เหตุแห่งความเข้าใจผิดของนักตำรา

1.เข้าใจว่าสายปฏิจสมุปบาทนั้น ตั้งแต่เกิดจนมรณะ ความจริงเป็นเพียงจิตหนึ่งขณะที่หลงไป

2.เข้าใจว่า จิตที่มีอุปทานนั้นเป็นแค่วิญญาน ไม่มีผู้รู้เหตุแห่งอุปทานนั้น ความจริงสายปฏิจสมุปบาทนั้น ว่ากันตามเหตุแห่งอุปทานที่มาปรุงแต่งจิต จิตจึงเป็นตัวถูกปรุงแต่ง หรือ จิตเป็นตัวรู้ว่าตัวเองถูกปรุงแต่ง จึงสามารถดับอุปทานนั้นได้ ถ้าจิตรู้ไม่ทัน  จิตก็เป็นผู้หลง (สติ)

3.ไม่เข้าใจ คำในสายปฏิจสมุปบาท คำในสายปฏิจสมุบาทนั้น ละคำ จิตเป็นประธานไว้ เช่น สังขารนั้น เพราะจิตถูกปรุงแต่งเป็นสังขาร,เวทนา คำเต็มคือจิตถูกปรุงแต่งเป็นเวทนาอะไร จิตเป็นทุกข์ สุข อุเบกขา(เจตสิก)

4.รูปนามขันธ์5 นั้นต่างเป็นผัสสะ(เหตุ) ให้จิตถูกปรุงแต่ง เวทนา ตัณหา อุปทาน เป็นผล ผลที่จิตถูกปรุงแต่งนั้น

5.ผัสสะนั้นยังเกิดกับจิตทุกขณะ แต่หากจิตมีความตั้งมั่นด้วยสติปัฐฐาน ผัสสะนั้น ก็เข้าไม่ถึงจิต แยกกันระหว่างจิตกับผัสสะอยู่ภายใน  (ตรงนี้สำคัญ)