“ผู้ใดละได้ซึ่งความโกรธ ความโลภ ความหลง ผู้นั้นจะสูญเปล่าจากตัวตน” ที่ถูกต้องตามหลักคำสอนนั้นเป็นอย่างไร

ถ้าเราปรารถนาพุทธภูมิ แต่อยากได้ญาณ จะสามารถไปได้ถึงขั้นไหนครับ ถ้ามีกิเลสอยู่ ไม่มีพรหมจรรย์คงยังไปได้ไม่สุดทางธรรมนะครับ พระป่าก็ยังทำไม่ได้ ผมว่าฤาษีหลายคนก็อาจเป็นพระปัจเจกได้นะ เพียงแต่เค้าไม่บอก

ฟังหลายรอบแล้วยังไม่เข้าใจเลยค่ะ ในกรณีสำหรับนักบวชหรือนักปฏิบัติ ปัญญาที่แจ่มแจ้งแท้จริงคือ ขาดจากความหลงจากอัตราตัวตนอุปทานสิ้นไป เหลือแต่ความจริงในธรรมชาติของมันไม่มีโลภโกรธหลง ไม่มีผู้ยึด ฟังมาจ

เรื่องราวเต็มโลก เต็มบ้านเต็มเมือง เราก็วางเสีย ละเสีย ละอยู่ที่กาย ที่ใจตนนี่แหละ อย่าไปละที่อื่น การหอบอดีตและอนาคตมาหมักหมมไว้ในใจ ก็เป็นทุกข์ ตัดออกให้หมด - หลวงปู่แหวน สุจิณโณ

เราควรใช้ กรรมฐานอะไร ปฏิบัติอย่างไร หรือแผ่เมตตาอย่างไร ใช้เหตุผลใดข่ม ให้ความโกรธคลายลง หรือหมดไป

กราบขอบพระคุณครับ

บทธรรมเทศนากัณฑ์แรกของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า คือ “ธัมมจักกัปปวัตตนสูตร” นั้น มิได้เป็นเพียงการประกาศศาสนา แต่เป็นการวางรากฐานทางปัญญาที่สมบูรณ์ที่สุดของโลก โดยมีหัวใจอยู่ที่ "อริยสัจ ๔&q