สวัสดีค่ะ ขอช่วยทุกคนหน่อยนะคะ ตอนนี้เราอยู่ปี1ค่ะ กำลังเรียนอยู่เทอม1 เราเรียนพยาบาลของบรมค่ะ ซึ่งจริงๆเราไม่ได้อยากเข้าที่นี่ตั้งแต่แรกค่ะ ถ้าถามว่าเรารู้สึกยังไงกับวิชาชีพพยาบาล เราโอเคนะคะไม่ถึงขั้นรัก+ทางบ้านอยากให้เรียน แล้วก็เป็นอาชีพที่มั่นคง+เรายังค้นหาตัวเองไม่เจอค่ะว่าอยากเรียนอะไรอยากทำอาชีพอะไร แต่เราชอบศิลปะและภาษาค่ะ ด้วยความที่เรียนวิทย์-คณิตมาตลอด เราเลยไม่กล้าเปลี่ยนเส้นทางค่ะ จุดเปลี่ยนสำคัญคือตอนจัดอันดับรอบแอดมิชชั่นค่ะ เราเรียงอย่างงี้นะคะ
อันดับ1 พยาบาล+มหาลัยที่อยากเข้า โอเครแบบ 100%ค่ะ
อันดับ2 พยาบาล+บรม 50%ค่ะ เพราะเราไม่อยากเข้าที่นี่ แต่แม่อยากให้เป็นพยาบาล
อันดับ3 คณะที่ไม่ใช่พยาบาล+มหาลัยที่อยากเข้า 50% เพราะมันไม่ใช่คณะที่แม่หวัง แต่เป็นที่ที่เราอยากอยู่ค่ะ
ตอนนั้นเราคิดแค่ว่าถ้าเราไม่ติดอันดับ1 อย่างน้อยก็ได้ทำอย่างที่แม่หวังค่ะ ผลออกมาเราติดอันดับ2ค่ะ ผิดคาดค่ะตอนนั้นไม่ดีใจเลยสักนิด เรามีเวลา1เดือนก่อนรายงานตัว
ระหว่างนั้นเราคิดทบทวนตัวเองว่าเราต้องการให้มันเป็นแบบนี้แล้วจริงใช่ไหม ถ้าใช่ทำไมเราถึงเสียใจอยู่อย่างนี้ เราให้คำตอบตัวเองไม่ได้ค่ะ เพราะเราไม่เด็ดขาด เราร้องไห้เป็นเดือน และมีความรู้สึกอยากจะซิ่ว เพราะเราคิดว่าถ้าเราเข้าไปเรียนแล้วเราจะออกไม่ได้ค่ะ ไหนจะเสียดายเงินที่เสียไป ไหนจะความสับสนของเราเอง เรากลัวว่าการที่เราไม่โอเครกับบรม มันเป็นเพราะเราอคติหรือขี้เกียจไปเอง จนแม่ให้ไปปรึกษากับผู้ดูแลแม่ เขาเป็นหมอค่ะ ซึ่งเขาก็ให้คำแนะนำมาว่าเข้าไปลองก่อน ถ้าไม่ใช่ก็แค่ถอยออกมา อนาคตตัวเองเราเลือกได้ บางทีเราต้องอนุญาตให้คนอื่นผิดหวังบ้างค่ะ เราเห็นด้วยนะคะ เพราะเราก็อยากลองดูเหมือนกัน ไม่งั้นเราก็คงมีเรื่องติดไปในใจตลอดว่ายังไม่ได้ลองเลย ยอมแพ้แล้วหรอ แต่ความจริงคือทางบ้านเราไม่ได้มีเงินมากค่ะ แม่เป็นคนส่งเราเรียนคนเดียว เราบอกท่านแล้วค่ะว่าค่าใช้จ่ายสูงมาก แต่ท่านยืนยันจะให้เรามา ให้ขอเงินทุนของวิทลัย หรือกยศ.เข้าก่อนค่ะ แล้วค่อยให้เราตัดสินใจอีกทีว่าจะเรียนหรือจะซิ่ว แต่พอเข้ามาจริงๆแล้วค่าใช้จ่ายเยอะกว่าที่คิดค่ะ เงินเก็บแม่ก็เริ่มหมด และเรายังไม่ได้ทุนกับกยศ. ตอนนี้ค่ากินก็เริ่มไม่พอใช้แล้วค่ะ แม่เลยถามเราว่าเราจะออกมาทำงานก่อนไหมในเมื่อเราไม่ได้อยากเรียนตั้งแต่แรก เราอยากจะรอเงินกยศ.คืนเงินที่เราสำรองจ่ายไปก่อนแต่ระหว่างนั้นมันมีค่าใช้จ่ายเรื่องค่ากินด้วย ทำให้เราต้องตัดสินใจตอนนี้เลยค่ะว่าเราจะเรียนต่อหรือจะลาออกไปทำงาน ถ้าเราจะเรียนต่อ แม่ก็จะฝืนรอกยศ. เราลืมบอกไปค่ะ แม่กำลังจะเกษียณ แล้วแกก็ไม่อยากส่งเราเรียนต่อเพราะเราไม่ชอบค่ะ แต่ถ้าลาออกก็ให้เราทำงานส่งตัวเองเรียน
ตอนนี้เราลองวางแผนถ้าลาออกเราจะไปทำงานเก็บเงิน และค้นหาตัวเองไปด้วย อาจจะเรียนรามไม่ก็ปวส.ค่ะ แต่วุฒิเรามีแค่ม.6 เราเลยตัดสินใจยากมากๆค่ะว่าเราควรเลือกอะไร
เราขอสรุปเป็นคำถาม ขอช่วยในมุมมองของทุกคนหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ
1 ถ้าใจไม่ได้รักสายพยาบาล ควรฝืนเรียนไหม
2 การที่เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ มันผิดไหมคะ ถ้าเราทำแม่ผิดหวัง มันแย่มากไหมคะ
3 ช่วยแนะนำเรื่องทำงานส่งตัวเองเรียนหน่อยนะคะ
กระทู้ยาวมาก ขอบคุณทุกๆคนเลยนะคะ
ทนเรียนต่อVSลาออกไปทำงาน
อันดับ1 พยาบาล+มหาลัยที่อยากเข้า โอเครแบบ 100%ค่ะ
อันดับ2 พยาบาล+บรม 50%ค่ะ เพราะเราไม่อยากเข้าที่นี่ แต่แม่อยากให้เป็นพยาบาล
อันดับ3 คณะที่ไม่ใช่พยาบาล+มหาลัยที่อยากเข้า 50% เพราะมันไม่ใช่คณะที่แม่หวัง แต่เป็นที่ที่เราอยากอยู่ค่ะ
ตอนนั้นเราคิดแค่ว่าถ้าเราไม่ติดอันดับ1 อย่างน้อยก็ได้ทำอย่างที่แม่หวังค่ะ ผลออกมาเราติดอันดับ2ค่ะ ผิดคาดค่ะตอนนั้นไม่ดีใจเลยสักนิด เรามีเวลา1เดือนก่อนรายงานตัว
ระหว่างนั้นเราคิดทบทวนตัวเองว่าเราต้องการให้มันเป็นแบบนี้แล้วจริงใช่ไหม ถ้าใช่ทำไมเราถึงเสียใจอยู่อย่างนี้ เราให้คำตอบตัวเองไม่ได้ค่ะ เพราะเราไม่เด็ดขาด เราร้องไห้เป็นเดือน และมีความรู้สึกอยากจะซิ่ว เพราะเราคิดว่าถ้าเราเข้าไปเรียนแล้วเราจะออกไม่ได้ค่ะ ไหนจะเสียดายเงินที่เสียไป ไหนจะความสับสนของเราเอง เรากลัวว่าการที่เราไม่โอเครกับบรม มันเป็นเพราะเราอคติหรือขี้เกียจไปเอง จนแม่ให้ไปปรึกษากับผู้ดูแลแม่ เขาเป็นหมอค่ะ ซึ่งเขาก็ให้คำแนะนำมาว่าเข้าไปลองก่อน ถ้าไม่ใช่ก็แค่ถอยออกมา อนาคตตัวเองเราเลือกได้ บางทีเราต้องอนุญาตให้คนอื่นผิดหวังบ้างค่ะ เราเห็นด้วยนะคะ เพราะเราก็อยากลองดูเหมือนกัน ไม่งั้นเราก็คงมีเรื่องติดไปในใจตลอดว่ายังไม่ได้ลองเลย ยอมแพ้แล้วหรอ แต่ความจริงคือทางบ้านเราไม่ได้มีเงินมากค่ะ แม่เป็นคนส่งเราเรียนคนเดียว เราบอกท่านแล้วค่ะว่าค่าใช้จ่ายสูงมาก แต่ท่านยืนยันจะให้เรามา ให้ขอเงินทุนของวิทลัย หรือกยศ.เข้าก่อนค่ะ แล้วค่อยให้เราตัดสินใจอีกทีว่าจะเรียนหรือจะซิ่ว แต่พอเข้ามาจริงๆแล้วค่าใช้จ่ายเยอะกว่าที่คิดค่ะ เงินเก็บแม่ก็เริ่มหมด และเรายังไม่ได้ทุนกับกยศ. ตอนนี้ค่ากินก็เริ่มไม่พอใช้แล้วค่ะ แม่เลยถามเราว่าเราจะออกมาทำงานก่อนไหมในเมื่อเราไม่ได้อยากเรียนตั้งแต่แรก เราอยากจะรอเงินกยศ.คืนเงินที่เราสำรองจ่ายไปก่อนแต่ระหว่างนั้นมันมีค่าใช้จ่ายเรื่องค่ากินด้วย ทำให้เราต้องตัดสินใจตอนนี้เลยค่ะว่าเราจะเรียนต่อหรือจะลาออกไปทำงาน ถ้าเราจะเรียนต่อ แม่ก็จะฝืนรอกยศ. เราลืมบอกไปค่ะ แม่กำลังจะเกษียณ แล้วแกก็ไม่อยากส่งเราเรียนต่อเพราะเราไม่ชอบค่ะ แต่ถ้าลาออกก็ให้เราทำงานส่งตัวเองเรียน
ตอนนี้เราลองวางแผนถ้าลาออกเราจะไปทำงานเก็บเงิน และค้นหาตัวเองไปด้วย อาจจะเรียนรามไม่ก็ปวส.ค่ะ แต่วุฒิเรามีแค่ม.6 เราเลยตัดสินใจยากมากๆค่ะว่าเราควรเลือกอะไร
เราขอสรุปเป็นคำถาม ขอช่วยในมุมมองของทุกคนหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ
1 ถ้าใจไม่ได้รักสายพยาบาล ควรฝืนเรียนไหม
2 การที่เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ มันผิดไหมคะ ถ้าเราทำแม่ผิดหวัง มันแย่มากไหมคะ
3 ช่วยแนะนำเรื่องทำงานส่งตัวเองเรียนหน่อยนะคะ
กระทู้ยาวมาก ขอบคุณทุกๆคนเลยนะคะ