ค่ำคืนนี้.... ผมท้อแท้กับครอบครัวครับ...

ผมมองชีวิตตัวเองที่ประสบความสำเร็จในการทำงาน​ สามารถแบกครอบครัวไว้ได้

แต่ครอบครัวดูจะไม่เข้าใจผมเลย....

หรือผมนี่แหละที่ไม่เข้าใจครอบครัว
ผมเหนื่อยกับการถกเถียงกันแบบโง่ๆแบบนี้...

ผมจัดแผนการท่องเที่ยว....
แต่ก็พ่ายแพ้ต่อการซักถามคำถามที่​ ถามไปเรื่อยเปื่อย....

เราจึงบอกว่า​ ถ้าเราตอบไม่ครบจะไม่ยอมไปกับเราใช่ไหม

เราต้องตอบคำถามว่า​ ไปไหน​ ไปยังไง​ ไปกี่โมง​ สนุกไหม

ส่วนที่เราต้องการมีแค่
ช่วยว่างให้เราสักสองสามวันได้ไหม
เราออกเงินให้​ ลางานให้​

พอเราต้องตอบบ่อยๆเราเหนื่อย
เราไม่รู้ว่าที่ต้องโดนซักไซร้​ เพราะไม่อยากไปกันหรอ....

งั้นเราจะไม่ชวนอีก​ จะได้ไม่รบกวนกันอีก​ เราชอบด้วยซ้ำ​

เพราะเรามีอิสระมาก​ เราอยากเที่ยวเราก็ไป​ เงินเราก็มีใช้

เราไม่เข้าใจว่าทำไมต้องง้องอนครอบครัวให้ไปเที่ยวขนาดนั้น

เราท้อครับ....