คิดยังไง กับเพื่อนร่วมห้องเรียน ที่เราพยามช่วยเขาแล้ว แต่เขาไม่อะไรเลยคะ?

กระทู้คำถาม

สวัสดีค่ะ ไม่เคยคิดว่า จะต้องมาตั้งกระทู้นี้ สอบถามเพื่อนๆในพันทิปแบบนี้มาก่อนเลย ค่ะ จนกระทั้ง.. ได้มาเจอเรื่องๆหนึ่ง ที่อึดอัดใจมากๆ และทุกวันนี้ก็ยังอึดอัดใจ ที่จะพูดถึง หรือนึกถึงเลยค่ะ ต้องเล่าตั้งแต่แรกๆก่อนว่า เราเป็นนักศึกษา ที่มอแห่งหนึ่ง ในปีที่ 3 แล้วค่ะ ปีแห่งความน่ากลัว555 ซึ่ง เราได้เรียน ปวส. จากเทคนิค

แล้วเทียบเข้ามาเรียนในคณะแห่งหนึ่ง และสาขาหนึ่งค่ะ เป็นสาขาที่จะต่อยคอมพิวเตอร์ทุกเวลา ที่มัน eror เลยค่ะ เข้าประเด็นเลยนะคะ
เราได้เข้ามามอช่วงแรกๆ ตอนช่วงแรกๆที่มาเรียน ก็ได้เจอเพื่อนๆมากหน้าหลายตา มากๆ ในห้องเรียน ซึ่งทุกคนก็ happy ดี และ ช่วยเหลือกัน

แต่ประเด็นคือ มีเพื่อนคนหนึ่ง ที่เขาจะขี้อายหน่อย และไม่คุยกับใครเลย ในช่วงแรกๆ หรือเทียบไม่คุยกะใครเลยนอกจากเรา (เขาอาจจะคุยกับเรา เพราะเราเป็นหัวหน้าห้องแค่นั้นเอง) ซึ่งในช่วงแรกๆที่เรียนกัน ก็ไม่ได้หนักหนาสาหัตอะไรมากมาย ก็แค่ชิลๆ เจออาจารย์ สอนชิลๆ ก็มีทักนาง ถามนางว่า ทำได้มั้ย ทำเป็นมั้ย มีการบอกว่าคุยกับเพื่อนข้างๆ หรือคนในห้องเรียนเดียวกันได้นะ เพราะช่วงนั้นทุกคนรู้จักชื่อกันหมดแล้ว และสนิทกัน เป็นกลุ่มใหญ่กันแล้ว

จนกระทั่ง.. ตั้งแต่ช่วงแรกๆนั้นมา พอเขารู้ว่าเราเป็นหัวหน้าห้อง เขาก็ทักแชทส่วนตัวมาหาเรา ตลอดเลย ตั้งแต่ เรียนกี่โมง เรียนที่ไหน กิจกรรมเริ่มกี่โมง กิจกรรมเริ่มที่ไหน ทั้งที่เราแจ้งตึก แจ้งเวลากิจกรรม หรือ มีกลุ่มเรียน ใน classroom ร่วมกัน ทั้งนศ กับ อาจารย์ ผู้สอนวิชานั้น ซึ่ง ช่วงแรกๆ เราก็เห็นใจเรา นึกบวกว่า เขาอาจจะพึ่งมาเหมือนเราแหละ คงไม่รู้อะไรตรงไหน เราก็ใจดีบอกเขาตลอด

มันมีช่วงหนึ่ง ที่เรารู้สึกอึดอัด และมันมากเกินไป เราก็ไม่ได้เก็บไปคิดหรือเก็บไปรู้สึกอึดอัดคนเดียว เลยคุยกับเพื่อนๆในห้อง ปรึกษากับเพื่อนๆในห้อง และทุกคนในห้องเรียนเรา เขาก็พูดเป็นเสียงเดียวกันนะคะ ว่า นางไม่คุยกะพวกเขาเลย เข้าไปถามว่าทำได้มั้ย ก็ตอบว่าทำได้ แต่ก็ไม่เห็นทำ หรือ การนั่งโต๊ะไกลๆบ้าง หรือว่า การเข้าห้องเรียนบ้างไม่เข้าบ้าง ซึ่งอาจารย์ผู้สอนบางท่านเขาก็เป็นห่วง เพื่อนคนนี้ แต่สำหรับเราไม่เลย

เพราะอะไรหรอ เราพยามช่วยเขาทุกๆทางเลย เพื่อนๆทุกคนก็เข้าหาเขา รวมทั้งเราด้วย แต่.. ก็ไม่มีท่าที ว่านางจะเข้าหาพวกเราบ้างเลย เรากับเพื่อนๆ ทำแบบนี้อยู่นาน จนเลิกทำไป เพราะนางไม่มีท่าทีว่าจะเข้าหาบ้างเลย เราก็เคยคุยส่วนตัวกับนางตัวต่อตัวว่า อยากให้คุณอะ ปรับตัวเข้าหาพวกเราบ้าง เราพยามช่วยคุณนะ เราอะพูดคุยอะไรได้เสมอเลย ไม่ต้องกลัว สามารถชวนคุยได้ หรือไม่ก็เดินเข้าไปถามสักนิดก็ยังดีว่า ทำยังไง โปรแกรมนี้โหลดจากไหนอะไร ทุกคนตั้งใจช่วยนาง และละลายพฤติกรรมนาง แต่นางก็ไม่เลย จนทุกคนรู้สึกว่า ทำไปก็ไม่มีประโยชน์เลย

ตั้งแต่เราคุยกะนางตัวต่อตัวในตอนนั้น นางก็ไม่ทักหาเรา หรือ คุยกะเราอีกเลย เพราะเราก็ได้บอกความในใจของเราไปว่า เราอะรู้สึกอึดอัดกับเขานะ กับการขอความช่วยเหลือจากเราเสมอเลย เราเข้าใจนะ ว่าบางครั้ง เราก็ทำเองไม่ได้ ต้องพึ่งพาเพื่อน พึ่งพาคนอื่น แต่เราก็ไม่ได้ทำแบบนั้นเสมอไป

เพราะเกรงใจเพื่อน ทำเองบ้าง ถามบ้าง ถาม chatgpt ให้มันสอนบ้าง อะไรบ้าง อะไรที่เราช่วยเขาได้ก็ช่วย เขาก็ช่วยเรา สอนเราในเรื่องที่เราไม่เคยเจอ มันน่าอึดอัดใจมากๆ

ในตอนที่คุยกับนางตัวต่อตัว เราถามว่า นางคิดยังไงกับการมาเรียนสาขานี้ สายนี้ นางบอกว่า นางอยากจะลองมาเรียน

[ในหัวเราอึ้งไปเลย นี่คุณเรียนสาย ม.6 แล้วเรียน ปวส. มาเทียบสาขานี้ เพื่อแค่นี้เรอะ] นี้มันเป็นอีกก้าวของชีวิตคุณเลยนะ อีก 2 ปีนี้ คุณก็ต้องเรียนให้จบเพื่อไปทำงานต่อเลยนะ!!

เราก็ได้ไปปรึกษากับแม่บ้าง เพื่อนบ้าง กับปู่ของเราที่เขาเคยเป็นอาจารย์ในมอนี้บ้าง แต่กับอาจารย์ที่ปรึกษายังเลย เจอคำตอบนี้ไปช๊อตมากๆ

# คุณจบปวส สาขาที่เกี่ยวข้องกับการทำงานกับคอมพิวเตอร์นี้ เพียงแค่ เพราะคิดว่า มันน่าลอง หรอ ในช่วงแรกๆของการลองมันก็สวยหรูไปหมดแหละนะ เข้าใจ แต่ คุณจบปวส มาได้เพราะเพื่อน คุณน่าจะรู้นิ ว่าไม่ใช่สายทางของคุณ แต่คุณก็ยังดันทุรัง มาเป็นภาระให้เพื่อนร่วมห้องในมอของคุณ ที่เขาก็มีงานการบ้าน โปรเจคของเขา แล้วคุณก็มาขอให้เขาช่วยทำอีก ช่วยให้จบอีกหรอ

นี่มันอะไรกันเนี่ย.. จบไปก็ไม่ได้ทำงานด้วยกัน จะพึ่งพาคนอื่นอีกนานแค่ไหน ถ้า ม.ต้น ม.ปลาย พอเข้าใจ แต่มหาลัยแล้ว ทุกคนทำอะไรด้วยตัวเอง ชีวิตของตัวเอง พ่อแม่คุณ พ่อแม่เรา หรือพ่อแม่ทุกคน ที่เรียนในมอ อาจจะมีปล่อยบ้างไม่ปล่อยบ้าง แต่ นี้คุณเข้าย่างเลข 2 แล้วกำลังจะไปเรื่อยๆนะ ทำไม ถึงเข้ามาเรียนมอ เพื่อนมาเป็นภาระ หรือ ปัญหาของอื่นคนอีกนะ

ไม่เคยคิดว่าจะต้องเจอ จนได้เจอ เราก็ไม่อยากใจร้ายหรอก คำว่า เพื่อน อะเนาะ แต่ ถ้าเขาไม่ปรับตัวเข้าหา ไม่คุยกะเรา ไม่เดินมาหาเรา เพื่อความคำถามนิดเดียวว่าทำยังไง สอนหน่อยได้มั้ย แค่นี้ เราก็ไม่อยากจะช่วยเหลือต่อแล้วล่ะ ทุกคนก็ล้วนมีงานของตัวเอง จริงมั้ย เข้าง่ายก็จริง จะจบมั้ยก็อีกเรื่อง

แต่ มอ นี้ไม่ใช่ มอรามคำแหงนะ555 อันนั้นเข้าง่ายจริง แต่จบยาก มีแต่คนรู้จักนี้พูดบอกอย่างงั้น

อ่านจนจบ ทุกคนคิดว่ายังไงคะ ควรช่วยเหลือต่อ หรือ พอแค่นี้ แล้วปล่อยตามยถาธรรมของเขาดีคะ?

(กรุณาคอมเม้นด้วยสุภาพ ไม่หยาบคาย หรือไม่ด่าทอ)

- เราเข้าใจนะคะ ว่าทำไมคุณถึงไม่ช่วยเขาอีกล่ะ เขาก็เพื่อนคุณนะ แต่คุณจะเข้าใจที่เราสื่อถึงหรือไม่ ถ้าคุณยังไม่ลองนึกว่า ถ้าตอนนั้นคือคุณ และคุณก็เรียนจนเกือบติด f แทบไม่ไหว แถมเป็นความหวังของพ่อแม่ครอบครัว ญาติพี่น้องอีก คุณยังจะช่วยเขา ทั้งที่เขาไม่ช่วยคุณแม้กระทั้ง การปรับตัวเข้าหาคุณเลย คุณยังจะช่วยเขาอีกหรอ?

แก้ไขข้อความเมื่อ