เมื่อผมเรียนธรรมจากอาจารย์ที่เป็นพระโพธิสัตว์

อาจารย์นั้นท่านเป็นประเภทที่ไม่เน้นการรำพึงแต่จะเน้นการเชื่อมั่นใน 2 มือสองเท้า
ซึ่งแตกต่างจากข้าน้อย ที่จะครบจบในภายในตัวเอง
การปฏิบัติของอาจารย์ก็ดูจะต่างจากตัวข้าน้อยอยู่
และก็มีบางอย่างที่เหมือนกับข้าน้อย
แต่ทำไมรู้สึกมีบางอย่างที่มันขวาง
บางอย่างในใจที่มันมีการแข่งบารมีท่าน
ห​รืออาจเป็นวิบากร่วมกันมา
อาจารย์นั้นไม่ได้ภ◌าวนาโดยการกำหนดรู้
ท่านภาวนาโดยการลงมือทำ และ มั่นคงในสัจจ
มองดูเผินๆ ก็ดูเหมือนท่านจะไม่รู้อะไรเลย
แต่ทำไมท่านถึงสามารถ อนุสาสนีปาฏิหารย์ กับข้าน้อยได◌้ ทำไมถึงสามารถสั่งสอนเเละจี้จุดของข้าน้อยได้ มันประหลาดใจในแง่ที่ว่า ท่านดูเหมือนด้อยกว่าเราแต่กล◌ับเหนือกว่าเราอย่างชัดเจน
แต่บางอย่างท่านก็มิสามารถสอนได้
เป็นอะไรที่สลับไขว้กัน

มันคืออะไรครับ

ทำไมจึงรู้สึกว่าตัวเองนั้นเลว ที่ค◌ิดอยากจะเหนือครูตัวเอง