครื่องตลอกยืนc1
c2จะงานนอก ยืนเครื่องคนเดียวตลอดเลย
ผช.จะมาบ้างเป็นบางครั้งส่วนมากจะอยู่ด้านใน
ถ้าลูกค้าเยอะก็กดกริ่ง เรียกซี2มาช่วย ด้วยความที่เราก็ทนมานาน แล้วอีกหลายอย่างเราไม่ไหวก็ออกมา ก็ตกงานอยู่3-4เดือน (ในช่วงอายุ19)ที่นี้ป้าก็บอกว่ามีงานแถวบ้านป้ารับคน เเต่ก็เป็นงานเซเว่นเหมือนกัน เราก็เลยต้องย้ายไปต่างจังหวัด เเม่ก็มาด้วยค่ะเพราะเเม่เป็นห่วง
เราไม่เคยนอนคนเดียวได้ถ้าไม่มีเเม่ ก็ไปเช่าห้องอยู่ใกล้ๆห้องป้า ห้องไม่ได้หรูหราพออยู่ได้น้ำอาจจะมีขุ่นๆบ้าง พอบรรเทาชีวิตไปก่อน เดือนละพัน ค่าน้ำค่าไฟจ่ายแยก เราก็ไปสมัครงานที่ใหม่แล้วก็ได้งาน ก็ทำๆงานแรกๆก็ดีค่ะ
โอเคทุกอย่างกว่าที่เก่า (ทำทั้งสองที่เป็นแฟรนไชส์) เงินดีกว่า อาจจะมีกระทบกระทั่นกับคนในงานอันนี้พอทนได้ไม่เหมือนที่เก่าที่เก่าคือไม่ไหว ทีนี้ เค้าเอายอดขนมปัง ซึ่งเราต้องซื้อขนมปังอิ่มคุ้มที่ใกล้หมดอายุ เค้าจะเอาวางไว้เคาเตอร์แล้วให้เราพลัดเซลล์ มันจะหมดอายุพรุ่งนี้ แต่มันยังกินได้อยู่ ถ้าเราขายได้ไม่หมดเราก็ซื้อกลับกันเองกับเพื่อนพนักงานส่วนมากก็อายุเด็กๆวัยรุ่นเหมือนเราค่ะ ตอนเเรกๆก็ซื้อกับกันคนละชิ้นประมาน22-25บาท ยังไม่รวมขนมปังคัดสรรค์ อีกถ้าไม่หมด ขนมปังคัดสรรค์ก็คือขนมปังที่อบสดทุกวัน ที่จะวางไว้ตู้ขนมปังโดยเฉพาะบางร้านก็ห่อ พวกครัวซองต์พวกพายอะไรแบบนี้อะค่ะ ช่วงหลังซื้อเยอะค่ะคนละเกือบร้อย
เพราะมันเหลือเยอะ ทุกวันเลยค่ะ ถ้าขายไม่หมด เราต้องแพ็คใส่ถุงใสใส่ตระกร้า แบ้วไปเดินขายที่ปั๊มบ้างอเมซอน ขึ้นไปบนสหกรณ์บ้าง บางทีก็เลาะๆไปตามถนนเลยค่ะ บอกตรงๆชีวจิตเหนื่อยมาก ต้องพูดยังไงก็ได้ให้เค้าซื้อ
แต่ค่อนข้างหมดเพราะว่าเราเป็นคนขายเก๋ง
แต่บางวันก็ไม่ค่ะ แล้วเเต่โชคแล้วเเต่ดวง
จนหนักเข้าเรื่อยๆ และอะไรอีกหลายๆอย่างเราพอญาติเราและคนเข่าห้องเสีย เสียสองคนติดกัน ด้วยความที่เราคุ้นชินกับทั้งสอง เรากลัวมากเลยค่ะ เลยต้องย้ายกลับบ้านเลยเพราะเรากลัวผี ทีนี้ก็ลำบากเพราะทางมันไกลมากๆที่ต้องขี่ีรถมาทำงานทางมันมืดเปลี่ยว แล้วก็ยื้มรถคนอื่นมาซึ่งเค้าเป็นญาติของเเม่เค้าก็ใจดีค่ะคอยข่วยเหลือ แต่ไปๆมาๆก็ไม่ไหวเลยออกรถเองค่ะ
ก็ผ่อนรถเดือนละ2433 34งวด ก็ตีไป3ปีครึ่ง
ซึ่งส่งมาได้3เดือน ลืมบอกไปค่ะก่อนน่านี้เราก็ไปสมัครเรียนมหาลัยภาคพิเศษเสาร์อาทิตย์ค่ะ
แต่ พอออกรถมาทุกอย่างก็ยากขึ้น เราก็เก็บค่าีถไหนจะน้ำมันไปทำงาน ไหนจะไปเรียนค่ากิน
ในเมือนก็มีค่ากินที่แพงขึ้นค่ะ ก็เรียนมาได้เดือนกว่าๆ ไม่ค่อยเข้าใจค่ะ เพราะเราไม่มีพื้นฐานมาเลย เราจบม.6 ส่วนพี่เค้าจบปวส.
อาจมีพื้นฐานมาบ้างเเล้ว (เรียนการบัญชีค่ะ)
ทีนี้เราก็เรียนมากได้เดือนกว่าเกือบสองเดือน
เรามีปัญหาที่ทำงานค่ะ เรื่องขนมปังที่เราต้องซื้อ
ไหนจะค่ารถน้ำมันต้องเติม50บาทุกวัน วันนึงใช้ประมาณ200กว่าแล้ว ค่าเเรงประมาณ400
มันไม่พอจริงๆค่ะ เเล้วค่าเทอม9500 ซึ่งเราจ่ายเทอมเเรกไปแล้ว เทอมที่2ยังไม่ถึง
เราดันมาไม่ไหว เราสะดุดล้ม เราคิดว่าเราจะทำได้เเต่สุดท้ายร่างกายจิตใจเราไม่ไหวจริงๆ เลยออกจางานค่ะออกจากเรียน แล้วก็อยู่บ้านเต็มตัว ไปหาสมัครที่อื่นๆเต็มไปหมด ไม่ค่อยมีเรียกเลยค่ะ จนมีโรงงานเรียกไปสัมภาษณ์
แต่เป็นสำรองของตัวจริงค่ะ ตัวจริงไม่มา1คน
ก็เลยมีสิทธิ์เค้าสัมภาษณ์รอเป็นวันๆก็ไม่ผ่านสัมภาษณ์ แต่มีเซเว่นเเถวบ้านคนออก รับคนอยู่ เเต่เราเข็ดมากเลย เเต่ก็ต้องลองไปสมัครสัมภาษณ์ดูค่ะเพราะไม่มีทางเลือกเเล้วจริงๆเราต้องใช้จ่ายค่ารถ ค่าโทรศัพท์ ค่าเน็ตอะไรจิปาถะอีกค่ะ
ทุกวันนี้อยู่อดๆอยากๆค่ะ มีกินบ้างไม่มีบ้าง
#ไม่เคยคิดเลยว่าโตขึ้นเเล้วชีวิตจะยากขนาดนี้อยากกลับไปเป็นเด็ก
ชีวิตล้มเหลวตลอด
แล้วพ่อก็ชอบเมา ตั้งแต่เด็กจนโตไม่ค่อยมีอะไรกิน ส่วนมากกินข้าววัดค่ะ เพราะบ้านใกล้ๆวัด พอเวลาพระฉันท์เสร็จแม่ก็จะรวบรวมข้าวกับบ้าน มาให้เรากิน เรามีพี่คนละพ่อค่ะ3คน
เราเป็นคนสุดท้อง แต่ว่าพี่ไม่สาวไม่ค่อยกินข้าววัดเพราะว่าเขาทำงานโรงงาน จึงไม่ค่อยได้อยู่บ้านสักเท่าไหร่ แม่เอาข้าววัดมากินมาให้ลูกก็โดนดูถูกบ้างโดนสารพัด เเต่เพื่อพวกเราเขาก็ต้องยอม เพราะพ่อชอบเมาไม่สามารถเลี้ยงเเม่กะเราได้ดี แต่ก็มีคนอื่นที่เอาข้าววัดที่พระฉันท์เสร็จมากินเหมือนกันค่ะ เเล้วเเม่ก็จะล้างชามให้วัด แล้วก็ชอบช่วยเหลืองานวัด เเม่เป็นคนใจดีและสู้เพื่อลูกมากๆเลยค่ะ หาเก็บขวดขายบ้าง ทำก่อสร้างบ้าง ส่งเราจนจบ ม.6 พอจบมาด้วยความที่เราอยากเป็นครูเลยไปต่อมหาลัย
แต่พอถึงเวลานัดมอบตัว เรากลับไม่มีเงินจ่ายค่าหอ ซึ่งหอพัดลมมันหมดเหลือเเต่หอที่มีแอร์. ซึ่งมันแพงกว่า ด้วยความที่เราไม่รู้เรื่องสักเท่าไหร่ ตอนนั้นระบบกยศ. เข้าไม่ได้ เราก็เลยไม่ไป แต่จ่ายค่าลงทะเบียนไปแล้วค่ะ ก็คือค่าเทอมเเรกไป8500 แล้วก็ไม่สามารถเอาคืนได้ เราท้อแท้มาก คิดตลอดว่าชีวิตทำไมต้องเป็นแบบนี้ จนเริ่มทำงานที่เเรก ที่เซเว่น
เราไม่เคยทำมาก่อนเลย เซเว่นที่แรก ก็ไม่ค่อยโอเคนักค่ะ สังคมการเป็นอยู่ ทำได้เกือบเข้าเดือนที่4 เราออกมาเลยค่ะเพราะ วันนี้ที่ประชุมผู้การเค้าก็ด่าว่าเราต่อหน้าพนักงานประชุม บอกว่าเราไม่มีน้ำใจไม่รอคนอื่นบ้างอะไรบ้าง ทั้งๆที่เราก็ยืนเครื่องตลอกยืนc1
c2จะงานนอก ยืนเครื่องคนเดียวตลอดเลย
ผช.จะมาบ้างเป็นบางครั้งส่วนมากจะอยู่ด้านใน
ถ้าลูกค้าเยอะก็กดกริ่ง เรียกซี2มาช่วย ด้วยความที่เราก็ทนมานาน แล้วอีกหลายอย่างเราไม่ไหวก็ออกมา ก็ตกงานอยู่3-4เดือน (ในช่วงอายุ19)ที่นี้ป้าก็บอกว่ามีงานแถวบ้านป้ารับคน เเต่ก็เป็นงานเซเว่นเหมือนกัน เราก็เลยต้องย้ายไปต่างจังหวัด เเม่ก็มาด้วยค่ะเพราะเเม่เป็นห่วง
เราไม่เคยนอนคนเดียวได้ถ้าไม่มีเเม่ ก็ไปเช่าห้องอยู่ใกล้ๆห้องป้า ห้องไม่ได้หรูหราพออยู่ได้น้ำอาจจะมีขุ่นๆบ้าง พอบรรเทาชีวิตไปก่อน เดือนละพัน ค่าน้ำค่าไฟจ่ายแยก เราก็ไปสมัครงานที่ใหม่แล้วก็ได้งาน ก็ทำๆงานแรกๆก็ดีค่ะ
โอเคทุกอย่างกว่าที่เก่า (ทำทั้งสองที่เป็นแฟรนไชส์) เงินดีกว่า อาจจะมีกระทบกระทั่นกับคนในงานอันนี้พอทนได้ไม่เหมือนที่เก่าที่เก่าคือไม่ไหว ทีนี้ เค้าเอายอดขนมปัง ซึ่งเราต้องซื้อขนมปังอิ่มคุ้มที่ใกล้หมดอายุ เค้าจะเอาวางไว้เคาเตอร์แล้วให้เราพลัดเซลล์ มันจะหมดอายุพรุ่งนี้ แต่มันยังกินได้อยู่ ถ้าเราขายได้ไม่หมดเราก็ซื้อกลับกันเองกับเพื่อนพนักงานส่วนมากก็อายุเด็กๆวัยรุ่นเหมือนเราค่ะ ตอนเเรกๆก็ซื้อกับกันคนละชิ้นประมาน22-25บาท ยังไม่รวมขนมปังคัดสรรค์ อีกถ้าไม่หมด ขนมปังคัดสรรค์ก็คือขนมปังที่อบสดทุกวัน ที่จะวางไว้ตู้ขนมปังโดยเฉพาะบางร้านก็ห่อ พวกครัวซองต์พวกพายอะไรแบบนี้อะค่ะ ช่วงหลังซื้อเยอะค่ะคนละเกือบร้อย
เพราะมันเหลือเยอะ ทุกวันเลยค่ะ ถ้าขายไม่หมด เราต้องแพ็คใส่ถุงใสใส่ตระกร้า แบ้วไปเดินขายที่ปั๊มบ้างอเมซอน ขึ้นไปบนสหกรณ์บ้าง บางทีก็เลาะๆไปตามถนนเลยค่ะ บอกตรงๆชีวจิตเหนื่อยมาก ต้องพูดยังไงก็ได้ให้เค้าซื้อ
แต่ค่อนข้างหมดเพราะว่าเราเป็นคนขายเก๋ง
แต่บางวันก็ไม่ค่ะ แล้วเเต่โชคแล้วเเต่ดวง
จนหนักเข้าเรื่อยๆ และอะไรอีกหลายๆอย่างเราพอญาติเราและคนเข่าห้องเสีย เสียสองคนติดกัน ด้วยความที่เราคุ้นชินกับทั้งสอง เรากลัวมากเลยค่ะ เลยต้องย้ายกลับบ้านเลยเพราะเรากลัวผี ทีนี้ก็ลำบากเพราะทางมันไกลมากๆที่ต้องขี่ีรถมาทำงานทางมันมืดเปลี่ยว แล้วก็ยื้มรถคนอื่นมาซึ่งเค้าเป็นญาติของเเม่เค้าก็ใจดีค่ะคอยข่วยเหลือ แต่ไปๆมาๆก็ไม่ไหวเลยออกรถเองค่ะ
ก็ผ่อนรถเดือนละ2433 34งวด ก็ตีไป3ปีครึ่ง
ซึ่งส่งมาได้3เดือน ลืมบอกไปค่ะก่อนน่านี้เราก็ไปสมัครเรียนมหาลัยภาคพิเศษเสาร์อาทิตย์ค่ะ
แต่ พอออกรถมาทุกอย่างก็ยากขึ้น เราก็เก็บค่าีถไหนจะน้ำมันไปทำงาน ไหนจะไปเรียนค่ากิน
ในเมือนก็มีค่ากินที่แพงขึ้นค่ะ ก็เรียนมาได้เดือนกว่าๆ ไม่ค่อยเข้าใจค่ะ เพราะเราไม่มีพื้นฐานมาเลย เราจบม.6 ส่วนพี่เค้าจบปวส.
อาจมีพื้นฐานมาบ้างเเล้ว (เรียนการบัญชีค่ะ)
ทีนี้เราก็เรียนมากได้เดือนกว่าเกือบสองเดือน
เรามีปัญหาที่ทำงานค่ะ เรื่องขนมปังที่เราต้องซื้อ
ไหนจะค่ารถน้ำมันต้องเติม50บาทุกวัน วันนึงใช้ประมาณ200กว่าแล้ว ค่าเเรงประมาณ400
มันไม่พอจริงๆค่ะ เเล้วค่าเทอม9500 ซึ่งเราจ่ายเทอมเเรกไปแล้ว เทอมที่2ยังไม่ถึง
เราดันมาไม่ไหว เราสะดุดล้ม เราคิดว่าเราจะทำได้เเต่สุดท้ายร่างกายจิตใจเราไม่ไหวจริงๆ เลยออกจางานค่ะออกจากเรียน แล้วก็อยู่บ้านเต็มตัว ไปหาสมัครที่อื่นๆเต็มไปหมด ไม่ค่อยมีเรียกเลยค่ะ จนมีโรงงานเรียกไปสัมภาษณ์
แต่เป็นสำรองของตัวจริงค่ะ ตัวจริงไม่มา1คน
ก็เลยมีสิทธิ์เค้าสัมภาษณ์รอเป็นวันๆก็ไม่ผ่านสัมภาษณ์ แต่มีเซเว่นเเถวบ้านคนออก รับคนอยู่ เเต่เราเข็ดมากเลย เเต่ก็ต้องลองไปสมัครสัมภาษณ์ดูค่ะเพราะไม่มีทางเลือกเเล้วจริงๆเราต้องใช้จ่ายค่ารถ ค่าโทรศัพท์ ค่าเน็ตอะไรจิปาถะอีกค่ะ
ทุกวันนี้อยู่อดๆอยากๆค่ะ มีกินบ้างไม่มีบ้าง
#ไม่เคยคิดเลยว่าโตขึ้นเเล้วชีวิตจะยากขนาดนี้อยากกลับไปเป็นเด็ก