รู้สึกใจหวิวๆ

ขอระบายหน่อยนะคะTT
คือเรื่องมีอยู่ว่าเรานั่งทานข้าวด้วยคุณตาเราปกติเราไม่ค่อยนั่งทานข้าวกับแกเลยแล้ววันนี้เราออกไปทานข้าวกับแกเพราะอะไรก็ไม่รู้อยู่ๆเราก็ลุกออกไปเลยความจริงอยากลุกออกไปด้วยซ้ำแล้วพอทานไปสักพักแกพูดคำที่เราไม่ค่อยเคยได้ยินแกพูดเลย":กินข้าวเยอะๆกินไห้อิ่มๆ "ประโยคต่อมา":รักตามั้ย" แล้วอีกประโยคทำเราสตั้นเลย":อดใจอยู่(ถ้าแปลนะคะคำนี้เราคือแกจะสื่อว่าฝืนใจอยู่)"แล้วคือเราไม่เคยได้ยินแกพูดสักครั้งเราได้ยินปุ้บนั่งนิ่งได้แต่ฟังแล้วน้ำตาก็ไหลเราก็พยายามไม่ไห้แกเห็นเรากลืนข้าวไม่ลงได้แต่คิดมากเรารู้สึกผิดมาก

มันมีเหตุผลอยู่นะคะทำไมถึงไม่ชอบออกมาทานข้าว
//เราเป็นเด็กเก็บกดแต่เด็กแล้วค่ะเราผ่านอะไรมาเยอะเครียดสะสมเลยก็ว่าได้ค่ะทั้งชีวิตเป็นเด็กที่โดนกดดันและโดนเปรียบเทียบกับพี่เสมอไม่เคยตรวจสุขภาพจิตเลยเรารู้สึกว่าเราสุขภาพจิตแย่สุดๆตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบันคิดสั้นบ่อยมากแต่ห้ามใจตัวเองได้//

แอบใจหวิวๆอยู่ๆแกก็ถามปกติไม่ค่อยถามTT